Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Αλήθεια, θα ήθελα να ξέρω, η ευαισθησία, οι χαρακτήρες με την άψογη ζωή, οι άνθρωποι που εξέπεμπαν αγάπη, δικαιοσύνη, σεβασμό στην ανθρώπινη οντότητα, παίζοντας πάνω σε μια σκηνή, πίστευαν σε αυτό που έκαναν; Δηλαδή, προσπαθούσαν να στείλουν μηνύματα ήθους ή κορόιδευαν τον εαυτό τους και το ακροατήριο με ψεύτικες ιδεοληψίες, εξυπηρετώντας τις δικές τους ανάγκες, το καθαρτήριο της ολέθριας συνείδησής τους, που κάθε άλλο παρά αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση, καθώς αποκαλύφθηκαν έτσι απρόοπτα τέρατα και σημεία;

Βέβαια δεν μπορεί κανείς να τους βάλει όλους στο ίδιο καζάνι. Υπάρχουν ακόμα ηθοποιοί που θεωρούν τη δουλειά τους όχι μόνον έναν τρόπο για να ζήσουν αξιοπρεπώς, αλλά γιατί την αγαπούν και πιστεύουν ότι μπορούν να ηρεμήσουν λάθη και πάθη. Η ματαιοδοξία όμως είναι ένα συναίσθημα που κανείς τους δεν μπόρεσε να αποφύγει. Όλοι τους ξεκινούν από αγάπη στο όνειρο και περιμένουν την αναγνώριση, που τρέφει τον εγωισμό και ένα είδος εξουσίας που μαγεύει.

Όλες αυτές οι αλήθειες που βγήκαν στην επιφάνεια γέμισαν με μια ακόμη απογοήτευση τους θεατές και απαξίωσαν ονόματα και πρόσωπα φιλικά και πολύ φοβάμαι ότι αυτό το τσουνάμι θα πάει ακόμα πιο μακριά και θα ανοίξει πολλές πληγές, που η ίασή τους θα είναι επώδυνη, αλλά θα επαναφέρει τους πάντες και τα πάντα στη θέση τους.

Πρέπει, κάποια στιγμή, να καταλάβουμε όλοι ότι αυτά που αγαπάμε τα κρατάμε σαν πολύτιμο θησαυρό, τον οποίο δεν σπαταλάμε με πράξεις χυδαίες, που τον ευτελίζουν. Όταν κανείς είναι εντάξει με τον εαυτό του και είναι πλήρης, δεν χρειάζεται τα χειροκροτήματα από κανέναν. Ούτε τεμενάδες ούτε το δουλικό χρειάζεται να κάνεις για να πετύχεις ό,τι επιδιώκεις. Το πολεμάς, πληγώνεσαι, αιμορραγείς, αλλά επιμένεις σε αυτό που είσαι ταγμένος. Τότε δεν είσαι δεμένος χειροπόδαρα από βία και εκβιασμούς που σε εκθέτουν. Έχεις καταφέρει ό,τι μπόρεσες κι αυτό αρκεί.

Όταν οι άνθρωποι πάψουν να επαίρονται για τα πλούτη, την καταγωγή, το όνομα και πάψουν να γονατίζουν, να γίνονται οσφυοκάμπτες, ίσως η ζωή να γίνει πραγματικά ελεύθερη και ο καθένας να παίρνει αυτό που του αξίζει, χωρίς να φιλά… ποδιές. Έτσι και οι κατέχοντες δεν θα εκμεταλλεύονται όνειρα, ψυχές αθώων παιδιών, που η μοίρα τους ξέβρασε σε έναν τόπο άγνωστο, όπου δεν έχουν κανέναν και η τύχη τους κρέμεται από έναν ανήθικο εκμεταλλευτή.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ