Τα επίχειρα του «ρόλου» Λιγνάδη
Δεν έχουμε θωρακίσει τα κακοποιημένα σεξουαλικά παιδιά…
Το επισημαίνει σε δήλωσή της η πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου:
«Είναι ίσως το σοβαρότερο πρόβλημα για τη χώρα μας η κακοποίηση των ανηλίκων και η αντιμετώπισή της από το δικαστικό σύστημα μέχρι τώρα.
Σε πολλές χώρες που έχω επισκεφτεί έχω νιώσει άβολα για τη χώρα μου που δεν έχει φροντίσει να θωρακίσει αυτά τα παιδιά, τα κακοποιημένα, ειδικά τα κακοποιημένα σεξουαλικά, με ένα σύστημα φιλικό ώστε να έχουμε έγκυρη κατάθεσή τους και αξιοποιήσιμη δικανικά, αλλά συγχρόνως να μην έχουμε τη δευτερογενή τους κακοποίηση μέσα στο σύστημα». Και η πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου φώτισε τη σκοτεινή πλευρά του παιδιού που έχει πέσει στα «νύχια του κάθε Λιγνάδη»:
«Στην Ελλάδα απουσιάζει ένα σύστημα που να διασφαλίζει την προστασία του παιδιού από τη διαρροή των προσωπικών του δεδομένων και τη δημοσιοποίηση από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των λεπτομερειών της κακοποίησής του».
Δεν κάνουν γι’ αυτόν τον ρόλο…
Βασίλης Παπαβασιλείου, σκηνοθέτης και ηθοποιός:
«Νομίζω ότι της υπουργού της βγήκε το γεγονός ότι δεν είναι πολιτικός και αυτό κρίνεται από τις λέξεις: Καλώς ή κακώς, ανοίγεις το στόμα σου ως ρόλος και μάλλον δεν ήσουν γι’ αυτόν τον ρόλο. Δεν λες ‘‘είναι επικίνδυνος άνθρωπος’’. Δεν ανήκει στο ρεπερτόριο των λέξεων – αυτές οι λέξεις δεν κολλάνε με τη μάσκα. Δεν λες ‘‘εξαπατήθηκα’’.
Ποιος είναι ο βαθμός αυτογνωσίας που σταματάει έναν άνθρωπο και του λέει ‘‘μην το διανοηθείς, δεν είναι για σένα αυτός ο ρόλος’’. Γιατί υπάρχουν οι υποχρεώσεις του ρόλου, μια ευθύνη που αντιστοιχεί στον ρόλο και όχι στο πρόσωπο. Διευθυντής είναι ένας ρόλος; Ναι, είναι, και υπάρχει ένα προσωπείο-μάσκα.
Υπουργός; Ναι. Μην τρομάζουμε».
Έμεινα άναυδη…
Λυδία Κονιόρδου, σκηνοθέτρια, ηθοποιός και πρώην υπουργός:
«Ως τώρα υπήρχε το ‘‘μη μιλάς’’ αν θες να επιβιώσεις. Είναι λογικό τώρα, που σπάει η σιωπή, να υπάρχουν κάποιες αιχμές παραπάνω από το politically correct. Ακριβώς όμως γι’ αυτό έπρεπε να πάρει την πολιτική ευθύνη και να πράξει τα δέοντα και όχι να μεταθέτει σε άλλους, όπως σ’ εμένα, την ευθύνη της στάσης και των επιλογών της. Ο κάθε υπουργός κρίνεται για ό,τι συμβαίνει στη διάρκεια της θητείας του. Δεν γίνεται να δέχεται κανείς τα εύσημα για τις επιτυχίες και να αποποιείται τα λάθη αποφάσεων και χειρισμών.
Με συγκλόνισαν, με άφησαν άναυδη, όπως όλους. Θαυμάζω και στηρίζω όσους βρήκαν το θάρρος να σπάσουν τη σιωπή. Δεν βιάζομαι όμως να ρίξω το ανάθεμα πριν αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Με ανησυχεί, όμως, με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα και τις επικίνδυνες γενικεύσεις, ότι αντί να προχωρήσει η κάθαρση θα ευνοηθεί μια νεοσυντηρητική στροφή στην κοινωνία».
Βράζει το θέατρο…
Ταμίλα Κουλίεβα, ρωσίδα ηθοποιός, που έχει εδώ και χρόνια πολιτογραφηθεί Ελληνίδα:
«Χωρίς την καταγγελία της κυρίας Μπεκατώρου, ο Κιμούλης θα παρέμενε μια ιδιότροπη ιδιοφυΐα και ο Φιλιππίδης ο ‘‘Λάκης ο γλυκούλης’’.
Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι σχεδόν με όλους έχω συνεργαστεί (σ.σ. πλην Σπυρόπουλου) και περισσότερο με τον Γιώργο Κιμούλη. Και μάλιστα είχα ακούσει τότε την Ευδοκία Ρουμελιώτη, γιατί ήμασταν μετά στην ίδια δουλειά.
Δεν ήξερα την προϊστορία που είχε όλο αυτό που συνέβη τότε στην πρόβα. Όλοι όμως εκτιμήσαμε την απόφαση της Κάτιας Δανδουλάκη. Συνεργαστήκαμε για μικρό χρονικό διάστημα με τον Πέτρο Φιλιππίδη, στην αρχή των προβών. Όλο αυτό που αποκαλύφθηκε, τώρα το έμαθα κι εγώ. Δεν ήξερα τι είχε ακριβώς συμβεί.
Τώρα είμαστε όλοι φορτισμένοι. Είναι η στιγμή που ο τόπος και ο χώρος βράζουν. Δεν είναι η ώρα για άλλες κουβέντες. Είναι μεγάλη η οργή μας. Τώρα είμαστε στη φάση της κάθαρσης».
Έχω ζήσει πόρτες να κλειδώνουν…
Ευθαλία Παπακώστα, ηθοποιός:
«Καθημερινά νιώθω μια τάση εξουσίας από το αντίθετο φύλο. Δεν λέω ότι το κάνουν όλοι πάντα και παντού, αλλά την έχω νιώσει. Έχω ζήσει πόρτες να κλειδώνουν, οντισιόν που θέλουν γυμνό χωρίς λόγο, όλα αυτά, ναι. Και ακόμα δουλεύω αυτές τις στιγμές. Και τις ενοχές μου που με άφησαν να βρεθώ σε αυτές τις θέσεις, ακόμα και αν δεν το ήθελα και ούτε ήξερα πως επρόκειτο να έρθουν. Ενοχές που έχουμε μάθει να κουβαλάμε για αυτά που έκαναν οι θύτες πιθανώς».
Μπόρεσα να μεταφράσω τη φρίκη…
Τζοάνα Μπερκ, ιστορικός, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Μπίρμπεκ του Λονδίνου:
«Αν και τα επίπεδα της σεξουαλικής βίας στην Ελλάδα είναι παρόμοια με αυτά της Ευρώπης, το ίδιο το φαινόμενο δεν ήταν μέχρι πρότινος ψηλά στη δημόσια ατζέντα. Για παράδειγμα, μία στις πέντε γυναίκες στην Ελλάδα θα υποστεί σεξουαλική επίθεση ή βιασμό στη ζωή της, ενώ ένας στους οκτώ ή εννέα άνδρες θα πάθει το ίδιο.
Τα ποσοστά είναι ίδια και στην Ευρώπη.
Η σεξουαλική βία μάς αφορά όλους, στην αρχή νόμιζα ότι αφορούσε περισσότερο τους ανθρώπους που είχαν κακοποιηθεί, αλλά δεν είναι έτσι.
Μόλις αρχίσεις και μιλάς με ανθρώπους που έχουν υποστεί σεξουαλικές παρενοχλήσεις, καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι που έχει συμβεί σε πολλούς ανθρώπους που γνωρίζεις. Μας επηρεάζει όλους γιατί όλοι ξέρουμε κάποιο θύμα.
Ως παιδί είδα πάρα πολλή βία και πόνο. Σοκαρίστηκα όταν είδα πώς οι άνθρωποι, ακόμη και καλοί άνθρωποι, μπορούν να κάνουν τόσο κακό σε άλλους. Μπόρεσα να μεταφράσω αυτή τη φρίκη σε κάτι δημιουργικό, ωστόσο τα κατάφερα επειδή ζω μια προνομιακή ζωή. Είναι πολύ δύσκολο να βγάλεις κάτι δημιουργικό από τη φρίκη, αν ακόμη ζεις μέσα σε αυτήν».
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ