Πέτρος Μπακάκος στο “Π”: Είμαστε αποφασισμένοι να μη λυγίσουμε, υπομονή, λίγο ακόμη έμεινε!

Του
ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΑΚΑΚΟΥ
Αν. Καθηγητή Πνευμονολογίας ΕΚΠΑ,
Ειδική Μονάδα Λοιμώξεων Αναπνευστικού,
Α’ Παν/κή Πνευμονολογική Κλινική, ΝΝΘΑ «Σωτηρία»

Όταν ξημέρωναν οι τελευταίες ημέρες του περσινού Φεβρουαρίου κανένας μας δεν τολμούσε να σκεφτεί τι θα επακολουθούσε… Κάποιες πρώτες συσκέψεις έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου, κάτι καινούριο και άγνωστο είχε εμφανιστεί. Το ΝΝΘΑ «Η Σωτηρία» θα γινόταν για άλλη μια φορά το πρώτο κέντρο αναφοράς της νέας απειλής.

Η ΕΜΛΑ (Ειδική Μονάδα Λοιμώξεων Αναπνευστικού), που αποτελεί τμήμα της Α’ Πανεπιστημιακής Πνευμονολογικής Κλινικής του ΕΚΠΑ στο ΝΝΘΑ «Σωτηρία», δέχθηκε τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορονοϊού στην Αττική. Επικρατούσε μια περίεργη κατάσταση. Υψηλά μέτρα ατομικής προστασίας και λιγότερη επαφή με τον ασθενή ήταν τα κυρίαρχα. Ήθελες να του σφίξεις το χέρι, να τον αφήσεις να δει το ενδιαφέρον σου για εκείνον και την αγωνία σου να καταπολεμήσεις αυτόν τον νέο ιό, αλλά η μάσκα και η ολόσωμη στολή ήταν ένα τείχος ανάμεσα στον γιατρό και τον ασθενή. Μια σχέση που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την επιτυχή έκβαση μιας νοσηλείας ωχριούσε. Στη συνέχεια τα κρεβάτια γέμισαν, 5, 10, 20, ώσπου όλο το νοσοκομείο έγινε αποκλειστικά κέντρο COVID.

Κάθε φορά που μαθαίναμε κάτι περισσότερο για τον κορονοϊό, αυτός έβρισκε κάτι ακόμα πιο ύπουλο για να μας εκπλήξει. Αλλά το ίδιο κάναμε και εμείς. Το σύνολο του προσωπικού του νοσοκομείου βρήκε τρόπους να στηρίξει –εκτός από ιατρικά και ψυχολογικά– την καταρρακωμένη διάθεση των νοσηλευόμενων ασθενών, που αναγκαστικά στερούνταν κάθε επαφή με δικούς τους ανθρώπους, πλην της τηλεφωνικής επαφής. Οι νοσηλευτές μας πολλές φορές με ένα χαμόγελο –αν και αυτό κρυβόταν κάτω από τη μάσκα– ή με ένα κλείσιμο του ματιού έδιναν θάρρος στους ασθενείς . Αυτές οι απλές καθημερινές στιγμές έδειχναν ότι παρά τη ζοφερή πραγματικότητα που παρουσιαζόταν μπροστά στα μάτια μας, οι Θερμοπύλες δεν είχαν πέσει. Ας γυρίζαμε για μήνες σπίτι σχεδόν σε απομόνωση από τους δικούς μας ανθρώπους, υπό τον φόβο να μην τους μεταδώσουμε τον ιό σε περίπτωση που είχαμε μολυνθεί. Κι ας φωνάξαμε για ενίσχυση σε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, που ήρθε, αλλά χρειάζεται και άλλη. Και ας χάσαμε άξιους συναδέλφους άδικα, συναδέλφους που μολύνθηκαν επιτελώντας το καθήκον τους. Όσο και αν πιεστούμε –είπαμε–, είμαστε αποφασισμένοι να μη λυγίσουμε!

Εξάλλου δεν μείναμε μόνοι μας. Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα έσπασε κάθε ρεκόρ και έφερε σε χρόνο πολύ πιο σύντομο από τον αναμενόμενο τον τρόπο για να κερδίσουμε πίσω τη χαμένη μας ζωή, το εμβόλιο. Ανασκιρτήσαμε, ξέραμε πως αυτό θα είναι η αρχή του τέλους μιας τρομερά δύσκολης πραγματικότητας. Αλλά πάντα λίγο πριν από το τέλος είναι πιο δύσκολο από ποτέ να αποδεχθείς ότι χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια, ακόμα μεγαλύτερη υπομονή και ακόμα μεγαλύτερη σύνεση. Γιατί η ανυπομονησία είναι μεγάλη. Για Κυριακές στο γήπεδο, για Δευτέρες σε ουζερί με καλή παρέα, για Τετάρτες με καφέ σε κάποιο όμορφο στέκι με φίλους καλούς. Οι μέρες αυτές θα έρθουν ξανά. Και εγγυητές σε αυτό είμαστε όλοι εμείς, που με το δικό του λιθαράκι ο καθένας βοήθησε έστω και έναν άλλο άνθρωπο να ζήσει για να τις χαρεί.

Συγχαρητήρια σε όλο το προσωπικό κάθε νοσοκομείου, σε κάθε ιδιώτη ιατρό και σε κάθε πολίτη που έδειξε πρωτόγνωρη αφοσίωση στις οδηγίες των ειδικών και προφύλαξε τον εαυτό του αλλά και τους ανθρώπους γύρω του. Υπομονή, λίγο ακόμη έμεινε!

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ