Γ. Ραγκούσης στο “Π”: Το «ακαταδίωκτο» της δήθεν επιτελικής διακυβέρνησης, που αλλού πηγαίνει αυτή κι αλλού ο κόσμος

Του
ΓΙΑΝΝΗ ΡΑΓΚΟΥΣΗ
Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

Η πανδημία, ως εξαιρετική συνθήκη νέων αναγκών και προκλήσεων, ωθεί σταδιακά τα κράτη να προτάξουν την εναλλακτική της κρατικής παρέμβασης, της τόνωσης των δημόσιων επενδύσεων, της θωράκισης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων και της περιβαλλοντικής πυξίδας στην αναπτυξιακή προοπτική.

Οι μέχρι τώρα πολιτικές αποφάσεις του Προέδρου Μπάιντεν είναι ένα ιδιαίτερο δείγμα τέτοιας εξέλιξης.

Στον αντίποδα των διεθνών προοδευτικών τάσεων που διαφαίνονται για τη μετά Covid εποχή, η ελληνική κυβέρνηση επιμένει σ’ ένα νεοσυντηρητικό παραγωγικό μοντέλο –απόρροια του μοντέλου διακυβέρνησής της–, εγκαθιδρύοντας τον αλυσιτελή «παροπλισμό» του κράτους στο πεδίο της οικονομίας και την «κρυπτοαμνήστευση» των στελεχών της για την ασκούμενη υγειονομική πολιτική.

Μετά τη σκανδαλώδη νομοθέτηση του «ακαταδίωκτου» των κυβερνητικών στελεχών και της φίμωσης των επιστημόνων, την οποία πρώτοι αναδείξαμε, θα είναι αδύνατο να αποδοθούν ακόμη και πολιτικές ευθύνες, καθώς και να κατατεθούν οι μαρτυρίες των ειδικών στον αναγκαίο απολογισμό της επόμενης μέρας. Η κραυγαλέα, ωστόσο, απόδειξη ενοχής τους πολιτικά και ηθικά έχει ήδη κριθεί από τους διαμαρτυρόμενους πολίτες και υγειονομικούς, τους οποίους ο κ. Μητσοτάκης αντιμετωπίζει με ΜΑΤ, κατά τις σπάνιες, σκηνοθετημένες επισκέψεις του στα νοσοκομεία.

Την ίδια στιγμή, η ιστορική ευκαιρία του Ταμείου Ανάκαμψης δείχνει να χλομιάζει, αφού δεν έχει καταστεί αντικείμενο παραγωγικής διαβούλευσης και στρατηγικών στόχων. Για την κυβέρνηση το Ταμείο αποτελεί έναν ακόμη μηχανισμό προώθησης ιδίων συμφερόντων και αντικοινωνικών πολιτικών, που παραπέμπουν σε οικειοθελή Μνημόνια, και άλλο ένα μέσο επικοινωνιακής συγκάλυψης της διαχείρισης της πανδημίας, με εμβόλιμες δόσεις ψευδοοπτιμισμού της «Ελλάδας 2.0».

Αυτή όμως η οπτική εκφράζει τους ευσεβείς κυβερνητικούς πόθους, ότι η πανδημία, όπως και κάθε ετερόκλητη ακραία συνθήκη, θα επιφέρει σφοδρές κοινωνικές ανακατατάξεις και βίαιη αποσάθρωση του εναπομείναντος κοινωνικού κράτους, με τα κυβερνητικά στελέχη να διαφεύγουν των ήδη αμνηστευμένων ευθυνών τους.

Ως προς αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε εργάζεται εδώ και 20 μήνες η κυβέρνηση, με την ακατάπαυστη νομοθέτηση αντικοινωνικών πολιτικών σε μια υπολειτουργούσα Βουλή. Ενδεικτικά παραδείγματα, το νέο πτωχευτικό δίκαιο και βέβαια το αναχρονιστικό αντεργατικό νομοσχέδιο κατάργησης του οκταώρου. Οι αναχρονιστικές αυτές πολιτικές προστίθενται στο αποτυχημένο lockdown-μνημείο κυβερνητικών παλινωδιών, που στραγγάλισε το λιανεμπόριο και την εστίαση, και στην εγκληματική υγειονομική διαχείριση, η οποία εισήγαγε στο εξής ως κεντρικό άξονα της «επιτελικής» διακυβέρνησης το «ακαταδίωκτο» των πολιτικών και ποινικών ευθυνών των ιθυνόντων.

Πρόκειται για πολιτικές επιλογές, το οικονομικό και κοινωνικό κόστος των οποίων αυξάνει γεωμετρικά, ώστε γίνεται ανάχωμα στην αναγκαία μεταβολή του παραγωγικού μοντέλου και στη βιώσιμη επανεκκίνηση της οικονομίας με κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Σε τέτοιους στρατηγικούς προβληματισμούς, σχετικά με το ζέσταμα της μηχανής της οικονομίας και τις κοινωνικές επιταγές της μετά Covid εποχής, πρέπει οι ίδιοι να διαμορφώσουμε μια πειστική διέξοδο, με άξονες βιώσιμης επανεκκίνησης και αποτελεσματικής προσαρμογής στα νέα δεδομένα.

Για τον λόγο αυτό, η συγκροτημένη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία αφουγκράζεται τον διεθνή προβληματισμό για την επόμενη μέρα και στοιχίζεται πίσω από την ανάγκη για άμεση κρατική παρέμβαση προς τον στρατηγικό μετασχηματισμό του οικονομικού μοντέλου της χώρας.

Αν δεν ανακρούσουμε πρύμναν με κατεύθυνση προοδευτική, η χαμένη ευκαιρία της πανδημίας θα μας οπισθοδρομήσει σε συνθήκες εξαιρετικά επικίνδυνες και μη διαχειρίσιμες.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ