Ανοίγει η κερκόπορτα των εργασιακών δικαιωμάτων στις επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις εργασίας
Μεγάλες ανατροπές σε όλα τα μέτωπα
-Πολιορκητικός κριός ο ΣΕΒ – Αποδυναμώνονται τα συνδικάτα
Η αντικατάσταση του Γιάννη Βρούτση και ο ερχομός του Κωστή Χατζηδάκη στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων δεν ήταν καθόλου τυχαία. Εξηγείται πολύ καλά από την ατζέντα που παρουσίασε από την πρώτη μέρα ανάληψης των νέων του καθηκόντων. Ιδιώτες στην έκδοση των συντάξεων αλλά και σοβαρές ανατροπές στα εργασιακά, προς όφελος –όπως όλα δείχνουν– συγκεκριμένων συμφερόντων.
Αν και μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα το σχέδιο νόμου που επεξεργάζεται το αρμόδιο υπουργείο, αναμένονται αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο (ν. 1264/1982) αλλά και νέες ρυθμίσεις ως προς τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Αυτό προκύπτει τόσο από τις δηλώσεις του Κ. Χατζηδάκη όσο και του ίδιου του πρωθυπουργού στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ. Αναμένεται η πλήρης νομιμοποίηση της δεκάωρης καθημερινής απασχόλησης, αλλά με τετραήμερη απασχόληση την εβδομάδα, κατόπιν δικαιώματος επιλογής του ίδιου του εργαζομένου, σε συνεννόηση πάντα με τον εργοδότη του.
Κατά την κυβέρνηση, η συγκεκριμένη ρύθμιση είναι παλιά κι εφαρμόζεται ήδη από το 1992, αλλά μόνο σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως είναι στις βιομηχανίες και βιοτεχνίες κονσερβοποιίας και αναψυκτικών. Καμία επόμενη κυβέρνηση δεν την κατήργησε, συμπεριλαμβανομένης κι αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας έτσι στις κατηγορίες που απευθύνουν στελέχη του για δήθεν κατάργηση του οκταώρου.
Η συγκεκριμένη ρύθμιση, κατά την κυβέρνηση, εφαρμόζεται στο 54% του συνόλου των επιχειρήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα με τη συναίνεση των συνδικάτων. Μέχρι στιγμής αυτή δεν φαίνεται να διασφαλίζεται στη χώρα μας, καθώς τα συνδικάτα στο σύνολό τους δείχνουν πολύ καχύποπτα, λόγω του αυξημένου κινδύνου καταστρατήγησης του σχετικού μέτρου. Ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό η κυβέρνηση φέρνει ενισχυτικά τη θέσπιση της ψηφιακής κάρτας εργασίας, μέσω της οποίας θα μπορούν να ελέγχονται online οι εργοδότες από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), ως προς την πιστή τήρηση του ωραρίου προσέλευσης και αποχώρησης των εργαζομένων τους, αλλά και για τον αριθμό των υπερωριών που αυτοί θα κάνουν.
Στο πλαίσιο αυτό, σύμφωνα με τις αλλαγές που θα επιφέρει ο νέος νόμος, πρόκειται η χώρα μας να εναρμονιστεί και με τα μέχρι τώρα ισχύοντα στην ΕΕ ως προς τον αριθμό των υπερωριών, οι οποίες θα μπορούν να φτάνουν μέχρι και τις 150 ώρες κάθε χρόνο, όταν σήμερα στη χώρα μας είναι μέχρι τις 96 ώρες για την βιομηχανία και 120 ώρες για όλους τους υπόλοιπους κλάδους.
Αλλαγές θα υπάρξουν και στο υφιστάμενο καθεστώς της Κυριακής ως μέρας αργίας, αφού η χώρα μας θα επιδιώξει να εναρμονιστεί η νομοθεσία της επί αυτού του ζητήματος –αλλά όχι απόλυτα– με τα ισχύοντα στην υπόλοιπη Ενωμένη Ευρώπη.
Με τις εξαιρέσεις που θα θεσπιστούν, θα μπορούν κάποιοι συγκεκριμένοι κλάδοι της οικονομίας, όπως είναι αυτοί της εστίασης αλλά και των logistics ή των μηχανογραφικών κέντρων, να μπορούν να απασχολούν εργαζομένους με προσαύξηση του 75% στο ημερομίσθιο αλλά και την αναπλήρωση της συγκεκριμένης ημέρας με άλλη μέρα ξεκούρασης εντός την επόμενης εβδομάδος.
Επιπλέον, αναμένονται ρυθμίσεις ως προς την τηλεργασία και τους κανόνες που θα τη διέπουν, ενώ θα υπάρξει ειδική πρόνοια για την προστασία της πατρότητας και την ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας, με τη χορήγηση και στα δύο φύλα γονικής άδειας για την ανατροφή των παιδιών τους, διάρκειας μέχρι τεσσάρων μηνών, με επιδότηση των δύο μηνών από τον ΟΑΕΔ, όταν σήμερα η χορήγηση της αντίστοιχης συγκεκριμένης γονικής άδειας ανατροφής των τέκνων γίνεται άνευ αποδοχών.
Αλλάζουν τα πάντα…
Η μεγάλη ανατροπή που ενδεχομένως μπορεί να φέρει η κυβέρνηση στα εργασιακά έχει να κάνει με το πρόταγμα των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων εργασίας, έναντι των κλαδικών. Εάν αυτό συμβεί, τότε, όπως αναφέρουν συνδικαλιστικοί κύκλοι, αποδυναμώνεται σημαντικά η θέση των εργαζομένων έναντι της εκάστοτε εργοδοσίας, αφού θα εξαναγκάζονται να διαπραγματεύονται κατά μονάδα και όχι ως οργανωμένο σύνολο.
Ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα πιέζουν προς αυτήν την κατεύθυνση, με πολιορκητικό κριό τον ΣΕΒ, αποδυναμώνοντας έτσι περαιτέρω τα ήδη αποδυναμωμένα από την οικονομική κρίση συνδικάτα, τα οποία θα έχαναν ακόμα και αυτήν την ισχνή δύναμη που διαθέτουν σήμερα. Με τον αφανισμό των συνδικάτων, προφανώς, οι χαμένοι θα είναι τα μέλη τους, αλλά κατ’ επέκταση και το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας μας.
Αν η κυβέρνηση αποφασίσει να διαβεί τον Ρουβίκωνα, θα δοθεί σκληρή μάχη από την πλευρά του οργανωμένου Συνδικαλιστικού Κινήματος, αφού ουσιαστικά θα πρόκειται για μια μάχη ζωής ή θανάτου για τα συνδικάτα.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ