Τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει το μελλούμενο…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Και ήρθε μια Ανάσταση αλλιώτικη από τις προηγούμενες. Θες η ώρα, θες η ανάγκη των ανθρώπων να συμμετέχουν σε ένα χαρούμενο γεγονός, ό,τι και αν ήταν, όλα έμοιαζαν καθαρά, η ατμόσφαιρα ασυννέφιαστη, τα μικρά παιδιά έτρεχαν γύρω από το κηπάκι του λόφου της Αγίας Φιλοθέης και τα βεγγαλικά ατελείωτα. Μου φάνηκε σαν να ήθελαν να τρέψουν σε φυγή το κακό και έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να κάνουν τη νύχτα μέρα εκείνο το γλυκό βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.
Μια αισιοδοξία σκέπασε τις ζωές μας και εμείς, παρασυρμένοι από τη νύχτα με τα χιλιάδες αστέρια, πιστέψαμε ότι όλος αυτός ο εφιάλτης της πανδημίας τελείωσε.
Και είναι αλήθεια, το ξημέρωμα της καινούργιας μέρας σκεφτήκαμε μια αγκαλιά δρόμος, λίγη υπομονή ακόμα για να κρατήσουμε ζωντανούς τους αρρώστους μας. Θα πρέπει να πήραμε ένα γερό μάθημα ότι δεν είναι αστείο και φυσικό να ζούμε χωρίς κανόνες, χωρίς σεβασμό στον αέρα που αναπνέουμε, στη θάλασσα που αστράφτει κάτω από το φως του φεγγαριού, στα βουνά, στις απέραντες μοναχικές ακτές των νησιών μας, εκεί που τα καλοκαίρια η αλμύρα του νερού ξεραίνει τα χείλη και το κορμί ζεσταίνεται από τις ακτίνες του ήλιου και θαρρείς πως σιγοψήνεται φτιάχνοντας μελαμψά κορμιά, ζυμωμένα με το κύμα του πελάγους.
Πρωί της Κυριακής για πρώτη φορά η γειτονιά μου ξύπνησε. Μετά από πολλά χρόνια οι κήποι γέμισαν από παιδικές φωνές και είδαμε τους γείτονές μας που έψηναν τον οβελία, όπως και εμείς. Όλα, μα όλα τα σπίτια έχουν το λεγόμενο «μπάρμπεκιου», δηλαδή τη σούβλα που έφτιαχναν παλιά, όμως για μια φορά το μέχρι τότε διακοσμητικό στοιχείο του κήπου έπαιξε τον ρόλο του και η μέρα κύλησε γεμάτη από μηνύματα ελπίδας. Ξαφνικά ξεχάστηκαν οι λύπες, οι θάνατοι χιλιάδων ανθρώπων πήραν τον δρόμο μιας χαρμολύπης και πιστέψαμε όλοι ότι όπου κι αν πάμε, όπου κι αν σταθούμε, η ζωή θα μας ακολουθεί και θα μας οδηγεί εκεί που θέλει, αφού είναι φτιαγμένη με θεϊκή σοφία.
Τίποτε δεν μπορεί να αντιστρέψει το μελλούμενο, γι’ αυτό η υπερβολή, η μισαλλοδοξία και η αλαζονεία δεν πρέπει να έχουν θέση στην καθημερινότητά μας. Κάνω κάτι γιατί το αγαπώ, όχι για να μου πουν «ζήτω», αυτό θα μου το δώσει ο χρόνος που θα κυλά σώζοντας ανθρώπους κι αυτοί με τη σειρά τους θα ευγνωμονούν τον σωτήρα τους. Μιλάω γι’ αυτούς που δουλεύουν στα εργαστήρια των διαφόρων επιστημονικών κέντρων έρευνας. Κανείς μας δεν σκέφτηκε και τον δικό τους αγώνα. Άραγε, θα τους δώσουμε ποτέ τα εύσημα; Θέλω να το πιστεύω, γιατί ξέρω ότι όλο αυτό το σώμα, που ξεκινά από τους ερευνητές και φτάνει σε γιατρούς, νοσηλευτές, βοηθητικό προσωπικό, ακόμα και στο σώμα της καθαριότητας, αγωνιά, θλίβεται, χαίρεται, αγωνίζεται.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ