“Ένας φασίστας αλλά επίσης αρτίστας: Ο Ταγίπ Ερντογάν”

April 7, 2021 στις κατηγορίες ΑΠΟΨΕΙΣ,Αρθρογράφοι,γράφουν,ΤΟ ΘΕΜΑ,

“Οι δυόμιση πόλεμοι του πρέσβη Ελεκντάγ, οι δυόμιση ιδέες του Γιαϊτζί και οι δυόμιση δεκαετίες του Ερντογάν”

Γράφουν οι:
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ
πρ. Βουλευτής Έβρου (1993 – 2000)
[email protected]
και
ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
πρ. Δημάρχος Σουφλίου (1994 – 1998)
pashalsf@g mail.com

Η γνωστή δήλωση των εκατόν και πλέον απόστρατων ναυάρχων, ήταν θέμα λίγων λεπτών για τον Ερντογάν, να δει την εξ αντικειμένου αυτή προβοκάτσια, ως ευκαιρία, και να την αρπάξει από τα μαλλιά. Όχι μόνο για να αλλάξει την ατζέντα, αλλά και να υποκριθεί τον αμυνόμενο. Επίσης να έχει ένα άλλοθι για τα περαιτέρω περί δικαστικών διώξεων μετά προφυλάκισης, κάποιων εκ των πρώην ναυάρχων. Αν τώρα μεταξύ τους είναι και ο εκ των εμπνευστών της “Γαλάζιας Πατρίδας”, που νωρίς το πρωί της 5ης Απριλίου δεν τον επισκέφτηκε στην οικία του ο γαλατάς, αλλά τα καρακόλια, μικρό το κακό.

Απαντιέται έτσι, μεταξύ των άλλων, το γιατί δεν πέφτει ο Ερντογάν. Διότι όχι μόνο έχει μεγάλη ιδεολογική θωράκιση γύρω του, αλλά και γιατί αυτοί που είναι εναντίον του, πλην του ιστορικού Κουρδικού λαού, από μέσα τους παραμένουν φασίστες. Διότι με αυτή την ιδεολογία μεγάλωσαν.

Τόσο οι υπαρκτές, πλην Κούρδων, αντιπολιτεύσεις, όσο και οι κινήσεις σαν αυτή των ναυάρχων, αλλά και άλλες προηγούμενες, σαν εκείνη του 2016, με πρώτη την τότε κυβερνητική Ελλάδα, να υπερασπίζεται κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Τη Δημοκρατικότητα ενός φασίστα.

Βέβαια δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις της ιστορίας, που ένα πολιτικό πρόσωπο πετυχαίνει να εξαπατήσει το λαό της χώρας του αλλά και τους πάντες. Να κλέψει π. χ. και να μη πιαστεί ή η διαδρομή του να βρίθει από μαύρες κηλίδες, αλλά να καταφέρνει να απωθούνται, αν όχι και να διαγράφονται από τη συνείδηση της κοινής γνώμης. Και να πετυχαίνει, να επανεκλέγεται. Να είναι με μια λέξη: “αρτίστας”. Φασίστας μεν αλλά και Αρτίστας, όπως ο Ερντογάν.

Οι κοινωνίες πάντως βγάζουν το καπέλο τους σε όσους το πετυχαίνουν. Ναι λένε τότε οι πολίτες. Μπορεί να μην έχει ηθική αλλά έχει άλλες ικανότητες και αρετές, που τον καθιστούν μεγάλο. Λένε και άλλα. Όπως το: “Ας κάνει έργα, και ας τρώει”.

Ας κάνουμε όμως μια σύντομη αναφορά στην έως τώρα διαδρομή του Τούρκου Προέδρου. Και καταρχήν, τη θεωρία των δυόμιση πολέμων του Ελεκντάγ και του στρατηγικού βάθους του πρώην πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου. Τη χρήση των οποίων έκανε ο Ερντογάν, προτού βέβαια προχωρήσει στους τρεισήμισι και πλέον πολέμους, έως σήμερα. Οπότε και αντιλαμβάνεται κανείς το πεπερασμένο της θεωρίας του τέως συνεργάτη του. Και μέχρι την αποπομπή, από την κυβερνητική θέση. Γιατί και αυτός είναι εκ του ιδίου φασιστικού φυράματος.

Ο ίδιος αριθμός δυόμιση επανεμφανίζεται στην περίπτωση του απόστρατου σήμερα Ναυάρχου Τζιχάτ Γιαϊτζί. Πρόκειται για έναν από τους εμπνευστές της “Γαλάζιας Πατρίδας” {Βλέπετε εικόνα }, επίσης και αρχιτέκτονα για το μνημόνιο με τη Λιβύη, και έως τη μισή ιδέα για κάτι ανάλογο, ως προς τις θαλάσσιες ζώνες, με το Ισραήλ.

Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή. Από συνέντευξη του πρώην ναυάρχου Γιατζί, στο δημοσιογράφο Μανώλη Κωστίδη

Μπορεί ακόμη και σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος να προτείνει την αλλαγή της ονομασίας του Αιγαίου σε θάλασσα των νήσων ή και Βόρεια Μεσόγειο, επειδή το Αιγαίο είναι λέξη Ελληνικής ονομασίας προέλευσης, όμως πέραν του ότι παραπήρε φόρα, όφειλε κανείς να παρατηρήσει ότι ούτε το “θάλασσα των νήσων”, ούτε το “Βόρεια Μεσόγειος” είναι ονόματα που συνάδουν.

Γιατί ως προς το δεύτερο όνομα, σε αντιδιαστολή προς το “Νοτιοανατολική Μεσόγειος”, αυτό το τελευταίο λέγεται ανοήτως, κατ επέκταση του Νατοϊκού ονόματος “Νοτιοανατολική Ευρώπη” και δεν έχει κάποια σχέση με την πραγματικότητα. Επόμενα και το “Βόρεια Μεσόγειος”.

Κατά τα άλλα, οι δυόμιση δεκαετίες, το μισό εξουσιαστικό ιωβηλαίο του Τούρκου προκαθήμενου, από τότε που εκλέχτηκε Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, και στη συνέχεια σαν Πρωθυπουργός και κατόπιν Πρόεδρος, μέχρι σήμερα, δείχνουν ότι οι προθέσεις του δεν είναι να κλείσει τον κύκλο του.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι τους δουλεύει όλους ψιλό γαζί. Από τους συνεργάτες του, που πριν τους εκπαραθυρώσει, τους έχει ξεζουμίσει ιδεολογικά, έως τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, που τον επισκέπτονται, όπως το ντουέτο της Ε. Ε., στις 6 Απριλίου 2021.

Το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε εμείς είναι ότι το πολιτικό τέλος του Ερντογάν, μπορεί να επισπευσθεί μόνο δικαστικά. Είτε διαμέσου της Ε. Ε. με κυρώσεις όμως ουσιαστικές, δίκην χαριστικής βολής, απέναντι στην καταρρέουσα Τουρκική Οικονομία, είτε μέσα από τα διεθνή δικαστήρια.

Από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για όσα διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει, μεταξύ άλλων, διαμέσου πνιγμών, σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών είτε από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ως μακελάρης ο ίδιος, αλλά και ως κλώνος γενοκτόνων, σε βάρος των ιστορικών λαών της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Αυτό διότι η όποια συμβατική πολιτική, όσο υπάρχουν οι διάφορες Μέρκελ που τον σιγοντάρουν στα κάθε είδους πολιτικά φόρα στην Ευρώπη, δεν πρόκειται να αποδώσει καρπούς. Ούτε καν η νέα Αμερικανική διοίκηση θα κάνει κάτι.