ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ στο “Π”: Η μεταναστευτική κρίση και οι νήσοι του Βορείου Αιγαίου
-Το νέο Σύμφωνο Μεταναστεύσεως της ΕΕ εγείρει σοβαρό θέμα εθνικής κυριαρχίας
Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ι. ΜΟΥΤΖΟΥΡΗ
Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου,
πρώην Πρύτανη ΕΜΠ
Εδώ και έξι χρόνια ζούμε μια όξυνση της λεγόμενης «μεταναστευτικής κρίσεως» κυρίως στις προς ανατολάς παραμεθόριες περιοχές της χώρας (Έβρος, νήσοι Βορείου Αιγαίου, κάποιες νήσοι του Νοτίου Αιγαίου) αλλά και στην υπόλοιπη χώρα.
Σημαντικοί αριθμοί προσφύγων και οικονομικών μεταναστών από πάμπολλες τρίτες χώρες εισέρχονται παρανόμως στη χώρα μας από τις παραμεθόριες περιοχές της προς την Τουρκία και παραμένουν σε αυτές τις περιοχές αλλά και στη λοιπή χώρα. Σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν το σύνολο αυτών των ανθρώπων βλέπει τη χώρα μας ως μια χώρα διελεύσεως στον δρόμο τους προς τη Βόρεια Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία. Η παραμονή τους στην Ελλάδα γίνεται χωρίς τη θέλησή τους είτε για γραφειοκρατικούς λόγους είτε λόγω μη αποδοχής τους πίσω από την Τουρκία, είτε για διάφορους άλλους λόγους, δικαιολογημένους ή αδικαιολόγητους.
Ο επιδιωκόμενος στόχος με τη δημιουργία δομών για τον γεωγραφικό περιορισμό τους στις νήσους εισόδου (κυρίως Λέσβο, Χίο, Σάμο) είναι εντελώς άδικος, αντιδημοκρατικός και ανισοκαταμεριστικός. Οι νήσοι του Βορείου Αιγαίου αποτελούν μέρος των εξωτερικών συνοριακών περιοχών της Ελλάδας και συνεπώς της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ). Ουδείς μπορεί να αρνηθεί τη γεωγραφική αυτή αλήθεια. Αποτελούν συνεπώς και εκ των πραγμάτων μέρος πρώτης υποδοχής ξένων παράτυπων οικονομικών μεταναστών.
Όμως ταυτοχρόνως οι νήσοι μας αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της Ελλάδας, της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, της Ευρώπης. Αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού εδώ και κάποιες χιλιετηρίδες, της ιστορίας της. Όχι μόνο αναπόσπαστο αλλά και βασικό, αν ληφθεί υπόψη η προσφορά τους σε όλους τους τομείς. Προκαλεί δυσάρεστη έκπληξη ότι το νέο Σύμφωνο Μεταναστεύσεως της ΕΕ επιχειρεί να αναθέσει τον ρόλο του διαχειριστή της σοβούσης μεταναστευτικής κρίσεως μόνο στα εξωτερικά σύνορά της (νήσοι Βορείου Αιγαίου) και όχι στο σύνολο της ΕΕ. Όμως το σύνολο οφείλει να επωμισθεί τη διαχείριση του προβλήματος. Δεν μπορεί να υπάρχει διαχωρισμός των εξωτερικών συνοριακών περιοχών από τις υπόλοιπες περιοχές. Ειδάλλως είναι σαν να επιθυμούμε να εισαγάγουμε τη θεωρία του διαχωρισμού. Επί παραδείγματι, επειδή οι νήσοι βρέθηκαν να είναι συνοριακή περιοχή οφείλουν να αναλαμβάνουν μόνες τη φύλαξη των συνόρων της χώρας. Συλλογική και συνολική είναι η ευθύνη φυλάξεως των συνόρων. Η θεωρία του επιμερισμού είναι που θα πρέπει να πρυτανεύσει και όχι του διαχωρισμού.
Είναι συνεπώς απορριπτέα η θεωρία της αναθέσεως της ευθύνης στις εξωτερικές συνοριακές περιοχές. Ως εκ της γειτνιάσεως με χώρες διαφορετικού πολιτισμικού υπόβαθρου, οφείλουμε να παρέχουμε σε αυτές ιδιαίτερη μέριμνα και φροντίδα για διατήρηση των χαρακτηριστικών τους και την ισόρροπη ανάπτυξή τους. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι εξωτερικές συνοριακές περιοχές είναι νησιωτικές, όπως η δική μας. Η νησιωτικότητα δημιουργεί εκ των πραγμάτων θέση μειονεξίας η οποία δεν πρέπει να ενισχύεται αλλά να αναιρείται.
Η νησιωτικότητα μιας περιοχής της ΕΕ οφείλει να υπαγορεύει την ανάληψη βαρών και από τις υπόλοιπες περιοχές, τις μη νησιωτικές και μη συνοριακές περιοχές της Ενώσεως. Όλες οι λοιπές θεωρίες υποκρύπτουν απόπειρες «να ρίξουμε το βάρος της μεταναστευτικής κρίσεως στα νησιά μόνο». Το σύνολο της Ευρώπης οφείλει να επιβαρυνθεί, αν δεν εκλείψουν οι λόγοι που προκαλούν το βάρος, η οικονομική ανέχεια των χωρών προελεύσεως των μεταναστών και οι πόλεμοι. Ολιστική οφείλει να είναι η προσέγγιση, με ταυτόχρονη λήψη μέτρων για τη νησιωτικότητα και τη γειτνίαση με επιθετική χώρα. Οι νήσοι δεν θα καταστούν η ουδέτερη ζώνη της ΕΕ. Η άρνηση των νέων δομών μονίμου εγκαταστάσεως μεταναστών ταυτίζεται με τις έντονες αντιρρήσεις στη νέα συμφωνία. Είναι θέμα εθνικής κυριαρχίας, όπως τονίστηκε και στη Βουλή.
«Το νέο Σύμφωνο Μεταναστεύσεως της ΕΕ» εγείρει σοβαρό θέμα εθνικής κυριαρχίας για τις νήσους μας, οι οποίες σύμφωνα με αυτό προορίζονται να μετατραπούν σε «ουδέτερη ζώνη» της ΕΕ. Η εκκένωση των νήσων από τον μεταναστευτικό πληθυσμό αποτελεί εξ ορισμού και για προφανείς λόγους μονόδρομο για τη διαφύλαξη και προάσπιση του εθνικού χαρακτήρα των νήσων μας (αλλά και της επιβίωσής τους) και συνιστά προϋπόθεση για τη μη θέση σε εφαρμογή του νέου συμφώνου.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ