Θ. ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ στο “Π”: Συζητήσεις στη Βουλή: Άλλοτε και τώρα

Του
ΘΟΔΩΡΟΥ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Βουλευτή Νέας Δημοκρατίας στον Β1 Βόρειο Τομέα Αθηνών

Το πιο συχνό ερώτημα που μου υποβάλλουν οι φοιτητές, ειδικά όσοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την πολιτική και τη δημοσιογραφία, αφορά το πώς βρίσκει κανείς την αλήθεια. Διαβάζουμε τη μια εφημερίδα και βλέπουμε τα εντελώς διαφορετικά στην άλλη, μου έλεγαν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν η έντυπη ενημέρωση ήταν ο κυρίαρχος φορέας ενημέρωσης. Σήμερα, με το διαδίκτυο, ακόμη χειρότερα.

Κάπως έτσι η κουβέντα πάντα φτάνει στην πολιτική αντιπαράθεση, κορυφαία στιγμής της οποίας στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες είναι η συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στη Βουλή.

Στη δεκαετία του ’70, νεαρός μαθητής στο γυμνάσιο, παρακολουθούσα μετά μανίας τις σπάνιες τότε προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις των πολιτικών αρχηγών. Η ασπρόμαυρη οθόνη με τη σχετικά θολή της εικόνα έδειχνε –πιο καθαρά από την πλουμιστή, σύγχρονη, υψηλής ευκρίνειας– τις πολιτικές θέσεις και τα επιχειρήματα. Ίσως γιατί τώρα η αίθουσα της Βουλής είναι απλώς η αφορμή και το παιχνίδι μεταφέρεται στις τηλεοράσεις και κυρίως στο διαδίκτυο, όπου αναλαμβάνουν δράση τα κάθε είδους trolls, αναπαράγοντας γεωμετρικά και σίγουρα διασταλτικά τα επιχειρήματα που κατατέθηκαν στην αρένα της αντιπαράθεσης.

Μία φορά θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου να κατηγορεί για ώρα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν αποφάσισε να ξαναγυρίσει τη χώρα στο ΝΑΤΟ. Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι ο ιδρυτής και μείζων ηγέτης της κεντροδεξιάς παράταξης αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση είχε αποσύρει την Ελλάδα από την Βορειοατλαντική Συμμαχία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για όσα τραγικά συνέβησαν στην Κύπρο το ’74 με την Τουρκία. Λίγα χρόνια αργότερα αποφάσισε πως η χώρα έπρεπε να ξαναγίνει πλήρες μέλος της συμμαχίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μίλησε αρκετή ώρα στη Βουλή, καταλήγοντας σε κάθε κατηγορία εναντίον του τότε πρωθυπουργού με την απορία «γιατί το κάνατε αυτό;». Όταν τελείωσε τον μακροσκελή κατάλογο της κριτικής ο Καραμανλής απάντησε με μία μόνο φράση: «Διότι ήλλαξαν αι συνθήκαι». Και ξανακάθισε στη θέση του. Ήταν αρκετό για να γίνει σεισμός στην αίθουσα από τα χειροκροτήματα των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτό το «ήλλαξαν αι συνθήκαι» ταιριάζει ως απάντηση στο ερώτημα που μου υπέβαλε ο Μάκης Κουρής στην πρόσφατη τηλεφωνική μας συζήτηση και αποτέλεσε το έναυσμα της συγγραφής αυτού του άρθρου. Πόσο διαφορετικά γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση σήμερα στις συζητήσεις των αρχηγών στην Βουλή; Αποτιμώντας πληθώρα συζητήσεων που έχω παρακολουθήσει διαπιστώνω τα εξής, συνοπτικά:

• Διαρκούν πλέον πολύ περισσότερο σε χρόνο και είναι μεγαλύτερη η φόρτιση που τις συνοδεύει. Όχι ότι στο παρελθόν όλα γινόντουσαν με το «σεις» και με το «σας». Πάντα θα υπάρχουν και περιπτώσεις βουλευτών –όχι πολιτικών αρχηγών– που ξεσηκώνουν την αίθουσα με φασαρία, η οποία συνήθως έχει ως έναυσμα τη δική τους προβολή και σπανιότερα την υπεράσπιση θέσεων του κόμματός τους. Λίγα λεπτά δημοσιότητας, ενώπιον μάλιστα του αρχηγού, με την ελπίδα ότι θα εκτιμήσει τον «δυναμισμό» τους.

•  Οι πολιτικοί αρχηγοί πια έχουν περισσότερα έγγραφα μαζί τους, τα οποία καταθέτουν στα πρακτικά, και αυτό καθιστά τον λόγο τους όχι γενικό και αόριστο αλλά συγκεκριμένο και με αποδείξεις.

•  Η μεγάλη διαφορά όμως εν σχέσει με το παρελθόν είναι στον απόηχο των συζητήσεων στην κοινωνία. Η τηλεόραση παραμένει το μέσο μαζικής μετάδοσης αλλά εν συνεχεία το διαδίκτυο κυριαρχεί. Κατά το μάλλον ως μέσο διαστρέβλωσης. Και έτσι φτάνουμε από άλλο δρόμο στο ίδιο αρχικό ερώτημα: Πού βρίσκεται η αλήθεια; Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από τον συστηματικό και σώφρονα παρατηρητή των πολιτικών πραγμάτων, τον πεπαιδευμένο γνώστη της πρόσφατης ιστορίας μας, τον ψύχραιμο πολίτη της Δημοκρατίας μας και όχι τον αφιονισμένο οπαδό της αρένας.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ