Το ναυάγιο

Συγγραφέας
ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ

Τις σπουδαιότερες διαδρομές τις έχεις ήδη κάνει ψάχνοντας να βρεις τον χάρτη σου.

8/12/1966, Φαλκονέρα, ώρα 02:06.
SOS από Ηράκλειον.
Στίγμα μας: 36° 52´ B., 24° 08´ A. Βυθιζόμαστε!

Ο ασύρματος του πλοίου σιγεί, όπως και οι φωνές των επιβατών. Η Ειρήνη με τον Απόστολο, που ξεκίνησαν για το ταξίδι της ζωής τους, τώρα παλεύουν να τη σώσουν. Η μάχη με τον ασύμμετρο εχθρό είναι μεγάλη και άνιση. Ποιος θα σωθεί; Ποιος θα χαθεί;

Σύγχρονη εποχή.
Η Άρτεμις, τρεις μέρες μετά τον θάνατο της γιαγιάς της, ανακαλύπτει μερικές ξεθωριασμένες εφημερίδες μιας άλλης εποχής. Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται το ναυάγιο του «Ηράκλειον». Η γυναίκα που αντικρίζει στην κυκλωμένη φωτογραφία τής θυμίζει τη γιαγιά της. Ίδιο όνομα, ίδιο πρόσωπο, μα διαφορετικό επώνυμο. Δίχως να το γνωρίζει, κρατά ένα κουβάρι με αγκαθωτά νήματα, που, καθώς ξετυλίγεται, τα αγκάθια του χώνονται βαθιά στην καρδιά της.

Κύθηρα, Αθήνα, Παρίσι. Ένα μυστηριώδες τρίγωνο, ένα ταξίδι που δεν τέλειωσε ποτέ.

Απόσπασμα βιβλίου 

Βραχονησίδα Φαλκονέρα
8 Δεκεμβρίου 1966

Το νερό ήταν μαύρο. Μαύρο και πηχτό. Κολλούσε πάνω της σαν άλλη σάρκα. Σαν ακρίδα γαντζωνόταν, όμοιο με δεύτερο δέρμα από ολόμαυρη λάσπη που κάλυπτε κάθε κύτταρό της. Εισχωρούσε μέσα της και τη μαύριζε ακόμα περισσότερο, ενώ η κοπέλα πάλευε να γλιτώσει από τη μανία των πιο άγριων κυμάτων. Δεν ήταν όμως η θάλασσα αυτό που την έπνιγε. Τι στο διάολο να ήταν; Όχι, δεν την ένοιαζε τώρα. Εκείνη έπρεπε να σωθεί. Αγωνιζόταν να τα βγάλει πέρα με κάτι θεριά ως εκεί πάνω, πελώρια και δυσανάλογα με τις δικές της δυνάμεις. Ίδια με οροσειρές ήταν και όρθωναν το ανάστημά τους απειλώντας να την πνίξουν, να της πάρουν την τελευταία ανάσα, λες και την αντιμάχονταν με τον πιο ύπουλο και αποτελεσματικό τρόπο. Πώς να τα βάλει, γυναίκα πράμα, με τόσο ισχυρό αντίπαλο;
Κατάπινε το νερό και πνιγόταν από την αλμύρα και από κάτι άλλο που είχε γεύση στυφή, κάτι που δεν είχε νιώσει ποτέ άλλοτε στο στόμα της. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν. Μήπως ήταν η γεύση του ίδιου του θανάτου; Άραγε είχε γεύση ο θάνατος; Είχε μορφή, αποτελούνταν από ύλη; Μάλλον ναι, και ήταν αυτή που γεννούσε μέσα της τον φόβο. Κάτι την τραβούσε να αφεθεί, να τα παρατήσει και να βουλιάξει μέσα στην πηχτή σκοτεινιά του πιο μελανού ερέβους που είχε αντικρίσει ανθρώπου μάτι. Όταν έχεις φτάσει στην άκρη του γκρεμού, υπάρχουν μόνο δύο κινήσεις να κάνεις. Είτε ένα βήμα μπροστά, οπότε θα πέσεις και θα χαθείς, είτε να γαντζωθείς και να πασχίσεις να κρατηθείς. Να κάνεις το βήμα που σου απομένει προς τα πίσω και να σωθείς. Γι’ αυτό το βήμα προς τα πίσω πάσχιζε η γυναίκα εκείνη την ώρα, και ας την έσπρωχναν τα πάντα να πάει μπροστά. Πάλευε να κερδίσει άλλη μια ανάσα, άλλη μια στιγμή ζωής. Αγωνιζόταν να τα καταφέρει.
Κάποια στιγμή διέκρινε την άκρη ενός κασονιού, που πάλευε κι εκείνο με την αγριάδα και τη μοχθηρία της θάλασσας. «Να η σανίδα σωτηρίας μου…» σκέφτηκε – και δεν έχασε την ευκαιρία. Ήταν δίπλα της και συνάμα τόσο μακριά της. Κολύμπησε με τεράστια δυσκολία προς το μέρος του, με το κεφάλι πότε έξω από τη θάλασσα και πότε κάτω από την επιφάνειά της. Το στόμα της γέμιζε νερό και εκείνη το έφτυνε. Η αλμύρα του κόλλαγε στο λαρύγγι και στη γλώσσα της. Ένα κύμα πέταξε το ξύλινο κασόνι καταπάνω της. Ένα δεύτερο την έσωσε, καθώς μπήκε ανάμεσά τους, κι έτσι η μοιραία σύγκρουση αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή. Μόλις την τελευταία. Αρπάχτηκε με όση δύναμη της είχε απομείνει από πάνω του και το χέρι της άφησε μια μαύρη στάμπα στο μουλιασμένο ξύλο. Τη διέκρινε καθαρά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Πώς μπόρεσε να δει με μάτια μισοτυφλωμένα από το μαζούτ; Ένα φεγγάρι κρυμμένο πίσω από τα σύννεφα δείλιαζε να φωτίσει το κακό. «Ο Απόστολος; Πού είναι, Θεέ μου, ο Απόστολος;» έψαξε τον αγαπημένο της. Φώναξε απελπισμένη το όνομά του. Ούρλιαξε για να ακουστεί μέσα στην αντάρα της θαλασσοταραχής: «Απόστολε, Απόστολε!». Κάτι την ακούμπησε στο πόδι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Δεν πρόλαβε να τρομάξει. Δεν είχε καν λόγο. Ο τρόμος ήταν εκεί μπροστά της, πιο ισχυρός από καθετί άλλο.
Απρόσμενα, ένα χέρι έπιασε το δικό της, γλίστρησε και ύστερα χάθηκε για πάντα στο μαύρο νερό.

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

Είπαν για το βιβλίο 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα 

Ο Σπύρος Πετρουλάκης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, έχοντας ζήσει επίσης στο Ρέθυμνο και στα Χανιά από όπου και κατάγεται. Έχει δύο παιδιά, την Ειρήνη και τον Κωνσταντίνο. Είναι συνθέτης και στιχουργός και έχει συμμετάσχει σε μουσικές παραστάσεις και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Τραγούδια του περιλαμβάνονται σε CD πολλών γνωστών καλλιτεχνών, ενώ έχει γράψει μουσική και τραγούδια για ντοκιμαντέρ και θεα­τρικές παραστάσεις.
Ασχολείται με τη φωτογραφία (φωτογραφίες του έχουν βραβευτεί και δημοσιευτεί σε ευρωπαϊκά περιοδικά), είναι αφηγητής παραμυθιών, προπονητής και Πανελληνιονίκης στο άθλημα του Taekwondo και έχει ως χόμπι την αναρρίχηση και τις καταδύσεις.
Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Το παράθυρο της Νεφέλης (2014), Η εξομολόγηση (2015), H Παναγιά της φωτιάς (2016), Το τελευταίο δαχτυλίδι (2017), Αμαλία (2018), Σασμός (2019), Η νύχτα της αλήθειας (2020) καθώς και τα βιβλία του για παιδιά Στα χνάρια του κουρσάρου Μπαρμπαρόσα (2014), Ο θησαυρός του Κυβερνήτη (2015), Ο δράκος Μπουρμπουλήθρας (2016), Η συνταγή της ευτυχίας (2016) και Το αθάνατο νερό (2019).

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: [email protected]

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

Κατηγορία: Πεζογραφία Ελληνική, Κοινωνικό
ISBN: 978-618-02-1778-0

Δείτε το video του βιβλίου