ΝΙΚΟΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ στο “Π”: Ο ορισμός της κοκορομαχίας

Του
ΝΙΚΟΥ ΡΕΜΠΑΠΗ
Στελέχους του ΚΚΕ και Μέλους του Γραφείου Τύπου της ΚΕ

Εδώ και έναν χρόνο οι φορείς των εργαζομένων και της νεολαίας (συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι κ.ά.), με την οργανωμένη απειθαρχία τους, έχουν παγώσει το σχέδιο της κυβέρνησης να βάλει εμπόδια στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Αυτή είναι πλέον μια πραγματικότητα. Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε για να ακυρωθούν στην πράξη τόσο οι προσχηματικές απαγορεύσεις στο όνομα της πανδημίας, όπως στην επέτειο του Πολυτεχνείου, όσο και ο ίδιος ο άθλιος νόμος περιορισμού των συγκεντρώσεων.

Η κλιμάκωση του κρατικού αυταρχισμού έρχεται κάθε τρεις και λίγο στην επικαιρότητα, διαψεύδοντας ακόμα και έτσι τα περί μεμονωμένων περιστατικών. Σε αυτό το κλίμα έγινε στη Βουλή η συζήτηση Μητσοτάκη – Τσίπρα, η οποία όμως προσέγγιζε τα όρια της σκηνοθεσίας. Ο πρωθυπουργός επέλεξε –παραβιάζοντας τον κανονισμό της Βουλής– να απαντήσει αποκλειστικά στην εκπρόθεσμη ερώτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αποκλείοντας όλα τα υπόλοιπα κόμματα που κατέθεσαν αντίστοιχο αίτημα.

Αν κάποιος άκουγε μόνο τον πρωθυπουργό, θα πίστευε ότι υπεύθυνοι για την εξάπλωση της πανδημίας είναι όσοι διαμαρτύρονται για την κυβερνητική πολιτική και ως υπεύθυνοι θα πρέπει να υποστούν και την ένταση της καταστολής. Επίσης θα πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο οργανωτής των κινητοποιήσεων. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Η ΝΔ συνειδητά επιλέγει τον ΣΥΡΙΖΑ ως βολικό αντίπαλο, ποντάροντας στη συσπείρωσή της και σε συντηρητικά αντανακλαστικά.

Αν κάποιος άκουγε μόνο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η έξαρση της αστυνομικής βίας οφείλεται απλά σε δεξιές εμμονές και σε «νέα, ανεκπαίδευτα παιδιά στην αστυνομία, που βράζει το αίμα τους». Αν η όξυνση της κρατικής καταστολής ήταν αποτέλεσμα εμμονών, τότε πώς γίνεται η καταστολή να κλιμακώνεται και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη (π.χ. Γαλλία), ακόμα και εκεί που κυβερνούν κατ’ όνομα προοδευτικές δυνάμεις (π.χ. Ισπανία); Έχουν τις ίδιες εμμονές και οι Podemos; Τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ δεν τις ενώνει κάποια εμμονή, αλλά η κοινή στρατηγική τους σε βάρος των λαών, η διαχείριση της πανδημίας και της κρίσης προς όφελος των λίγων. Η απόδοση της έντασης της καταστολής στην έλλειψη εκπαίδευσης συγκαλύπτει το γεγονός ότι η εκπαίδευση είναι μέρος του προβλήματος, αφού αντιμετωπίζει ως εχθρό τον λαό.

Υπήρχαν όμως και κάποιες διαβολικές συμπτώσεις, που αναπαρήγαγαν σχεδόν αυτολεξεί οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, όπως:

– Θρήνοι για τον διχασμό, τη στιγμή που η πολιτική τους διχάζει, κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

– Εκκλήσεις για κοινωνική ειρήνη, οι οποίες όμως σε μια κοινωνία με καταπιεστές και καταπιεσμένους μεταφράζονται στο εξής ένα: Υποταγή στην καταπίεση και την αδικία.

Σε τι δεν αναφέρθηκαν τα κοκοράκια; Στο βασικό. Στο θεσμικό, νομοθετικό και επιχειρησιακό πλαίσιο της καταστολής, το οποίο συνδιαμόρφωσαν όλες οι κυβερνήσεις. Οι μνήμες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι νωπές. Δεν επιστράτευε τα ΜΑΤ απέναντι σε συνταξιούχους, φοιτητές όποτε φούντωναν οι κινητοποιήσεις; Ακόμα και μέσα καταστολής, όπως τα κανόνια νερού –«Αύρες» για τους παλιότερους–, χρησιμοποιήθηκαν σε βάρος διαδηλωτών επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω σε αυτό το έδαφος η κυβέρνηση της ΝΔ αναβαθμίζει την καταστολή.

Τελικά, μια συζήτηση για την αστυνομική βία κατέληξε στη συγκάλυψη των αιτίων της αστυνομικής βίας. Έτσι είναι οι κοκορομαχίες…

Η κυβέρνηση ξέρει καλά τον πραγματικό της αντίπαλο. Τα εργατικά συνδικάτα, τη νεολαία, που αυτές τις μέρες λένε «ως εδώ» με την αντιλαϊκή πολιτική και την κρατική καταστολή που τη συνοδεύει. Το ΚΚΕ είναι εκεί που πρέπει, με τον λαό και τους αγώνες του, για να σπάσει το κλίμα φόβου που καλλιεργείται, για να δυναμώνουν οι δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων, των μικρών επαγγελματιών, της νεολαίας. Ομοψυχία με το άδικο δεν μπορεί να υπάρξει. Το στόμα του λαού δεν θα το κλείσουν!

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ