Γιάννης Ξανθούλης: Δεν φοβάμαι τον θάνατο…

– Ήθελα να έχω ένα λιμάνι…

«Δεν περιμένω τίποτα. Αυτό με δένει περισσότερο. Πάντα, εγώ έδινα πιο πολλά. Όπως και στον έρωτα. Είναι σημαντικό να είσαι ερωτευμένος χωρίς να περιμένεις σώνει και καλά την ανταπόκριση, χωρίς να φοβάσαι ότι θα πληγωθείς. Αυτό σε διαφοροποιεί, σε εξυψώνει.

Ως μοναχοπαίδι, από πολύ μικρός ένιωθα την ανάγκη να έχω ένα λιμάνι και να το προστατεύω με όλες μου τις δυνάμεις. Βέβαια, μέσα στις πέντε και πλέον δεκαετίες της συμβίωσής μας σίγουρα υπήρξαν κλυδωνισμοί. Δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο! Αλλά σταθερά ήταν πάντα η Γιώτα και η οικογένειά μας. Απορώ με εκείνους που παντρεύονται, χωρίζουν, ξαναπαντρεύονται, αλλάζουν κουμπάρους και συμπεθέρους. Δεν βαριούνται; Για σεξουαλικούς λόγους νομίζω ότι γίνονται όλα αυτά.

Όχι, δεν φοβάμαι τον θάνατο, ειλικρινά σας το λέω. Από έφηβος έχω απολέσει αυτόν τον φόβο. Στα δεκαπέντε μου νοσηλεύτηκα επί σαράντα μέρες στον Ευαγγελισμό με πολύ σοβαρή ασθένεια. Κόντεψα να πεθάνω. Από το παράθυρο του δωματίου μου έβλεπα το Χίλτον, που χτιζόταν τότε. Η αρρώστια και η απώλεια είναι για τους ανθρώπους σαν δωρεά, μας εξασφαλίζουν ένα είδος αγιοσύνης.

Μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τη ζωή, μας ωριμάζουν. Μόλις πήρα εξιτήριο, είδα την πρώτη μου θεατρική παράσταση, το ‘‘Απόψε αυτοσχεδιάζουμε’’ με τη Βούλα Ζουμπουλάκη και τον Δημήτρη Μυράτ στο Θέατρο Αθηνών. Με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος ήταν «κλειδί» για μένα σε πολλά πράγματα».

Υπογραφή: Γιάννης Ξανθούλης, συγγραφέας

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ