Σταύρος Αραχωβίτης στο “Π”: Έξοδος: Να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε

Του
ΣΤΑΥΡΟΥ ΑΡΑΧΩΒΙΤΗ
Βουλευτή Λακωνίας ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
Τομεάρχη Αγροτικής Ανάπτυξης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

Είναι πλέον ξεκάθαρο και στον πιο δύσπιστο ότι αυτή η κυβέρνηση, με σήμα το μαχαιροπήρουνο, νομοθετεί μόνο κατά παραγγελία. Είναι χαρακτηριστική η αδιαφορία της απέναντι στις ανάγκες της κοινωνίας.

Στη δημόσια υγεία η διαχείριση είναι πραγματικά τραγική. Η χώρα έχει από τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων ανά εκατομμύριο στις χώρες του Δυτικού Κόσμου. Παρά τις φωνές της αντιπολίτευσης, φάρμακα που θα έσωζαν ζωές δεν έχουν εισαχθεί ακόμη στο σύστημα υγείας. Αντί για νέες μονάδες και πρόσληψη υγειονομικού προσωπικού, η κυβέρνηση αποφασίζει το κλείσιμο νοσοκομείων.

Στην παιδεία η επίθεση είναι διαρκής, συστηματική και καλά οργανωμένη. Στην αρχή εξισώνει εργασιακά τα πτυχία των κολεγίων με των πανεπιστημίων, επιτρέποντάς τους την εγγραφή στα αντίστοιχα επιμελητήρια. Στη συνέχεια απαξιώνει τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται με την ελάχιστη βάση εισαγωγής και το ειδικό μάθημα.

Υποψήφιος φοιτητής με 20.988 μόρια δεν καταφέρνει να εισαχθεί στη σχολή προτίμησής του. Τα περιφερειακά πανεπιστημιακά τμήματα, μαζί με την επαρχία, ερημώνουν, αφού σχεδόν 30.000 φοιτητές δεν θα εισαχθούν σε αυτά το προσεχές ακαδημαϊκό έτος.

Για τη νέα γενιά αυτού του τόπου, τους νέους επιστήμονες, που σπουδάζουν στα πανεπιστήμια, δεν βρέθηκε λύση για την παρακολούθηση των εργαστηρίων τους με ασφάλεια. Αντίθετα, για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τις τράπεζες και τα πολυκαταστήματα, αν και οι εργαζόμενοι σε αυτά είναι μεγαλύτερης ηλικίας, πάντοτε βρέθηκαν λύσεις ώστε να μη διακόψουν τη λειτουργία τους. Μάλιστα η κυβέρνηση προχωράει σε προσλήψεις ανθρωποφυλάκων στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αντί για την αξία της αλληλεγγύης, προτάσσει ωμά στους νέους τον χρηματισμό ως κίνητρο.

Στη μεσαία τάξη και την επιχειρηματικότητα η κυβέρνηση επεφύλαξε μια μάλλον εκδικητική συμπεριφορά, η οποία αποτυπώθηκε τόσο στα μέτρα όσο και στη στήριξη κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Στους αγρότες η κατάσταση είναι πλέον ανεξέλεγκτη. Το σκάνδαλο με τη διανομή του εθνικού αποθέματος σε μη αγρότες, με εικονικά βοσκοτόπια, έχει εξαγριώσει όλους τους πραγματικούς παραγωγούς, δεδομένης της τεράστιας αύξησης του κόστους παραγωγής, της καταβύθισης των τιμών λόγω των υγειονομικών μέτρων και των φυσικών καταστροφών από την κλιματική κρίση.

Στην εργασία καταργεί κάθε προστασία και κατακτήσεις δεκαετιών, κάνοντας νόμιμη κάθε παράλογη απαίτηση της πιο σκληρής και απρόσωπης εργοδοσίας. Προωθεί ένα θατσερικό μοντέλο, το οποίο έχει κλείσει τον απεχθή κύκλο του ακόμα και στη γενέτειρά του.

Το ενδιαφέρον για τον πολιτισμό φάνηκε στο τσιμέντο της Ακρόπολης και στην αντιμετώπιση των καλλιτεχνών και των εργαζομένων στον χώρο του θεάματος. Στο ζήτημα επίσης των αρχαιοτήτων στο μετρό της Θεσσαλονίκης η αντιεπιστημονική αλλά και αντικοινωνική εμμονή δεν έχει προηγούμενο.

Τη χώρα κυβερνά μια ομάδα επικοινωνιολόγων: Αυτοί εισηγούνται στρατηγικές και η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη τις μεταφράζει σε αποφάσεις. Τα πανελλαδικής εμβέλειας ΜΜΕ της λίστας Πέτσα λειτουργούν ως «γραφεία Τύπου του καθεστώτος», φιμώνοντας κάθε φωνή της αντιπολίτευσης.

Η στρατηγική τώρα είναι ξεκάθαρη: Διασπορά του φόβου και του διχασμού στην κοινωνία. Ο διαχωρισμός και η στοχοποίηση θεωρούν ότι θα τους συσπειρώσει και θα τους διατηρήσει στην εξουσία. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη άλλωστε. Με τη Συμφωνία των Πρεσπών η κοινωνία διχάστηκε, οι Έλληνες χωρίστηκαν στα δύο, με τα γνωστά αποτελέσματα. Υπάρχουν ηθικές αναστολές για το δηλητήριο που χύνεται στο σώμα της κοινωνίας; Καμία αναστολή προκειμένου το σύστημα να μένει στην εξουσία. Να μην ξανασυμβεί το «ατύχημα» του 2015. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης στη Μύκονο εστάλησαν 40 αστυνομικοί και ούτε ένας υγιεινομικός!

Οφείλουμε να κατανοήσουμε την ύπουλη στρατηγική επιβίωσης αυτής της κυβέρνησης καινα την ανακόψουμε: Έξοδος λέγεται. Να βγούμε στην κοινωνία χωρίς φόβο, αλλά με όλες τις προφυλάξεις και τα υγειονομικά μέτρα. Να ξαναμιλήσουμε και να ξανακοιταχτούμε στα μάτια. Να εκφράσουμε τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μας.

• Πόσο ακόμα μπορούμε να μένουμε θεατές σε μια τέτοια επίθεση και να δεχόμαστε τον τοξικό για την κοινωνία διχασμό;
• Πόσο ακόμα μπορούμε να χανόμαστε μέσα στην εικονική πραγματικότητα;
• Πόσο ακόμα μπορούμε να αισθανόμαστε μουδιασμένοι και φοβισμένοι;
• Πόσο ακόμα θα καθόμαστε άβολα στο κλουβί με τις οθόνες και τη μοναξιά μας;

Εκεί έξω υπάρχουν οι πραγματικοί φίλοι, οι πραγματικοί άνθρωποι, η πραγματική ζωή, οι νέες και οι νέοι. Υπάρχει η κοινωνία, με τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις προσδοκίες της.

Μας ενώνουν κοινές αγωνίες για το παρόν και το μέλλον. Να πάρουμε ξανά το μέλλον και τη ζωή μας στα χέρια μας. Να ενώσουμε και όχι να διχάσουμε. Να ελπίσουμε και όχι να φοβηθούμε. Να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: hellasjournal.com