Ποιος έσπασε τον Μετρονόμο;
Συγγραφέας
Παναγιώτα Βουτσινά
Πότε-πότε έρχεται άξαφνα µια µυρωδιά… µετά ξοπίσω µια ανάµνηση… πολύ συχνά, ακολουθεί µια άρνηση, πιο σπάνια ένα ρίγος… και τότε µες στο στέρνο σου φουσκώνει ένα χθες…
Και να θες να γυρίσεις στο χθες,
µα ποιο χθες δεν θυµάσαι…
Κι ό,τι είχες για πιο ευγενές,
(στο χυτήριο το λιώνεις,
στον λαιµό το σταυρώνεις,)
για το αύριο που θες, µα φοβάσαι…
Και κάπου, εκείνες τις στιγµές, ακούγεται ένας ήχος… ήχος µονότονος και σπαστικός… σχεδόν, σου ορίζει τα βήµατα… σαν …. Μετρονόµος! (ποιος ο µουσικός που, έστω µια φορά, δεν θέλησε να σπάσει τον µικρό ξύλινο δυνάστη και να λυτρώσει τον δέσµιο ρυθµό;)
και η µουσική δεν είναι πια εκεί,
όχι η γνωστή,
µα αυτή που είχα φανταστεί…
το δέρµα άρπα και δοξάρι στυλοβάτης…
(για να πιαστεί γερά µονάχα ο παραβάτης)
Μα ο ήχος αυτός δεν είναι κάποια θύµηση, µια µελωδία… είναι µια καρδιακή σου αρρυθµία… είναι ένας χτύπος σαθρός…
Και εκεί ξέρεις …δεν θα σε σώσει, πλέον, ούτε χάπι ούτε ευχή… ένα µονάχα σου έµεινε…
Πιάνεις µία κόλλα από χαρτί…
Απόσπασμα βιβλίου
Αθωότης
Πλάνη τον Δόλο αναιρεί
κι έτσι μας μένει η αμέλεια
κι είναι η ζωή μας τόσο τέλεια
και ο Θεός μας συγχωρεί·
δεν φταίμε εμείς, μα η αφέλεια.
Τι ’ναι κλοπή χωρίς σκοπό;
Έγκλημα, δίχως αυτουργό!
Κι έτσι γυρνάμε στους αιώνες,
σαν ευυπόληπτοι θαμώνες,
με χέρι φρέσκο, καθαρό!
Κι όχι εμείς, όμως, οι άλλοι,
οι πιο μικροί κι οι πιο μεγάλοι,
οι πιο ξανθοί και οι πιο σκούροι,
κείνοι κρατάνε το τσεκούρι,
κείνοι στα πλείστα έχουν σφάλει!
Το χίλια εφτά οχτώ εννιά,
’θάψαν θαρρώ τον βασιλιά,
μοίρασαν κράτος δήμου σ’ ούλους,
μα κάπως ξέχασαν τους δούλους!
Κι ένα, δυο μπάσταρδα παιδιά…
Κι όπως κατά τον Μακιαβέλλι
καθαγιάζονται τα βέλη,
από μια αιτία ιερή!
Ούτως ειπείν μ’ ένα κερί,
εξαγοράζονται οι αγγέλοι…
Έχουνε πόλεμο, εκεί πέρα,
μα εδώ ξημέρωσε Δευτέρα!
Πού άλλη τέτοια συμφορά,
να ’χεις να πας σε μια δουλειά,
και να ’ναι ηλιόλουστη η μέρα;
Κάποιοι ασκήσαν κάπου βέτο
κι άλλοι ψηφίσαν ομοφώνως
κι είναι κακούργημα ο φόνος‧
μα σε χωρά κι εσένα ο θρόνος,
στη βασιλεία, αν πεις ελθέτω!
Κάθε συμβόλαιο είναι νόμος
κι είδα, θαρρώ, στις διατάξεις
πως αν μ’ υπογραφή μου τάξεις,
στον Άδη, σαν θα πας ν’ αράξεις,
θα μου χρωστά ο κληρονόμος!
Κι είναι αμάχητο τεκμήριο
πως η ψυχή είναι μυστήριο,
πως ο τρελός έχει το δίκιο,
ο πονηρός τον επινίκιο,
και ο αθώος το μαρτύριο…
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Παναγιώτα Βουτσινά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988 και σπούδασε στο τµήµα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του Ε.Μ.Π. Μετά την αποφοίτησή της, ασχολήθηκε για κάποια χρόνια µε το σχετικό αντικείµενο, αλλά την κέρδισε η αγάπη της για το Δίκαιο, οπότε συνέχισε τις σπουδές της στο τµήµα Νοµικής του Université Sorbonne Paris Nord και σήµερα εργάζεται ως δικηγόρος. Από µικρή ηλικία επέδειξε κλίση στις τέχνες, ασχολείται από παιδί µε το κλασικό πιάνο, τη ζωγραφική, τη συγγραφή και το θέατρο. Η αγάπη της για τη σκιτσογραφία και την ποίηση οδήγησε στη δηµιουργία της συλλογής «Ποιος έσπασε τον µετρονόµο».
Κατηγορία: Ποίηση
ISBN 978-960-626-376-7