Γ. Μυλωνάς στο “Π”: Εργασιακό νομοσχέδιο: Αύξηση της ανεργίας και της απλήρωτης εργασίας!
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΥΛΩΝΑ
Προέδρου Εργατικού Κέντρου Αθήνας
135 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών του Σικάγο και η φετινή Πρωτομαγιά δεν αποτελεί μόνο φόρο τιμής στους αγώνες και στο αίμα των εργατών, αλλά αποκτά δραματική επικαιρότητα λόγω της επικείμενης κατάθεσης του αντεργατικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης.
Ακόμη και η ίδια θεμελιώδης κατάκτηση της οκτάωρης εργασίας βρίσκεται στο στόχαστρο του ΣΕΒ και της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα που θρηνούμε σχεδόν 11.000 νεκρούς από την πανδημία, αποφασίζουν να εκθεμελιώσουν τις εργασιακές σχέσεις και οδηγούμαστε στις ατομικές συμβάσεις και επισήμως. Κάτι που δεν τόλμησαν ακόμη και τα μνημονιακά χρόνια, έρχονται τώρα να το επιχειρήσουν, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα στην εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία.
Μια κυβέρνηση που με πρόσχημα την πανδημία αξιοποίησε την αστυνομοκρατία και τις απαγορεύσεις για τον περιορισμό των κοινωνικών αντιδράσεων και προχώρησε σε μια υπερπαραγωγή νομοθετικού έργου.
Τώρα επιχειρεί την επιβολή ενός πρωτόγνωρα ιστορικού πισωγυρίσματος, σε βάρος των εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού. Κλιμακώνει με σφοδρότητα την επίθεσή της στους εργαζόμενους και στα εργατικά δικαιώματα και μας γυρίζει πραγματικά πλέον, και όχι μεταφορικά, έναν αιώνα πίσω.
Το νομοθέτημα έχει εξηγηθεί επαρκώς στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και η κυβέρνηση, διά στόματος πρωθυπουργού, το εξυμνεί και το θέτει και ως προαπαιτούμενο στο Ταμείο Ανάκαμψης. Εμπεριέχει την κατάργηση του οκταώρου, τη νομιμοποίηση της απλήρωτης εργασίας και την αύξηση του πλαφόν των υπερωριών, την ουσιαστική κατάργηση του ΣΕΠΕ και τη μεταφορά των τριμερών συμφιλιωτικών συζητήσεων στον ΟΜΕΔ, την πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, καταστεί αδύνατη την επαναπρόσληψη απολυμένων εργαζομένων, φακελώνει τους συνδικαλιζόμενους εργαζομένους και χτυπάει το δικαίωμα στην απεργία, αφαιρώντας τη λήψη απόφασης από τα δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα.
Πιο συγκεκριμένα, την ώρα που έχουμε έξαρση της υποδηλωμένης εργασίας, η κυβέρνηση νομοθετεί το δεκάωρο. Αντί να αυξήσει τους ελέγχους του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας και να ενισχύσει τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για να προστατεύσει τους εργαζόμενους και τον αθέμιτο ανταγωνισμό, υιοθετεί τις ατομικές συμβάσεις και βάζει τον εργοδότη να διαπραγματευτεί ατομικά με τον εργαζόμενο πόσο, πού και πώς θα δουλεύει.
Ταυτόχρονα αυξάνει το πλαφόν των υπερωριών, που έτσι και αλλιώς δεν θα πληρώνονται, και δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να χρησιμοποιούν λιγότερους εργαζόμενους για περισσότερες ώρες. Άρα αύξηση της ανεργίας και καμία ανάγκη για νέες θέσεις εργασίας.
Σε ένα ήδη δύσκολο και αρρύθμιστο εργασιακό περιβάλλον έρχεται να καταργήσει και το τελευταίο όπλο των εργαζομένων να βρουν το δίκιο τους, το ΣΕΠΕ. Πώς θα διεκδικήσει την απλήρωτη εργασία ένας εργαζόμενος, όταν θα πρέπει να απευθυνθεί πλέον στον ΟΜΕΔ, που δεν προλαβαίνει ούτε τις δικές του υποθέσεις να διευθετήσει και υπάρχει μόνο στην Αθήνα; Γιατί να μεταφέρεις τις εργατικές διαφορές από έναν ήδη δομημένο οργανισμό σε έναν άλλον, που θέλεις χρόνια να τον δομήσεις. Ακριβώς για να μη βρίσκει το δίκιο του ο εργαζόμενος.
Ποια ανάγκη υπάρχει να μπουν περισσότεροι κλάδοι στο άνοιγμα των Κυριακών; Γιατί μαζί με το οκτάωρο καταργείται ουσιαστικά και η κυριακάτικη αργία; Γιατί έχουμε απόλυτη απελευθέρωση του χρόνου εργασίας, πάγιο αίτημα του ΣΕΒ πολλά χρόνια τώρα;
Αν θέλει ο κ. υπουργός να συζητήσουμε για το τι γίνεται στην Ευρώπη, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τη μείωση του χρόνου εργασίας, που ήδη θεσμοθετείται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και η ανάπτυξη της τεχνολογίας οδηγούν στο 35ωρο και όχι στο 50ωρο που μας οδηγεί το νέο νομοσχέδιο.
Τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιδράσουν δυνατά με όλες τις δυνάμεις και με όλα τα εργαλεία που έχουν. Πρέπει να εξηγήσουμε στους νέους εργαζομένους τι σημαίνει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και την αξία της. Πρέπει να παραδώσουμε στα παιδιά μας τουλάχιστον ό,τι παραλάβαμε και να μην αφήσουμε άλλη μια γενιά στην ανεργία και στη μετανάστευση. Η συμμετοχή όλων και η ενότητά μας είναι αυτή που μπορεί να φέρει αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ