Η «σχεδία» του πεπρωμένου και του Αγώνα

Καταρρίπτουμε το μύθο του πεπρωμένου, βγάζουμε από την αφάνεια το φύλο της αντίστασης, διατηρούμε άσβεστο το φως της ελπίδας, κάνουμε το εφήμερο ιστορία, κοιτούμε την άβυσσο στα μάτια, νανουριζόμαστε με το χτύπο του καλωσορίσματος, ανοίγουμε πανιά παρέα με τον Σέξπιρ.

«Ο μύθος του πεπρωμένου». To ιδεολόγημα της παντοδυναμίας των γονιδίων, πέρα από το ότι μας απαλλάσσει από τις δικές μας ευθύνες, στρώνει το έδαφος για την επιστροφή της ευγονικής. «Τα γονίδια αποτελούν ένδειξη για μία δυνατότητα ή προδιάθεση. Το κατά πόσο αυτή θα υλοποιηθεί ή όχι εξαρτάται από τις αναπτυξιακές διεργασίες, οι οποίες με τη σειρά τους εξαρτώνται από το περιβάλλον. Γι’ αυτό ακριβώς η ιδέα του γενετικού νετερμινισμού είναι εσφαλμένη. Το αποτέλεσμά του, μάλιστα, είναι ότι, όταν κάποιο χαρακτηριστικό (π.χ. παχυσαρκία, καρκίνος, αλκοολισμός, επιθετικότητα) εμφανίζεται σε πολλές γενιές σε μια οικογένεια, είναι πιο πιθανό να αποδώσουμε διαισθητικά αυτό το χαρακτηριστικό σε κοινά γονίδια παρά στο κοινό περιβάλλον», μας λέει ο δρ. Κώστας Καμπουράκης, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Στο εκτενές ρεπορτάζ με τίτλο «Ο μύθος του πεπρωμένου» ανοίγουμε το φάκελο της γονιδιοκρατίας.

«Το φύλο της αντίστασης». Μία διακεκριμένη οικονομολόγος βγάζει από την αφάνεια την απλήρωτη γυναικεία εργασία, βρίσκει το αντίδοτο στην κρίση στην «οικονομία της φροντίδας»,  ενώ θεωρεί την ισότητα των φύλων παραγωγική. «Μια “οικονομία της φροντίδας” στηρίζεται σε μια “κοινωνία που νοιάζεται” και θα εξασφαλίζει ένα καθολικό δικαίωμα στη φροντίδα, ένα δικαίωμα όλων να φροντίζουν και να φροντίζονται σε όλες τις φάσεις του κύκλου ζωής», σημειώνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η Μαρία Καραμεσίνη, καθηγήτρια Οικονομικών της Εργασίας και της Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πρώην πρόεδρος και διοικήτρια του ΟΑΕΔ.

«Το άσβεστο φως της ελπίδας». Ένας μύθος του παγκόσμιου κινηματογράφου,η Σοφία Λώρεν, επιστρέφει στα δύσκολα χρόνια της παιδικής της ηλικίας, αντιτάσσεται στην αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονται τα προσφυγόπουλα, ενώ αναζητεί τη λάμψη που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

«Το εφήμερο γίνεται ιστορία». Ένας αγαπημένος κομίστας, ο Soloup, όπως του αρέσει να αυτοσυστήνεται του Αντώνη Νικολόπουλου, μάς μεταφέρει στην πλατεία της Επανάστασης, μας περιγράφει την καθημερινότητα στα χρόνια του Αγώνα, τις τοπικές και κοινωνικές αντιθέσεις της εποχής, ενώ εξηγεί πώς τα εθνικά αφηγήματα απέχουν από την ιστορική αλήθεια.

«Ο Σέξπιρ στα πανιά μας». Από τούτο το καλοκαίρι η «σχεδία» μιλάει και αγγλικά και σαλπάρει για τις θάλασσες του υπεύθυνου τουρισμού, μα και των δράσεων αλληλεγγύης. Από φέτος τον Ιούνιο, μια επιπλέον έκδοση της «σχεδίας» στην αγγλική γλώσσα θα κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης.

Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Ιουνίου (τεύχος #90), που θα βρίσκεται, εκτάκτως, από την Τετάρτη 9 Ιουνίου στους δρόμους της πόλης.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ