Ως εδώ! Με το «έτσι θέλω» το πρώτο βήμα για την επέκταση της Τουρκίας, λέει ο Ν. Κακλαμάνης στο “Π”
Του
ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Α’ Αντιπροέδρου της Βουλής, Βουλευτή Α’ Αθηνών ΝΔ
Ο Ερντογάν, λοιπόν, πάτησε πόδι και στην Αμμόχωστο. Με το «έτσι θέλω» επιχείρησε το πρώτο βήμα για την επέκταση της Τουρκίας από τον Βορρά και στον Νότο της μαρτυρικής Κύπρου.
Είναι ολοφάνερο πια ότι επιδιώκει να προκαλέσει νέα τετελεσμένα στην αιματοβαμμένη Μεγαλόνησο, με τον «Αττίλα 3». Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι οι Τούρκοι δεν σταματούν να διεκδικούν –με κάθε τρόπο– ό,τι μπορούν περισσότερο, όσο διαπιστώνουν ότι οι διχασμένες ΗΠΑ και η «περίφημη» Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων, για να τους επιβάλλουν κυρώσεις σε πράξεις.
Ο τούρκος Πρόεδρος δοκιμάζει τις αντοχές Αμερικανών και Ευρωπαίων και πράττει αναλόγως. Ποτέ όμως δεν υποχωρεί. Πάντα κάνει ένα βήμα (μικρό ή μεγάλο) μπροστά, δημιουργεί δεδομένα υπέρ του και περιμένει μέχρι τη στιγμή που θα κάνει το επόμενο.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Έβρο και τα κύματα λαθρομεταναστών που επιχείρησε η Τουρκία να περάσει στην πατρίδα μας;
Ποιος δεν θυμάται τις επί έναν ολόκληρο χρόνο τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, που λίγο έλειψε να μας οδηγήσουν σε πολεμική σύγκρουση;
Ποιος δύναται να αγνοήσει την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου, το οποίο, αν και παντελώς άκυρο, υπάρχει και συζητείται στα διεθνή forums;
Ο Ερντογάν δεν το κρύβει. Θέλει να αναγεννήσει από τις στάχτες της την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία και να εξελίξει τη χώρα σε περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το ζήτημα όμως δεν είναι ο Ερντογάν…
Το θέμα είναι πώς του συμπεριφέρονται η… γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες, όταν ο τούρκος Πρόεδρος ξεχνάει ότι η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν στρατηγικά κομμάτια τους.
Άραγε, αισθάνονται τον κίνδυνο ότι, επιτρέποντας στον Ερντογάν να έχει μετατρέψει σε τσιφλίκι του το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, σύντομα θα τον συναντήσουν να απαιτεί ξανά και ξανά; Γιατί, δυστυχώς, έτσι είναι η τουρκική φτιαξιά. Ό,τι κι αν της δίνεις, για να την ικανοποιήσεις, θα φτάσει η στιγμή που θα σου δαγκώσει και το χέρι. Με απλά λόγια, οι Τούρκοι δεν έχουν μπέσα.
Μόνο ένα πράγμα καταλαβαίνουν. Το χρήμα. Αν τους το κόψεις, είναι σαν να μην έχουν οξυγόνο. Πνίγονται, δεν μπορούν να ανασάνουν.
Ακούω εδώ και χρόνια για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η τουρκική οικονομία. Για την υποβάθμιση της λίρας, για τον γιγαντιαίο πληθωρισμό, για τη φτώχεια στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Και λοιπόν;
Η Γερμανία εξακολουθεί να πουλάει υποβρύχια στην Τουρκία σαν να μη συμβαίνει τίποτε, ενώ παράλληλα τη διευκολύνει με δισ. ευρώ –μέσω των ευρωπαϊκών ταμείων– για να αντιμετωπίσει, δήθεν, το προσφυγικό.
Η Ρωσία την προμηθεύει με πυραύλους που είναι ενάντια στα συστήματα του ΝΑΤΟ.
Οι ΗΠΑ κραυγάζουν και απειλούν ότι θα «κάνουν ντα» την Τουρκία, αλλά μόνο «θα», «θα», «θα» ακούμε…
Και κάπως έτσι φθάσαμε και στην Αμμόχωστο.
Αυτές, δυστυχώς, είναι οι πικρές αλήθειες που καλούνται να αντιμετωπίσουν η Ελλάδα και η Κύπρος.
Και μη σπεύσουν οι «οπαδοί του κατευνασμού» και τα «παπαγαλάκια» τους να υποστηρίξουν τα περί Σχεδίου Ανάν και των ευκαιριών που χάθηκαν στο Ελσίνκι (επί κυβέρνησης Σημίτη).
Γιατί αν, ο μη γένοιτο, είχε προχωρήσει κάτι από τα δύο, τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα, τόσο για την πατρίδα μας όσο και για τη Μεγαλόνησο. Το ξέρουν και οι ίδιοι, αλλά φαίνεται ότι υπηρετούν κάποια άλλα συμφέροντα εκεί πέρα, στο ΕΛΙΑΜΕΠ…
Μέχρι τώρα δεν αναφέρθηκα διόλου στη στάση που πρέπει να κρατήσει η χώρα μας, σαν ένα σώμα, μαζί με την Κύπρο, αλλά και στο μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί.
Αναρωτιέμαι:
Μήπως ήρθε η ώρα να πιέσουμε περισσότερο, ώστε οι περίφημες κυρώσεις στην Τουρκία του Ερντογάν να μη μένουν όπως μέχρι τώρα, δηλαδή κουβέντες του… αέρα, ειδικά ύστερα από όσα έγιναν στον Έβρο ή με το «Oruc Reis» από πέρυσι το καλοκαίρι;
Μήπως πρέπει να εκμεταλλευτούμε οποιοδήποτε διπλωματικό όπλο υπάρχει στη διεθνή φαρέτρα και να υποχρεώσουμε τους υποτιθέμενους συμμάχους μας –με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία– να αναγκάσουν τον Ερντογάν σε παθητικό ρόλο;
Ναι, σχηματίστηκαν σημαντικές συμμαχίες με Ιταλία, Αίγυπτο και Ισραήλ, επιδιώκονται κι άλλες, αλλά αυτές δεν αφαιρούσαν παράλληλα το δικαίωμα να ζητήσουμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να τιμωρηθεί εμπράκτως και όχι προφορικά η Τουρκία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο…
Για μένα τα πράγματα είναι απολύτως καθαρά και τα υποδεικνύει η Ιστορία.
Το κλειδί ώστε να λυθεί το Κυπριακό ζήτημα είναι το εξής:
Εφόσον η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες μέλος τόσο της διεθνούς κοινότητας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης, η λύση πρέπει να σέβεται στο ακέραιο –και στο σύνολό τους– από τη μία πλευρά το διεθνές δίκαιο και από την άλλη το ευρωπαϊκό δίκαιο και το εξ αυτού απορρέον ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Άλλη λύση θα οδηγούσε στη διαμόρφωση ενός εξαιρετικά αρνητικού προηγούμενου για τη διεθνή κοινότητα. Πολύ δε περισσότερο για την ΕΕ, ιδίως ως προς την πληρότητα της κυριαρχίας των κρατών-μελών της κατά το ευρωπαϊκό δίκαιο.
Σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 2, εδ. 2 και 3, της Συνθήκης της ΕΕ, η λύση του Κυπριακού θα πρέπει να διασφαλίζει στην Κυπριακή Δημοκρατία τουλάχιστον τα εξής χαρακτηριστικά:
Α) Το πολύ χαρακτήρα ομοσπονδιακού κράτους, αφού κάθε μορφής συνομοσπονδία είναι αδιανόητη ως προς τις θεσμικές προδιαγραφές, στις οποίες πρέπει να υπακούει κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ προκειμένου να διασφαλίζει αποτελεσματικώς την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Β) Μία και ενιαία διεθνή νομική προσωπικότητα, συνακόλουθα δε μία και ενιαία ιθαγένεια των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Γ) Δυνατότητα πλήρους άσκησης, εκ μέρους των οργάνων της Κυπριακής Δημοκρατίας, της εσωτερικής και εξωτερικής της κυριαρχίας. Το αναγκαίο, κατά το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο, τούτο χαρακτηριστικό αποκλείει την παραμονή στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας στρατευμάτων κατοχής, όπως, δηλαδή, συμβαίνει με την Τουρκία.
Σημειώνω και τούτο:
Καθοριστικό σημασίας προηγούμενο είναι της τελικής ενοποίησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αφού σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 έπρεπε να ανακτηθεί η πλήρης κυριαρχίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και για να γίνει αυτό επιβαλλόταν η ολοκληρωτική αποχώρηση από το γερμανικό έδαφος των κατοχικών ρωσικών στρατευμάτων μέχρι τα τέλη του 1994.
Νομίζω ότι έφτασε η ώρα ώστε συγκεκριμένο επιχείρημα να τεθεί στην κ. Μέρκελ και στο σύνολο της ΕΕ. Δεν χωρούν άλλες καθυστερήσεις. Ως εδώ!
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ