Δημιουργοί
J.P. Manchette ( ΖΑΝ-ΠΑΤΡΙΚ ΜΑΝΣΕΤ)
J. Tardi (ZAK TAΡΝΤΙ)
Πρόλογος
FRANÇOIS GUÉRIF
Κυκλοφορεί σε νέα έκδοση το σπουδαίο κόμικ των Μανσέτ και Ταρντί του 2005,
που είχε πρωτοκυκλοφορήσει στην Ελλάδα το 2006 σε συνεργασία της “Άγρας” με το περιοδικό Βαβέλ.
Το Μελαγχολικό κοµµάτι της Δυτικής Ακτής του J.-P. Manchette, δηµοσιευµένο πριν από σαράντα χρόνια και κάτι, µας µιλούσε —µε µουσική υπόκρουση Τζέρρυ Μάλλιγκαν και Μποµπ Μπρούκµαγερ— για εκείνη την εποχή, για τη βαθιά κρίση ενός ανθρώπου, αντανάκλαση της κρίσης του κόσµου που τον περιέβαλλε. Εκείνη η εποχή είναι η σηµερινή. Η κρίση εξακολουθεί να υπάρχει, αναµφίβολα ακόµη πιο βαθιά. Και ο Ζερφώ συνεχίζει µελαγχολικός, στις τρεις το πρωί, να τρέχει µε 145 χιλιόµετρα την ώρα, στον εξωτερικό περιφερειακό του Παρισιού, σε ένα ραντεβού µε την αναπόδραστη βία.
Ο Ταρντί το 2005 βρήκε το αντίστοιχο γράφηµα, « ρεαλιστικό και κριτικό », αυτού του χαµένου και βίαιου κόσµου. Εφαρµόζει το πάγωµα της εικόνας µε κλινική ακρίβεια, κυρίως όταν όλα είναι εκτός ελέγχου. Πιστός στο πνεύµα του κειµένου, απέφυγε επιµελώς να κάνει «κάτι περισσότερο από ένα αστυνοµικό µυθιστόρηµα». Τη στιγµή που ο Μανσέτ αποκτά πρόσβαση στις «λογοτεχνικές» σειρές, ο Ταρντί θεώρησε ζήτηµα τιµής να µπει στον κόσµο του. Μπορούµε κάλλιστα να πούµε ότι προσκάλεσε τον Μανσέτ στον δικό του κόσµο.
– FRANÇOIS GUÉRIF
Λίγα λόγια για τους δημιουργούς
O ΖΑΝ-ΠΑΤΡΙΚ ΜΑΝΣΕΤ (1942 -1995) θεωρείται ο επιφανέστερος συγγραφέας του νεο-πολάρ, του νέου γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, που εισήγαγε το στοιχείο της πολιτικής και τους εξωκοινοβουλευτικούς προβληματισμούς του Μάη του ’68 στο είδος. Ο Μανσέτ έγραψε το Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής, ένα από τα καλύτερα βιβλία του, το 1976, και τη Μοιραία το 1977 (Άγρα, 2006). Μετά το αριστούργημά του Η πρηνής θέση του σκοπευτή (1981 – Άγρα, 1998) σταμάτησε απότομα την εκρηκτική πορεία του στο γαλλικό αστυνομικό μυθιστόρημα, την οποία είχε αρχίσει το 1971 με ρυθμό ένα βιβλίο το χρόνο. Μετά θάνατον (1996) κυκλοφόρησε και η Πριγκίπισσα του αίματος (Άγρα, 2002). Τοποθέτησε στον πυρήνα του έργου του το χάος του κόσμου και την τρέλα των ανθρώπων, με αντιήρωες χαμένους σε μια κοινωνία της υπεραφθονίας, που αντιμετωπίζεται τελικά ως μια κοινωνία άδεια.
Μέγας στυλίστας –τα βιβλία του επαινέθηκαν από πολλούς συγγραφείς όπως ο Τζ. Ελλρόυ, ο Τζ. Τσάρυν, ο Π. Ι. Τάιμπο, ο Ζ. Εσενόζ μεταξύ άλλων–, χρησιμοποιεί ένα μίνιμαλ, αποστασιοποιημένο ύφος.
Ήταν παθιασμένος με την τζαζ, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Μπόρεσε, ως πρόδρομος, να βρει τον τόνο των μεγάλων νουάρ μυθιστορημάτων όπου ανακατεύεται η περιπέτεια με την κοινωνική κριτική και την αποτύπωση της καθημερινής ζωής. Μετέφρασε στα γαλλικά Αμερικανούς συγγραφείς αστυνομικών, όπως ο D. Westlake και ο Ross Thomas. Πολλά από τα βιβλία του έγιναν ταινίες.
♦
♦
O ZAK TAΡΝΤΙ, δημιουργός κόμικς και εικονογράφος, γεννήθηκε το 1946 στη Βαλάνς της Γαλλίας. Σπούδασε στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών του Παρισιού και στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λυόν. Ξεκίνησε την καριέρα του στο περιοδικό κόμικς Pilote και έγινε ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της γενιάς του. Ξεχώρισε σύντομα με τις Φανταστικές περιπέτειες της Αντέλ Μπλαν-Σεκ, σειρά που την εμπνεύστηκε από τα μυθιστορήματα σε συνέχειες της Μπελ Επόκ, και για τις ιστορίες του για τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, όπως το Ήταν ο πόλεμος των χαρακωμάτων (C’était la guerre des tranchées, 1993), που θεωρείται ένα από τα κορυφαία του δημιουργήματα, και τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, όπως το Εγώ, ο Ρενέ Ταρντί, αιχμάλωτος στο Στάλαγκ ΙΙ-Β (2012). Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 άρχισε η ενασχόλησή του με το αστυνομικό μυθιστόρημα. Αρχικά συνεργάστηκε με τον Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ για το Γκριφφού (1978). Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μανσέτ το 1995, έγινε επανέκδοση του άλμπουμ. Το 2005 διασκεύασε και εξέδωσε το Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής του Μανσέτ και ακολούθησαν η Πρηνής θέση του σκοπευτή το 2010 και το Ô Dingos, ô châteaux το 2011. Παράλληλα διασκεύασε σε κόμικ ιστορίες με τον Νεστόρ Μπουρμά, ήρωα του Léo Malet, σε σειρά από άλμπουμ. Στις άλλες δουλειές του περιλαμβάνεται η μεταφορά σε κόμικ του βιβλίου του Jean Vautrin Η κραυγή του λαού (Le Cri du peuple, σε συνέχειες, 2001-2004). Έχει λάβει πάμπολλα βραβεία (Grand prix de la ville d’Angoulême, 1985, prix Saint-Michel, 1977 και 1979, τρία βραβεία του Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, δύο βραβεία Max und Moritz, Γερμανία, και δύο βραβεία Eisner, ΗΠΑ). Αρνήθηκε ωστόσο να λάβει το χρίσμα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής που του απονεμήθηκε το 2013. Αιτιολόγησε την απόφασή του ως εξής: «Επειδή είμαι σθεναρός υπερασπιστής της ελευθερίας της σκέψης και της δημιουργικότητάς μου, δεν θέλω να πάρω τίποτα, ούτε από αυτή την εξουσία ούτε από οποιαδήποτε άλλη πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό, αρνούμαι το μετάλλιο με απόλυτη βεβαιότητα. […] Δεν χαιρόμαστε κατ’ ανάγκη όταν μας αναγνωρίζουν άτομα που δεν εκτιμούμε».
A’ έκδοση: Συμπαραγωγή με τη Βαβέλ, 2006 (σκληρό εξώφυλλο)
Κατηγορία: Ανατυπώσεις, Κόμικ
ISBN: 978-960-505-489-2
