Λεωνίδας Στολτίδης στο “Π”: 6 Μάη απεργία!

Του
ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΤΟΛΤΙΔΗ
Βουλευτή του ΚΚΕ

Από μόνη της η νομοθέτηση της δεκάωρης δουλειάς –101 χρόνια μετά την κατάργησή της στην Ελλάδα– είναι προκλητική. Τα «επιχειρήματα» που επιστρατεύει η κυβέρνηση και η μεγάλη εργοδοσία πολλαπλασιάζουν την πρόκληση απέναντι στους εργαζόμενους, ιδιαίτερα τους νεότερους, που ήδη ζουν και δουλεύουν με τις «βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ», δηλαδή με πολύ χειρότερους όρους από τους γονείς τους.

Το γεγονός ότι το εργασιακό νομοσχέδιο ήρθε λίγο μετά την παρουσίαση του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης αποτελεί ένα ακόμη πειστήριο του ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν αφορά τα δικαιώματα και το λαϊκό εισόδημα, που έγιναν θρύψαλα την περίοδο της πανδημίας, αλλά αποκλειστικά την ανάκαμψη των κερδών και των προνομίων των λίγων. Όποια πολιτική δύναμη λέει το αντίθετο, συνειδητά καλλιεργεί ψευδαισθήσεις. Ούτε η ΕΕ και το Ταμείο Ανάκαμψης μπορεί να είναι υπέρ των λαών ούτε η καπιταλιστική ανάκαμψη μπορεί να συναντηθεί με τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και της κοινωνίας.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ χειροτερεύει περαιτέρω ένα ήδη αντεργατικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε από τα τρία Μνημόνια και τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις. Μέχρι τώρα ίσχυε ότι η επιβολή δεκάωρης δουλειάς ήταν δυνατή έπειτα από σχετική συμφωνία της εργοδοσίας με το σωματείο εργαζομένων, μέσω συλλογικής σύμβασης εργασίας, διατηρώντας τον μέσο όρο των 40 ωρών εργασίας ανά εβδομάδα. Ήταν κι αυτό ένα από τα χρυσωμένα χάπια που αξιοποίησε τότε η ηγεσία της ΓΣΕΕ για να περάσει ο νόμος της «διευθέτησης» με τις λιγότερες αντιδράσεις.

Αυτός ο νόμος τώρα εκσυγχρονίζεται, καθορίζοντας ως τρόπο της διευθέτησης την ατομική διαπραγμάτευση εργαζόμενου – εργοδότη. Η κυβέρνηση τολμά να υποστηρίζει ότι έτσι «θα επιλέγει ο εργαζόμενος αν θα δεχθεί τη ρύθμιση». Σε ποια επιχείρηση ο εργαζόμενος έχει το δικαίωμα να αρνείται οδηγίες χωρίς να φοβάται, π.χ., την απόλυση; Απ’ αυτήν την άποψη, η πραγματικότητα που διαμορφώνεται για τους εργαζόμενους είναι ότι το πόσο θα δουλεύει, το πόσο θα αμείβεται, το πόσο χρόνο θα έχει για να ξεκουραστεί ή για να δει την οικογένειά του, να ψυχαγωγηθεί κ.λπ. θα καθορίζεται τελικά από τα «θέλω» των ομίλων. Έτσι παγιώνεται και νομιμοποιείται η αυθαιρεσία της εργοδοσίας.

Το νομοσχέδιο τινάζει στον αέρα τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων και των οικογενειών τους, ενώ εκτινάσσει τα κέρδη των ομίλων, που κερδίζουν πολλαπλά από τις απλήρωτες υπερωρίες, από την περαιτέρω εφαρμογή της δουλειάς την Κυριακή, από την επιβολή των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Ο κάθε εργαζόμενος εύλογα θα αναρωτηθεί: «Και τι μπορώ να κάνω απέναντι σε αυτά;».

Την απάντηση θα τη βρει –κυριολεκτικά– στο ίδιο νομοσχέδιο, καθώς πέρα από τη διάλυση του οκταώρου προβλέπονται και οι ασφυκτικοί επιπλέον περιορισμοί στη συνδικαλιστική δράση, στη λειτουργία των σωματείων και πιο συγκεκριμένα στο απεργιακό δικαίωμα, ολοκληρώνοντας έτσι το χτύπημα που ξεκίνησε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε εργαζόμενος μπορεί να αναρωτηθεί: Αν η οργάνωση στα σωματεία, η τίμια συνδικαλιστική δράση για τα συμφέροντα των εργαζομένων και οι απεργιακοί αγώνες ήταν άνευ αποτελέσματος, γιατί η κυβέρνηση και η μεγάλη εργοδοσία κόπτονται να τα βάλουν στον γύψο; Γιατί αυτός είναι ο φόβος τους. Γιατί ξέρουν ότι μόνο ο οργανωμένος αγώνας, μέσα από τα συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς και τις μεγάλες επιχειρήσεις είναι αυτός που μπορεί να βάλει εμπόδια στις ορέξεις του ΣΕΒ, της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Σήμερα, με την ανάπτυξη της επιστήμης, της ανθρώπινης εργασίας, έχει όντως καταστεί παρωχημένο το οκτάωρο, καθώς μπορεί να διασφαλιστεί σταθερή δουλειά με 7ωρο-5μερο-35ωρο, με περισσότερα και ανώτερου επιπέδου δικαιώματα. Όμως, στο σημερινό σύστημα, κάθε βήμα μπροστά για το μεγάλο κεφάλαιο σημαίνει ένα τεράστιο άλμα προς τα πίσω για τη ζωή του λαού. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Τώρα είναι η ώρα της μαχητικής απεργιακής απάντησης των εργαζομένων, με πρώτο σταθμό την Πρωτομαγιά, την οποία εκατοντάδες σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες εργαζομένων έχουν αποφασίσει να τιμήσουν με απεργία στις 6 Μάη.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ