Όλα έχουν ένα όριο…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Πότε αυτή η επικρατούσα ανησυχία, η αγωνία, η αβεβαιότητα θα πάψει να επικρέμαται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων; Πότε, άραγε, θα σταματήσει αυτή η κοινωνία να παραμένει έγκλειστη, χωρίς την ελευθερία να ζήσει, να κινηθεί, να γιορτάσει; Κανείς δεν το ξέρει αυτό πιστεύω.

Όμως, όταν ακούς καθημερινά τα θύματα να αυξάνονται, οι νεκροί να πληθαίνουν, ένας κόμπος σε πνίγει και τότε, άθελά σου, αρχίζεις να συγκρίνεις τη ζωή που έζησες ως ενήλικας με τη ζωή της σημερινής νέας γενιάς και να αναρωτιέσαι ποια ήταν λοιπόν αυτά που τους δίδαξες ή τους άφησες ως παρακαταθήκη, πυξίδα στις επιλογές και τις επιθυμίες τους. Κάναμε λάθη, δώσαμε πολλά κι αφήσαμε πολλές αξίες πεταγμένες στο καλάθι των αχρήστων, ως μη αναγκαίες. Έτσι, σήμερα συνεχίζουν να κάνουν πάρτι, να ξενυχτάνε, γνωρίζοντας πως υπάρχει κίνδυνος αλλά αγνοώντας τον, και πείθονται προφανώς με ψεύτικες ειδήσεις από δω κι από κει. Ειδήσεις που δεν τις αξιολογούν, τις θεωρούν σύμμαχο της δικής τους αλήθειας, που δεν έχει μέτρο.

Ό,τι και να πεις, ό,τι και να προσπαθήσεις να κάνεις δεν ακούγεται η φωνή της λογικής, γιατί ο χρόνος είναι πολύς και ατέλειωτος. Τα ξεσπάσματα περίεργα, ο θάνατος φίλος και σύντροφός τους, ακραίος, όμως αδιαφορούν, θαρρείς πως τον κυνηγούν, παίζοντας μαζί του. Φόνοι, θάνατοι από τροχαία άπειρα καθημερινά και εξαφανίσεις νέων ανθρώπων που μπλέκονται σε συμμορίες κακοποιών, χωρίς να καταλαβαίνουν την πραγματική τους αποστολή, που δεν είναι τίποτε άλλο από το κέρδος πουλώντας τους ελπίδες.

Τι θα μπορούσε, άραγε, να σταματήσει αυτήν τη θλιβερή πραγματικότητα; Ένα γερό ταρακούνημα ίσως, μια ακραία κατάσταση, ένα μεγάλο γεγονός, που θα τους συνέφερε όλους, γιατί δεν γίνεται πλέον να προσλαμβάνει η σημερινή νεολαία πρότυπα ζωής απαράδεκτα, αφύσικα, επειδή έχεις το δικαίωμα να μιλάς, να πιστεύεις ό,τι θέλεις, ως το σημείο, όμως, που θίγεις τα δικαιώματα των άλλων και καταπατάς τα δικά τους «πιστεύω».

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ