Βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας…
Γκρίνια και κριτική έχει αρχίσει να ακούγεται από άσπονδους φίλους του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια τόσο για τις επιλογές του σε κρίσιμα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής όσο και για τον Οργανισμό του ΥΠΕΞ.
Η κριτική για τον νέο Οργανισμό είναι ίσως το λιγότερο. Η κριτική αφορά τον κυκεώνα γραφειοκρατικών δόμων που δημιουργεί, τις καθυστερήσεις στις προαγωγές, το ανακάτεμα –χωρίς λογική– της κατανομής των διευθύνσεων του ΥΠΕΞ, την ανασύσταση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (που μάλλον έχει ψηφοθηρικό χαρακτήρα, εν όψει της συμμέτοχης και των Ελλήνων της διασποράς στις εκλογές), την υποχρηματοδότηση, την ακατανόητη σύμπτυξη της δημόσιας διπλωματίας με τον Απόδημο Ελληνισμό, τη μη επίλυση του βασικού προβλήματος των υπαλλήλων για ασφάλισή τους στο εξωτερικό και πολλά ακόμη, ενώ υπάρχουν παράπονα ότι δεν προηγήθηκε επαρκής διαβούλευση.
Όμως τα ακόμη πιο σοβαρά αφορούν την εξωτερική πολιτική. Με τις τελευταίες εξελίξεις στη Λιβύη, φαίνεται εκ των υστέρων πόσο λανθασμένη ήταν η επιλογή να στηρίξουμε όλες τις ελπίδες μας στον στρατηγό Χαφτάρ και να μην κρατήσουμε ανοικτό δίαυλο με την κυβέρνηση Σάρατζ, παρά τη σύμπλευσή της με την Τουρκία. Φέραμε εδώ τον στρατηγό Χαφτάρ, τον επισκέφθηκε στο αρχηγείο του ο κ. Δένδιας, κινήσεις που θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν μόνο αν ήταν ο αδιαφιλονίκητος νικητής του εμφυλίου ή μόνο αν φρόντιζε η Αθήνα να κρατήσει ισορροπίες και προς την άλλη πλευρά, καθώς η Λιβύη δεν είναι μια μακρινή χώρα αλλά είναι γείτονας της Ελλάδας, όπως η Αλβανία, η Ιταλία, η Βόρεια Μακεδονία, η Τουρκία, η Βουλγαρία και η Αίγυπτος.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Διαβάστε τα άρθρα της στήλης “ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Εξωφρενικών” ΕΔΩ