ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΙΛΙ
Συγγραφέας
ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ
Άρρωστος στο νοσοκομείο, ο Μιχάλης Δανιήλ αποκάλυψε στην Έλενα, τη νεαρή νοσοκόμα που καθόταν πλάι του, μία τοποθεσία κι ένα θλιβερό μυστικό. «Απλώς δε θα πας μέρα με βροχή…» της είπε.
Μετά πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να βγάζει από μέσα του λόγια που τα είχε θαμμένα χρόνια, θαρρείς… Μιλούσε ασταμάτητα, κι όλη την ώρα φανταζόταν τον εαυτό του σκληρό, να κοιτάει τη ζωή μετανιωμένος. Και ήταν κρίμα, καθώς την αλήθεια εκείνης της σημαντικότερης, της τελευταίας μέρας δε θα τη μάθαινε ποτέ. Αν είχε σταθεί τότε να ακούσει τα λόγια της Όλγας, όλη η ζωή του θα είχε αλλιώτικη πορεία.
Ύστερα από μέρες, η Έλενα, τρελή από αγωνία, τον έψαξε στον ίδιο θάλαμο, στο ίδιο κρεβάτι να του πει τα νέα. Ήταν, όμως, αργά… Ο Μιχάλης Δανιήλ είχε ξοφλήσει τους λογαριασμούς του με τη ζωή.
Μια προδοσία στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μεγάλη αδικία, ένας κατ’ εξακολούθηση βιασμός μιας κωφής γυναίκας και, έπειτα από χρόνια, κάποιοι θάνατοι που συνδέονται με αναπάντητα ερωτήματα θα χτίσουν μια ιστορία συνηθισμένη και περίπλοκη, από αυτές που υφαίνει η μοίρα, αδιαφορώντας για τα όνειρα και τις επιθυμίες των ανθρώπων.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΙΣ 13 ΜΑΪΟΥ 2021
Απόσπασμα Βιβλίου
1
Αύγουστος 2000
Νοσοκομείο «Ελπίς»
Μιχάλης Δανιήλ
Το νοσοκομείο βρισκόταν στην Αθήνα στην οδό Δημητσάνας, που ήταν κάθετη στην κεντρική λεωφόρο Αλεξάνδρας, μακριά από τη βουή της κίνησης του δρόμου, που δεν ησύχαζε παρά μόνο τις βραδινές ώρες. Στο βάθος του δεύτερου ορόφου, στο τελευταίο δωμάτιο βρισκόταν ένας ογδοντάχρονος άντρας ο οποίος ανάσαινε με δυσκολία. Κάθε τρίτη κοφτή ανάσα άφηνε μια μακρόσυρτη εκπνοή που έλεγες πως θα είναι η τελευταία του, μιας και καθυστερούσε υπερβολικά η επόμενη αναπνοή, που, όταν ερχόταν, έφτανε με τρόπο θορυβώδη.
Η μεγάλη του αλήθεια ήταν πως, ενώ είχε ονειρευτεί τόσα ταξίδια, ελάχιστα είχε κάνει τελικά. Αλλά τώρα ήταν αργά, το καταλάβαινε κι έσκαβε με τον νου του λαγούμια να βολέψει τη θλίψη του, να πνίξει μαζί με αυτή γρηγορότερα και την υπόλοιπη ζωή του.
Δεν είχε ευτυχήσει στον γάμο του. Ουσιαστικά, είχε μείνει μονάχος, τιμώντας μια ιδέα σαν όλους εκείνους τους ιδεολόγους που θάβονται μαζί με τις απόψεις τους για την πολιτική, τη ζωή, την ευδαιμονία ή τον θάνατο. Κορμί και πεποιθήσεις μαζί στον ίδιο λάκκο.
Τι άλλο θα μπορούσε να πει τέτοιες ώρες;
Κάθε μορφή εθισμού είναι ολέθρια, είτε πρόκειται για αλκοόλ, ναρκωτικά ή ιδεολογία. Αυτός, όμως, έλεγε πως εξαιρούνταν, επειδή δεν ήταν ιδεολόγος. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Ένας απλός μετανιωμένος άνθρωπος, κι αυτή η απόδειξη του λάθους του τον έκανε να λατρέψει την ιδέα πως άξιζε μια τιμωρία πέρα από τη μετάνοια.
Το να κρίνεις άδικα εκείνη που αγαπάς δεν είναι και λίγο… Τη σκέψη αυτή δεν κατάφερε ποτέ του να την ξεπεράσει, και η μοναξιά έμεινε η μόνη του σύντροφος. Υπάρχουν κάποια λάθη που στιγματίζουν ζωή ολάκερη, κι αν υπήρχε και επόμενη, φοβόταν ότι θα στιγμάτιζαν κι εκείνη.
Όταν άνοιξε τα μάτια του, το δειλινό βαφόταν αιμάτινο. Οι εποχές όπου είχε τη δυνατότητα να το βλέπει ρόδινο είχαν παρέλθει προ πολλού. Τα μάτια της κοπέλας που τον κοιτούσε τον πονούσαν. Η ομορφιά δε βοηθάει αυτούς που έχουν κλείσει πια τους λογαριασμούς με τις μέρες που τους απομένουν. Η ασχημία, σε τέτοιες περιπτώσεις, μαζί με την κακία κάνει περισσότερο καλό. Αξίζει τεράστια τιμή στον πόνο που σε κάνει να φεύγεις χαρούμενος από τη ζωή.
Μισούσε τη ζωή; Θα μπορούσε να πει πως ναι, αν και καταλάβαινε πως η τελευταία δεν είχε καμία ανάμειξη στα δεινά του ούτε, φυσικά, και καμιά υποχρέωση να του δώσει εκείνα που επιθυμούσε· ακόμα και να ήθελε, δηλαδή, δε θα είχε πια τον χρόνο. Η ευτυχία δεν είναι κάτι που οφείλεται σε κάποιον, ιδίως αν αυτός ο κάποιος είναι σαν κι εκείνον.
«Πώς αισθάνεστε;» άκουσε να λέει η κοπέλα με τη λευκή φορεσιά.
Έβηξε. Έκανε ένα καταφατικό νεύμα που στη γλώσσα των αρρώστων σήμαινε «καλά» –οι βαριά άρρωστοι αναπτύσσουν μια δική τους γλώσσα, ένα μπουκέτο προσωπικών, ειδικών νευμάτων και συντετμημένων φράσεων προκειμένου να επικοινωνούν με τους υγιείς τους οποίους συναναστρέφονται–, κι αυτός δεν ήθελε τούτη την καλή στιγμή να βγει από αυτή τη νιρβάνα των σκέψεων. Μέσα στον πεσιμισμό του αντίκριζε το επερχόμενο τέλος στωικά, ίσως ακόμα και με κάποια γλυκύτητα. Κατάλαβε πως, αν στεκόταν για λίγο ακόμα μαγεμένος, μετέωρος σ’ αυτή την εύνοια του σούρουπου, κάπως πιο δεκτικός στη μεγάλη ιδέα του θανάτου, θα περνούσε στα σίγουρα πιο ευχάριστα κάμποσα λεπτά ακόμα…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και ζωγραφική, και αργότερα παρακολούθησε επί δύο χρόνια σειρά σεμιναρίων φιλοσοφίας, ψυχολογίας και πολιτικής οικονομίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή μυθιστορηματικών και θεατρικών έργων, ενώ συγχρόνως αρθρογραφεί στον περιοδικό Τύπο και στο Διαδίκτυο.
Παράλληλα διδάσκει δημιουργική γραφή (μυθιστορηματική και θεατρική) στο εργαστήρι θεατρικών σπουδών της AnasaArt.
Μυθιστορήματα του ιδίου: Ήφαες, Αδελαή; (2011), 24 στιγμές ακραίου πάθους (2017), Το γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ (2018). Θεατρικά έργα που ανέβηκαν σε θεατρικές σκηνές των Αθηνών: Κορίτσι Διαμάντι, Το Λαχείο.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Κατηγορία: Ελληνική λογοτεχνία, Ιστορικό Μυθιστόρημα, Κοινωνικό
ISBN: 978-618-01-3800-9
ISBN e-book: 978-618-01-3801-6
Δείτε το video του βιβλίου