Ήσυχες, καλοκαιρινές αλήθειες…
Η εμπειρία έχει αποδείξει πως όταν παρατηρείται… πρεμούρα ονοματοδοσίας μιας περιόδου, πρωθύστερα, δύο τινά συμβαίνουν: Πρώτον, ο «νονός»… εύχεται φωναχτά, δεύτερον, θεωρείται επιβεβλημένη (για το… κοινό καλό) η προσπάθεια χειραγώγησης.
Το μήνυμα, βέβαια, μπάζει νερά εν τη γενέσει του. Καλοκαιράκι και ήσυχο δεν νοείται, τουλάχιστον σε αυτήν τη χώρα. Συνυφασμένο με τη… βαριά μας βιομηχανία (τον τουρισμό, ντε), δεν είναι ταιριαστός ένας τέτοιος προσδιορισμός (σε ό,τι κι αν αναφέρεται), αν λάβουμε υπόψη πως το ζητούμενο είναι οι… ορδές των τουριστών να κατακλύσουν την επικράτεια.
Από την άλλη, τα καλοκαίρια της Ελλάδας είναι και καυτά και σκληρά και άνισα. Είχαν και πόνο και απώλεια και τραγωδία. Και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αντιλαμβάνονται, θυμούνται και έχουν τον νου τους. Και στους Ιούληδες και στους Σεπτέμβρηδες και… γενικώς.
Γι’ αυτό και, επικοινωνιακά, το εν λόγω τσιτάτο είναι τουλάχιστον άκαιρο, για να μην ειπωθεί κάτι πιο χοντρό…
Αλλά οι χοντράδες ακολουθούν τον… πολιτισμένο κόσμο, όλο και πιο στενά, όλο και πιο… σφιχτά τα τελευταία χρόνια. Και τώρα, με τον κορονοϊό, ξεσαλώνουν. Όπως κι εμείς, που έχουμε μια τάση στη… διχογνωμία, την οποία βεβαίως τιτλοφορούμε με το σύνηθες και τόσο οικείο «εγώ ξέρω».
Και καθώς οι πλατείες γεμίζουν με… αμπόλιαστους, όπως πριν από μία δεκαετία γέμιζαν με «Αγανακτισμένους», αυτός ο πολιτισμένος συνεχίζει να περνά τις δικές του δύσκολες ώρες… Σιωπηλά όμως. Ούτε μία κατσαρόλα, ένας άδειος τενεκές δεν έχει επιστρατευθεί για να ενισχύσει την εναλλαγή, το μέγεθος, την ένταση (των χοντράδων)…
Τίποτα. Ησυχία. Σαν αυτές τις γνωστές και έτοιμες από καιρό. Αυτές που… ησυχία δεν έχουν. Μόνο «τίποτα»…
Όμως, τα Βαρώσια δεν έφτασαν να γίνουν «τίποτα» – τουλάχιστον όχι ακόμα.
Αναρωτιέται κανείς αν μέσα στην… ησυχία μας έχουμε τη δυνατότητα να λάβουμε πρωτοβουλίες, εντός και διεθνώς. Αν μπορούμε να… αρθρώσουμε λέξη, παρά το μούδιασμα που επιφέρει αυτή… η καλοκαιρινή ραστώνη.
Εάν οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές, παραμένουν ακόμα εθνικά απαραβίαστες και άρα οφείλουμε να τις υπερασπιστούμε… Αν θυμόμαστε πως υπάρχει ένα… χρέος που συνοδεύει τον Ελληνισμό…
Αν, όμως, έχουμε αποφασίσει ότι δεν μπορούμε να κουμαντάρουμε την κληρονομιά μας, τότε οφείλουμε να το πούμε. Ήσυχα…
Ίδιο έργο…
Ένας δήμαρχος βάλλει κατά ενός πολιτιστικού συλλόγου, στα όρια του δήμου του, και τα κάνει… γης Μαδιάμ. Ο δήμαρχος είναι ο Οντέρ Μουμίν, γνωστός στο Πανελλήνιο (το τελευταίο οφείλει να τον γνωρίζει) από τις… κατατοπιστικές δηλώσεις του στο τουρκοπανηγύρι στην Προύσα, τον Ιανουάριο του 2020.
Όταν, όντας δήμαρχος Ιάσμου Ροδόπης, πήγε στη μαμά πατρίδα, δήλωσε αιώνια αγάπη και υποταγή, εκφράζοντας παράλληλα την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι ο εχθρός. Αυτός ο δήμαρχος, που ανενόχλητος συνέχισε το… αγαθό έργο κατά την επιστροφή του, χωρίς κανείς να του ζητήσει μια εξήγηση, έχει στοχοποιήσει τον ιστορικό σύλλογο. Επειδή δεν του… αρέσει το προεδρείο. Δηλαδή, επειδή το προεδρείο δεν στέκεται «κλαρίνο» μπροστά του… (Ως οφείλει, να υποθέσουμε.)
Εκμεταλλευόμενος την ΚΥΑ για τα υγειονομικά μέτρα, προσπάθησε να σταματήσει τις ετήσιες καλοκαιρινές εκδηλώσεις του συλλόγου και όταν αυτό δεν έγινε αποδεκτό έστειλε την αστυνομία. Αυτόφωρο σε μέλη του ΔΣ και πρόστιμο 5.000 ευρώ στον σύλλογο – χώρια το πρόστιμο 3.000 ευρώ στον πρόεδρο…
Το ζήτημα προωθείται ως προσωπικό. Δηλαδή, δήμαρχος και πρόεδρος βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Όμως ας μη γελιόμαστε. Τα κίνητρα είναι πολύ πιο βαθιά και πολύ πιο σοβαρά…
Βίος και… Πολιτεία
Ας πούμε λοιπόν πως το Πανελλήνιο δεν έχει γνώση περί του πολιτικού ανδρός. Δικαιολογημένα (την… Κολοπετινίτσα μου μέσα…), κυρίως σε μια περίοδο που το ενδιαφέρον εστιάζεται στα Covid free νησιά του… Σαββατοκύριακου.
Το συντεταγμένο κράτος, όμως, απλώς οφείλει να γνωρίζει. Και αν ακολούθησε την τακτική της… μακροθυμίας, τότε, με την Προύσα, αφενός θα έπρεπε να το πει (για να εισπράξει τα «μπράβο» ή τα «όρσε»), αφετέρου όφειλε, κατά το κοινώς λεγόμενο, να κρατά μικρό καλάθι (τουλάχιστον)…
Γαλαντόμοι…
Οπότε, είτε δεν γνωρίζει και αυτό μαζί με το πανελλήνιο (τι εστί το εν λόγω «βερίκοκο») είτε πιστεύει ότι ξέρει τον τρόπο… Αυτός (ο τρόπος) είναι πολύ… προσφιλής στην ελληνική νοοτροπία. «Χρησιμοποιώ το χρήμα» λέγεται και οι θιασώτες του επιμένουν ότι αποδίδει…
Ας επαναλάβουμε πως ο Δήμος Ιάσμου είναι ένας ιστορικός δήμος της Ροδόπης, με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, μέσω της οποίας αποτυπώνεται (όπως σε όλο το γεωγραφικό αυτό κομμάτι της χώρας μας) η ελληνικότητά του, διαχρονικά…
Ο Οντέρ, λοιπόν, έχει προαναγγείλει μια… δική του εκδήλωση, που θέλει να προγραμματίσει για τον Σεπτέμβριο και την έχει ονομάσει «Ειρήνη». Εξηγεί σε όλους τους τόνους ότι θέλει να δημιουργήσει ένα Φεστιβάλ Ειρήνης, για όλα τα Βαλκάνια…
Αλλά τι, στο καλό, τον… έχει πιάσει και θέλει να προωθήσει την ειρήνη ένας αυτοδιοικητικός, του οποίου μάλιστα οι γνώσεις περί Βαλκανίων είναι πολύ φτωχές, με δεδομένο ότι, όπως ο ίδιος έχει πει, πρόκειται να καλέσει… ομολόγους του από την Τουρκία και τη Βουλγαρία. Δηλαδή, τι… Βαλκάνια είναι αυτά που έχει στο μυαλό του ο… εκπρόσωπος της τοπικής αυτοδιοίκησης;
Επίσης, επειδή το κράτος και το Πανελλήνιο, πιθανότατα, δεν… γνωρίζουν, εκείνοι που γνωρίζουν αντιλαμβάνονται πως ακόμα και από τη Βουλγαρία οι εκπρόσωποι θα είναι μουσουλμάνοι και στο «άρμα» της ΤΙΚΑ και της επεκτατικής πολιτικής της… βαλκάνιας Τουρκίας.
Με αυτά ως δεδομένα και με ένα κράτος που είτε δεν γνωρίζει είτε επιμένει στον «τρόπο», ο Οντέρ έλαβε επιχορήγηση 6.500 ευρώ για το «φεστιβάλ», τα οποία δεν θα βγουν από την τσέπη της υπουργού Πολιτισμού ή του Υπουργικού Συμβουλίου ή του πρωθυπουργού ή έστω των μελών της Επιτροπής για τη Θράκη, αλλά από τον δημόσιο κορβανά, που έχει βεβαίως επιφορτιστεί και με τη μισθοδοσία των ανωτέρω…
(Και επειδή στην εποχή των άναρθρων κραυγών και… σκέψεων είναι λογικό να μπερδεύεται κανείς, άλλο λαϊκίζω, άλλο εκλαϊκεύω…)
Έλλη Μητακίδου
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ