ΕΓΩ ΘΑ ΖΗΣΩ
Συγγραφέας
Στεφανία Ρουλάκη
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, μέσα από τη μυθιστορηματική ανάπλαση της αληθινής ιστορίας της Ντίνας Πρανίτσεβα, ενός από τους λίγους ανθρώπους που επέζησαν από τη θηριωδία των Ναζί, που επί δύο χρόνια εξόντωσαν ομαδικά και συστηματικά χιλιάδες Εβραίους, Ρομά, αιχμαλώτους πολέμου και άλλες ομάδες στο Μπάμπι Γιαρ (Το Φαράγγι Της Γιαγιάς), στο Κίεβο της Ουκρανίας, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Πώς είναι άραγε να ζεις τη ζωή σου, να έχεις τους αγαπημένους –τον άντρα, τα παιδιά, τους γονείς, τα αδέρφια σου, τη δουλειά σου– και ξαφνικά ο πιο βίαιος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας να τα διαλύει όλα και να σε ξεριζώνει; Πώς είναι να βαδίζεις με άγνοια προς έναν ομαδικό τάφο; Πώς είναι να χάνεις ό,τι αγαπάς και να μένεις χωρίς σπιτικό, χωρίς φαΐ, σε μία χώρα που όλα είναι καμένα; Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να επιβιώσει, όταν ο εχθρός έχει βαλθεί να τον εξοντώσει; Είναι, άραγε, όλα αυτά ένα παρελθόν ή είναι αναπόσπαστο κομμάτι του παρόντος και του μέλλοντός μας; Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε «άλλους», αλλά όχι σ’ «εμένα»; Ποιος ορίζει τις ζωές μας; Μπορώ να ξεφύγω από κάτι που φαίνεται μονόδρομος, κάτι που μου επιβάλλεται και μοιάζει ανυπέρβλητο;
Απόσπασμα βιβλίου
Η αρχή του πολέμου,
το τέλος των πάντων
Κίεβο, 29 Αυγούστου 1939, σινεμά «Οκτώβρης», φιλμ «Η επίσκεψη του Β. Μ. Μολότοφ στο Βερολίνο». Ο άντρας μου κι εγώ παρακολουθούμε στην κατάμεστη αίθουσα την επίσκεψη του Σοβιετικού ηγέτη μας στη Γερμανία. Σύμφωνα με την ταινία, η Σοβιετική Ένωση δεν έχει καλύτερο φίλο από τον Χίτλερ. Στο Βερολίνο, υποδέχονται τον Μολότοφ με μπάντες, λουλούδια και τιμές. Οι Ναζί στρατιώτες παρελαύνουν θαυμάσια. Ο Χίτλερ αυτοπροσώπως υποδέχεται τον Μολότοφ σαν τον αδελφό που είχε χάσει χρόνια. Οι φωτογράφοι τούς περικυκλώνουν καθώς ξεκινούν την κουβέντα τους και η παρέλαση συνεχίζεται, με τις σημαίες της σβάστικας να ξεδιπλώνονται στον αέρα. Μετά το τέλος της προβολής, παίρνουμε παγωτό και πιασμένοι αγκαζέ επιστρέφουμε με τα πόδια στο σπίτι. Ο Βίκτωρ σχολιάζει πως αν οι Σοβιετικοί στρατιώτες ήξεραν να παρελαύνουν με την ακρίβεια των Γερμανών, τότε θα υπήρχε μία πιθανότητα να έχουμε αποτελεσματικό στρατό.
Δύο μέρες μετά, το φως της μέρας που μπαίνει μέσα από τις μισάνοιχτες λαδί κουρτίνες μάς ξυπνά από τον βραδινό μας ύπνο. Γυρνάω προς το πλευρό του άντρα μου κι αγγίζω το ζεστό του σώμα. Χαϊδεύω το απαλό του δέρμα και περνάω χουζουρεύοντας τα δάχτυλά μου στα ξανθά, ίσια, κοντοκουρεμένα του μαλλιά. Εκείνος απλώνει το χέρι του, με παίρνει αγκαλιά, μου δίνει στο στόμα ένα φιλί για καλημέρα και μένουμε έτσι για λίγο, στο κρεβάτι μας. Τα παιδιά μας –ο Βλαντίμιρ, δύο χρόνων, ένα στρουμπουλό αγοράκι με δίπλες, και η καστανομάλλα όμορφη Λιντία μας, τρεισήμισι– δεν έχουν ξυπνήσει ακόμη κι έτσι απολαμβάνουμε αυτή τη μικρή πολυτέλεια. Τρίβομαι για λίγο επάνω του, γιατί έχει αρχίσει η πρωινή δροσιά να κρυώνει ό,τι είναι έξω από τα σκεπάσματα: μύτη, χέρια, αυτιά. Σύντομα όμως αυτή η απόλαυση διακόπτεται από τα πατουσάκια της Λιντίας, που τα ακούω να χτυπάνε ξυπόλητα πάνω στο δάπεδο καθώς έρχεται στο κρεβάτι μας.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Στεφανία Ρουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε Διαφήμιση, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας και Ομαδική Ψυχοθεραπεία. Εργάστηκε σε μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις και μικρότερες ελληνικές, σε εμπορικά κυρίως τμήματα. Για κάποια χρόνια είχε τη δική της επιχείρηση, ένα μεσιτικό γραφείο. Από το 2015, την κέρδισε ο χώρος της Ψυχικής Υγείας.
Αγαπά πολύ την οικογένειά της, τους φίλους της, το διάβασμα, τα ταξίδια, τη φύση, τη μαγειρική, τη δημιουργία αντικειμένων από υλικά ανακύκλωσης. Αγαπά τη ζωή. Πιστεύει ότι οι άνθρωποι αφήνουμε τα αποτυπώματά μας στους άλλους, κι έτσι στη ζωή. Γι’ αυτό και την ενδιαφέρουν πολύ οι ιστορίες των ανθρώπων. Το Εγώ θα ζήσω είναι η πρώτη της συγγραφική απόπειρα. Έχει γράψει, επίσης, παιδικά παραμύθια και ποιήματα. Αυτά είναι τα δικά της «αποτυπώματα».
Κατηγορία: Αληθινές Ιστορίες Ιστορικό Μυθιστόρημα
ISBN: 978-960-626-369-9