Οι λέοντες της Σικελίας
Συγγραφέας
Stefania Auci (Στεφάνια Άουτσι)
Μετάφραση
Δήμητρα Δότση
Από τη στιγμή που ο Πάολο και ο Ινιάτσιο Φλόριο, φιλόδοξοι και με πνεύμα ανήσυχο, αποβιβάζονται στο Παλέρμο από την Καλαβρία το 1799, κοιτάζουν μπροστά, αποφασισμένοι να φτάσουν πιο ψηλά απ’ όλους. Να γίνουν οι πιο πλούσιοι, οι πιο ισχυροί. Και τα καταφέρνουν: Mέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα δύο αδέλφια μετατρέπουν το κατάστημα μπαχαρικών τους στο καλύτερο της πόλης και στη συνέχεια εμπορεύονται θειάφι, αγοράζουν τα σπίτια και τη γη χρεοκοπημένων ευγενών του Παλέρμο, ιδρύουν τη δική τους ναυτιλιακή εταιρεία.
Το Παλέρμο παρατηρεί έκπληκτο την εξάπλωση των Φλόριο, όμως τα συναισθήματα των κατοίκων της πόλης χάνονται μέσα στον φθόνο και την περιφρόνηση: Aυτοί οι επιτυχημένοι άντρες παραμένουν, όπως και να ’χει, «ξένοι». Το Παλέρμο δεν ξέρει πως αυτό που υποδαυλίζει τις φιλοδοξίες των Φλόριο και σημαδεύει τη ζωή τους είναι ο φλογερός πόθος για κοινωνική λύτρωση· δεν ξέρει ότι οι άντρες της οικογένειας είναι αξιόλογα μα και ευαίσθητα πλάσματα, που χρειάζονται στο πλευρό τους εξίσου δυνατές γυναίκες.
Υφαίνοντας τη διαδρομή της εμπορικής και κοινωνικής ανόδου των Φλόριο με τις ταραχώδεις προσωπικές τους ιστορίες, με φόντο τα πιο ταραγμένα χρόνια της ιταλικής ιστορίας –από τα κινήματα του 1818 μέχρι την αποβίβαση του Γκαριμπάλντι στη Σικελία– η Στεφάνια Άουτσι ξετυλίγει μια οικογενειακή σάγκα απίστευτης δύναμης, τόσο ζωντανή και πάλλουσα, που μοιάζει σημερινή.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΙΣ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2021
Απόσπασμα Βιβλίου
Ο σεισμός είναι ένας συριγμός που γεννιέται από τα βάθη της θάλασσας κι έρχεται και φωλιάζει μες στη νύχτα. Φουσκώνει, θεριεύει κι ύστερα μετουσιώνεται σε μια βοή που σχίζει τη σιωπή.
Στα σπίτια, ο κόσμος κοιμάται. Κάποιοι ξυπνούν από το κουδούνισμα των σερβίτσιων, κάποιοι άλλοι όταν αρχίζουν να βροντάνε οι πόρτες. Όμως όλοι μα όλοι πετάγονται όρθιοι μόλις αρχίζουν να τρέμουν οι τοίχοι. Μουγκρητά, αλυχτίσματα σκύλων, προσευχές, κατάρες. Από τα βουνά κατρακυλάνε πέτρες και λάσπη· στον κόσμο έρχονται τα πάνω κάτω.
Η δόνηση φτάνει στη συνοικία Πιετραλίσα, γραπώνει τα θεμέλια ενός σπιτιού και το τραντάζει βίαια. Ο Ινιάτσιο, που κοιμόταν βαθιά, ανοίγει τα μάτια του νιώθοντας αυτό το τρέμουλο που ταρακουνά τους τοίχους. Από πάνω του, το χαμηλό ταβάνι μοιάζει έτοιμο να τον πλακώσει.
Δεν είναι όνειρο. Είναι η πραγματικότητα στα χειρότερά της.
Απέναντί του, το κρεβάτι της Βιτόρια, της ανιψιάς του, πηγαίνει πέρα δώθε ανάμεσα στον τοίχο και το κέντρο του δωματίου. Πάνω στον πάγκο, η μεταλλική κασετίνα ταλαντεύεται ώσπου πέφτει στο πάτωμα μαζί με τη χτένα και το ξυράφι.
Στο σπίτι αντηχούν γυναικείες κραυγές. «Βοήθεια, βοήθεια! Σεισμός!» Το ουρλιαχτό αυτό τον κάνει να πεταχτεί όρθιος. Όμως ο Ινιάτσιο δεν το βάζει στα πόδια. Πρώτα πρέπει να προστατεύσει τη Βιτόρια, που είναι μόλις εννιά χρονών κι έχει κατατρομάξει. Τη βάζει να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι, μακριά από τους σοβάδες που πέφτουν.
«Μείνε εδώ, συνεννοηθήκαμε;» της λέει. «Μην το κουνήσεις ρούπι.»
Εκείνη γνέφει ναι με το κεφάλι. Δεν μπορεί να βγάλει άχνα από τον τρόμο της.
Ο Πάολο. Ο Βιντσέντζο. Η Τζουζεπίνα.
Ο Ινιάτσιο φεύγει τρέχοντας από το δωμάτιο. Ο διάδρομος του φαίνεται ατελείωτος κι ας είναι μόλις λίγα μέτρα όλος κι όλος. Νιώθει τον τοίχο να ξεμακραίνει από την παλάμη του, καταφέρνει να τον ξαναγγίξει, όμως μοιάζει να κινείται σαν ζωντανό πλάσμα.
Φτάνει στην κρεβατοκάμαρα του αδερφού του, του Πάολο. Από τα παντζούρια τρυπώνει μια λεπίδα φωτός. Η Τζουζεπίνα, η νύφη του, έχει σηκωθεί από το κρεβάτι. Το μητρικό της ένστικτο την είχε προειδοποιήσει πως κάτι απειλούσε τον Βιντσέντζο, τον μόλις λίγων μηνών γιο της, και είχε ήδη ξυπνήσει. Τώρα προσπαθεί να αρπάξει το νεογέννητο από την κούνια του, που κρέμεται από τα δοκάρια της οροφής, όμως το ψάθινο καλάθι είναι έρμαιο των σεισμικών κυμάτων. Η γυναίκα κλαίει απελπισμένη, απλώνει τα χέρια της καθώς η κούνια λικνίζεται ανεξέλεγκτα. Η εσάρπα που φοράει πέφτει, αφήνει γυμνούς τους ώμους της. «Το παιδί μου! Βοήθα με, Παναγιά μου!» Η Τζουζεπίνα καταφέρνει να αρπάξει το μωρό. Ο Βιντσέντζο ανοίγει τα μάτια του και μπήγει τα κλάματα.
Μέσα στο πανδαιμόνιο, ο Ινιάτσιο διακρίνει μια σκιά. Είναι ο αδερφός του, ο Πάολο. Πετάγεται από το στρώμα του, αρπάζει τη γυναίκα του και τη σπρώχνει στον διάδρομο. «Έξω, γρήγορα!»
Ο Ινιάτσιο γυρίζει πίσω. «Περίμενε! Η Βιτόρια!» φωνάζει. Μέσα στο σκοτάδι, κάτω από το κρεβάτι ξαναβρίσκει τη Βιτόρια, κουβαριασμένη με τα χέρια στο κεφάλι. Την τραβάει με όλη του τη δύναμη και φεύγουν τρέχοντας. Σοβάδες ξεκολλάνε από τους τοίχους καθώς ο σεισμός βρυχάται ακόμη.
Νιώθει τη μικρή να αναζητά προστασία, έτσι όπως γραπώνεται από την πουκαμίσα του και συστρέφει το ύφασμα. Τον γρατζουνάει, τόσο πολύ φοβάται. Ο Πάολο τους κατευθύνει όλους μακριά από την πόρτα, κάτω, στις σκάλες. «Αποδώ, ελάτε.»
Τρέχουν στο κέντρο της αυλής και την ίδια στιγμή η σεισμική δόνηση φτάνει στο απόγειό της. Αγκαλιάζονται με τα κεφάλια τους να ακουμπούν το ένα το άλλο και τα βλέφαρά τους σφαλιστά. Είναι πέντε. Είναι όλοι τους εκεί. Ο Ινιάτσιο προσεύχεται και τρέμει, και ελπίζει. Τελειώνει. Πρέπει να τελειώσει.
Ο χρόνος θρυμματίζεται σε εκατομμύρια στιγμές.
Κι ύστερα, έτσι όπως ακριβώς γεννήθηκε, η βοή ησυχάζει ώσπου σωπαίνει εντελώς. Για μια στιγμή, το μόνο που υπάρχει είναι η νύχτα. Ο Ινιάτσιο όμως ξέρει ότι η ηρεμία αυτή είναι μια ψευδαίσθηση. Αυτός ο σεισμός είναι ένα μάθημα που αναγκάστηκε να πάρει πολύ νωρίς στη ζωή του…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Είπαν για το βιβλίο
«Η Άουτσι στρέφει τον πανοραμικό της φακό στα επιτεύγματα της οικογένειας Φλόριο δίχως να αμελεί τις μικρές λεπτομέρειες της επικής τους ζωής.»
–Kirkus Reviews
«Μια οικογένεια-μύθος… Μια συναρπαστική ιστορία εποχής, δημόσιου και ιδιωτικού βίου.»
–Vanity Fair
«Ιστορίες έρωτα, ονείρων, προδοσίας και μόχθου σ’ ένα μυθιστόρημα που σφύζει από ζωή.»
–Marie Claire
«Είχα καιρό να διαβάσω ένα τέτοιο μυθιστόρημα: σπουδαία ιστορία και σπουδαία λογοτεχνία. Τα γεγονότα και τα ανθρώπινα συναισθήματα ενισχύονται από μια στιβαρή, ώριμη γραφή, γεμάτη πάθος και χάρη. Η Στεφάνια Άουτσι έχει γράψει ένα υπέροχο, αλησμόνητο μυθιστόρημα.»
–Nadia Terranova, συγγραφέας του Αντίο, φαντάσματα
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Στεφάνια Άουτσι γεννήθηκε στο Τράπανι της Σικελίας, αλλά ζει στο Παλέρμο. Είναι συγγραφέας και δασκάλα παράλληλης στήριξης. Έχει γράψει άλλα τέσσερα βιβλία, κυρίως ιστορικά.
Η σχέση της με την πρωτεύουσα της Σικελίας είναι μια σχέση έντονης και κτητικής αγάπης, που αντικατοπτρίζεται στη γεμάτη πάθος έρευνα που έκανε προκειμένου να γράψει την ιστορία των Φλόριο. Έγινε γνωστή με τους Λέοντες της Σικελίας και, μέσα σε σχεδόν δύο μήνες από την κυκλοφορία του βιβλίου, κατάφερε να κάνει όλο τον ιταλικό Τύπο να μιλάει για εκείνη.
Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας των Λεόντων μεταφράζεται σε 32 χώρες, ενώ στην Ιταλία έχει περισσότερες από 650.000 πωλήσεις και βρίσκεται πρώτο σε λίστες best seller.
Κατηγορία: Παγκόσμια λογοτεχνία, Ιστορικό – Εποχής
ISBN : 978-960-645-160-7