Δημήτρης Μαρκόπουλος στο “Π”: Η πλειοψηφία απέναντι σε μια αντικοινωνική μειοψηφία
Του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Βουλευτή Β’ Πειραιώς με τη Νέα Δημοκρατία
Σε λίγες ημέρες τα περιοριστικά μέτρα για την ανάσχεση της εξάπλωσης του κορονοϊού, που τέθηκαν σε εφαρμογή τον περασμένο Νοέμβριο, θα συμπληρώσουν πέντε μήνες ισχύος. Στο διάστημα αυτό, που η κυβέρνηση και η κοινωνία κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τα αλλεπάλληλα κύματα και τις διαρκείς μεταλλάξεις της φονικής πανδημίας, άνθρωποι νόσησαν, ψυχές χάθηκαν, επιχειρήσεις επλήγησαν.
Οι ζωές όλων μας, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, τελούν σε αναστολή. Όμως, παρά τη ζοφερή και εξαιρετικά ρευστή κατάσταση που βιώνουμε, είμαστε πια στην τελική ευθεία για την οριστική νίκη καθώς έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται και το πρώτο –έστω αχνό– φως στην άκρη του τούνελ. Η αδιάκοπη πρόοδος των εμβολιασμών, η ενίσχυση του ΕΣΥ, η βελτίωση του καιρού είναι παράγοντες που σε αυτήν την αρχικά αμφίρροπη μάχη αρχίζουν σταδιακά να κάνουν την πλάστιγγα της νίκης να γέρνει προς το μέρος μας.
Η γνωστή φράση «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή» ποτέ άλλοτε δεν ήταν πιο επίκαιρη και πιο εύστοχη, σε βαθμό απόλυτης κυριολεξίας. Και όμως. Την ώρα που η ελληνική κοινωνία δίνει από κοινού με το υγειονομικό προσωπικό της χώρας τη μεγάλη μάχη και κάνει την ύστατη προσπάθεια για την ασφαλή και αμετάκλητη έξοδο από την υγειονομική κρίση, η αξιωματική αντιπολίτευση και ο αρχηγός της μοιάζουν να τα παίζουν όλα για όλα για την αναστροφή του εις βάρος τους πολιτικού κλίματος, ποντάροντας στα γνώριμά τους χαρτιά, όπως το χάος και η ανομία.
Δεν έχει περάσει παρά ενάμισης μήνας από τότε που ο κ. Τσίπρας σε τηλεοπτική του συνέντευξη απάντησε ότι αποδέχεται το ρίσκο της εξάπλωσης της πανδημίας, το οποίο θα μπορούσε να προέλθει από τις συγκεντρώσεις και τις πορείες που ο ίδιος και το κόμμα του συνεχώς υποδαυλίζουν. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και αποτυπώνουν με ενάργεια τη θλιβερή πραγματικότητα, καθώς τις τελευταίες 52 ημέρες, εν μέσω έξαρσης της πανδημίας, διοργανώθηκαν πανελλαδικά 632 πορείες προς υποστήριξη του Δ. Κουφοντίνα, ο οποίος επιχείρησε να εκβιάσει την κοινωνία με την απεργία πείνας στην οποία υποβλήθηκε και στον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες προσκείμενες σε αυτόν συλλογικότητες προσέφεραν αφειδώς και από την πρώτη στιγμή ιδεολογική κάλυψη και πολιτική στήριξη.
Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά το κοινώς λεγόμενο, έπαιξε και έχασε, καθώς ούτε η κυβέρνηση παραβίασε την κείμενη νομοθεσία προς ικανοποίηση των εκβιαστικών αιτημάτων του ισοβίτη κρατούμενου ούτε –ευτυχώς– σημειώθηκε απώλεια ζωής, στην οποία κάποιοι είχαν στηρίξει σχέδια για έναν νέο Δεκέμβριο 2008.
Το δε σκηνικό της πρόδηλης πολιτικής υποκρισίας και του ακραιφνούς φαρισαϊσμού συμπληρώθηκε όταν ο κ. Τσίπρας αφενός καλούσε σε μαζικές συγκεντρώσεις, εν γνώσει του ότι αυτές θα εξελίσσονταν σε υγειονομικές βόμβες και εστίες υπερμετάδοσης του ιού και αφετέρου εγκαλούσε την κυβέρνηση ότι μετατρέπει τη χώρα σε Μπέργκαμο! Όμως η αντιδημοκρατική στάση, η αντικοινωνική συμπεριφορά και ο καιροσκοπισμός του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν σταμάτησαν εκεί, καθώς πρότεινε ένα είδος πολιτικού μορατόριουμ μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, σύμφωνα με το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυβέρνηση θα αναστείλει το νομοθετικό της έργο (το οποίο προφανώς δεν τυγχάνει της αρεσκείας της αντιπολίτευσης) και ο κ. Τσίπρας θα πάψει να καλεί τον κόσμο να βγει στους δρόμους.
Εν ολίγοις, η πρόταση ήταν «αν εσείς σταματήσετε να νομοθετείτε, εμείς θα σταματήσουμε να καλούμε σε συγκεντρώσεις»! Εκβιασμός και κυνισμός του αισχίστου είδους. Όμως η συμπόρευση με τις θορυβώδεις μειοψηφίες, η επένδυση στο μπάχαλο και στη διαιώνιση της πανδημίας δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικά ολισθηρός δρόμος αλλά ταυτόχρονα και μια πολιτική επιλογή που φέρνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μετωπική σύγκρουση με την κοινωνία, η οποία προφανώς και δεν εγκρίνει την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που άλλωστε αποτυπώνεται με αξιοθαύμαστη συνέπεια σε όλες τις κατά καιρούς δημοσκοπήσεις.
Όσο και αν ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ αποδίδουν στην κυβέρνηση το δόγμα «νόμος και τάξη», που εν συνεχεία λοιδορούν ως φασιστικό και ανελεύθερο, η πραγματικότητα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας τάσσεται αναφανδόν και ομόθυμα με την ασφάλεια και την κανονικότητα που όχι μόνο πρεσβεύει αλλά και εγγυάται η κυβέρνηση. Είναι το κομμάτι της κοινωνίας που δεν δέχεται η δημόσια υγεία να τοποθετείται σε κατώτερη κλίμακα από το δικαίωμα στις πορείες, που δεν συγκινείται από τον φθηνό ακτιβισμό, που δεν θα επιτρέψει σε καμιά μειοψηφία να παίξει κορόνα-γράμματα τις θυσίες ενός ολόκληρου χρόνου για την έξοδο από την υγειονομική και οικονομική κρίση.
Όταν η μειοψηφία επιβάλλεται στην πλειοψηφία, δημοκρατία δεν υπάρχει. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι μετατρέπουν τη δημοκρατία σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ προκειμένου να εξαγνίσουν τις πολιτικές τους αμαρτίες.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ