Νίκη Φούντα στο “Π”: Το δάσος που λαχτάριζες ως νεκροκρέβατο

Της
ΝΙΚΗΣ ΦΟΥΝΤΑ
Αρχιτέκτονος Μηχανικού, πρώην Βουλευτού,
Συντονίστριας του Δικτύου «Πράσινος Κόσμος»

Το δάσος που λαχτάριζες ώσπου να το περάσεις, τώρα να το ξεχάσεις διαβάτη αποσπερνέ. Γενήκαν νεκροκρέβατα τ’ άγρια δέντρα του τώρα και θα τα βρεις στη χώρα διαβάτη αποσπερνέ. (Μιλτιάδης Μαλακάσης)

Τα δέντρα ως νεκροκρέβατα. Η περιβαλλοντική καταστροφή, ανείπωτη. Οι πολιτικές ευθύνες, μεγάλες. Η χώρα, δίχως πολιτικό σχέδιο, και πάλι, αναμετράται με τις πληγές της. Αναμένει τόσες μέρες μετά να αισθανθεί πως έφτασε η επόμενη μέρα: «βαριά» αλλά επόμενη, πως το κακό ολοκληρώθηκε.

Ένα κακό που, μέσα Ιουνίου, λιγότερο από δύο μήνες πριν, ο κ. Χρυσοχοΐδης και ο κ. Χαρδαλιάς ξόρκισαν μέσα σε μεγαλοστομίες και «αποφάσισαν» πως μπορούν να το αντιμετωπίσουν σε παρουσίαση που έκαναν για την «αντιπυρική προστασία νέας γενιάς». Πέρα από την επικοινωνιακή φιέστα, δεν υπήρξε και πάλι καμία ουσία στις εξαγγελίες και, όπως φάνηκε, καμία διάθεση πρόληψης, καμία προσπάθεια αναβάθμισης και ανανέωσης του αντιπυρικού στόλου.

Παράλληλα, δεν έγινε και μια άλλη συζήτηση / παρουσίαση, αυτή για την κλιματική αλλαγή και την αντιμετώπισή της. Αυτό για ιδεολογικούς λόγους. Είναι, λοιπόν, ειρωνικό να την επικαλούνται τα λιγοστά στελέχη που εμφανίζονται σήμερα δημόσια για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Να την επικαλείται ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και έχει προκαλέσει συνθήκες που ευνοούν την εκκίνηση πυρκαγιών. Αλλά που επ’ ουδενί δεν δικαιολογούν την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή που έχει προκληθεί λόγω της ανυπαρξίας σχεδιασμού. Γιατί η καταστολή βρίσκεται στον αντίποδα της πρόληψης, γιατί η καταστολή ως διαχείριση κρίσης είναι το ύστατο μέτρο – το λιγότερο αποδοτικό και το απόλυτα καταστροφικό. Και για τις κυβερνήσεις του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ σήμερα, του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ το 2018 και του κ. Καραμανλή και της ΝΔ το 2007 το μόνο σχέδιο ήταν η δράση πίσω από την καταστροφή.

Η άλλη συζήτηση, στον αντίποδα, που γίνεται κατά κόρον, κυρίως στα social media και στη δημόσια σφαίρα, αφορά τις ανεμογεννήτριες και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Τι κι αν όλες οι καμένες εκτάσεις, εκ του Συντάγματος, θεωρούνται δάση και είναι υποχρεωτική η αναδάσωσή τους; Τι κι αν ο πραγματικός εχθρός δεν είναι οι ίδιες οι ΑΠΕ, φυσικά, αλλά οι πολιτικές που τις ακολουθούν; Τι κι αν η πραγματικά μεγάλη συζήτηση που πρέπει να γίνει αφορά την έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού τους, το πού μπορούν να υπάρξουν, δηλαδή, το γιατί δεν πρέπει να είναι σε περιοχές Natura και το σε ποιους δίνονται οι άδειες – και με ποιες διαδικασίες; Είναι πολύ πιο βολικό να δαιμονοποιούνται οι τεχνολογίες παρά οι πολιτικοί και οι στρατηγικές τους. Η έννοια της δαιμονοποίησης της επιχειρηματικής καινοτομίας, όπως και η απουσία της «κουλτούρας» του κοινού καλού στη χώρα μας, κακά τα ψέματα, είναι εδώ.

Είναι καιρός πια όλοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας και κυρίως όσοι μιλούσαν για «πολυτέλειες» κάθε φορά που η συζήτηση κινούνταν γύρω από το περιβάλλον, την ανάγκη προστασίας του και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Υπάρχουν πολλές πολιτικές ευθύνες σε κάθε καταστροφή – και με ονοματεπώνυμο. Στην Ελλάδα, όπου κανείς δεν παραιτείται, όπου κανείς ποτέ δεν φταίει, είναι καιρός να αναλογιστούμε αν έχουμε όλοι επιτρέψει να έχουμε πολιτικές ηγεσίες που αδιαφορούν για το περιβάλλον και τη ζωή μας. Αν η ψήφος μας και οι προτεραιότητες που θέτουμε όσον αφορά το πολιτικό προσωπικό που μας αναλογεί είναι αυτές που επιβάλλουν οι καιροί και τα δεδομένα.

Το σημαντικό τώρα είναι, πέρα από την απόδοση ευθυνών που οφείλει να γίνει, να κοιτάξουμε όλοι την επόμενη μέρα. Με σοβαρότητα και εθνική ομοψυχία, να γίνει ένα Εθνικό Σχέδιο Πρόληψης και Διαχείρισης Κρίσεων και Κλιματικής Αλλαγής, που θα αφορά την ουσιαστική πρόληψη, τον χωροταξικό σχεδιασμό, την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του Πυροσβεστικού Σώματος, την εποχική ενίσχυσή του.

Αλήθεια, εκείνη η ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών όταν συμβαίνουν τόσο σημαντικά ζητήματα σε εθνικό επίπεδο και η κοινή εθνική στάση απέναντι στις καταστροφές πότε θα υπάρξουν;

Γιατί, αν δεν υπάρξουν, θα θρηνούμε δάση και ενδεχομένως θύματα, θα μετράμε απώλειες, σε όλες τις μεγάλες εθνικές καταστροφές. Γιατί πρέπει να αντιληφθούμε σε αυτήν τη χώρα πως οι καταστάσεις μάς ξεπερνούν και όχι το αντίθετο.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: Facebook/ΝΙΚΗ ΦΟΥΝΤΑ