Β. Παπαχρήστου στο «Π»: Θα νικήσουμε!

Της
ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
Ελληνίδας πρωταθλήτριας στίβου

Μπαίνοντας στην τελευταία στροφή πριν από τον πρώτο μεγάλο στόχο της χρονιάς, αυτόν του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κλειστού Στίβου και κοιτάζοντας τον χρόνο πίσω, αναλογίζομαι τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τους προβληματισμούς που δημιουργήθηκαν εξαιτίας της πανδημίας. Το πώς δηλαδή από το αίσθημα χαράς και ευφορίας που κυριαρχούσε εν όψει των προγραμματισμένων για το 2020 Ολυμπιακών Αγώνων, κυριάρχησαν ο φόβος και η ανασφάλεια.

Φανταστική εμφάνιση από Παπαχρήστου και κορυφαία στον κόσμο με 14,60

Αναμφίβολα, η περίοδος του εγκλεισμού και της αποχής από τα γήπεδα και τις προπονήσεις επηρέασε πρωτίστως την ψυχολογία, τόσο τη δική μου όσο και του συνόλου των αθλητών. Και αν για τους περισσότερους ο στίβος σημαίνει μοναξιά, ουδόλως είναι έτσι, καθώς πίσω από τους αθλητές υπάρχουν οικογένειες οι οποίες συμπάσχουν ή και ταυτίζονται με την ψυχολογική κατάπτωσή μας. Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα χρειάζεται πολλή δύναμη για να αντιστρέψεις εσωτερικά αυτήν την κατάσταση. Εντούτοις, σε προσωπικό επίπεδο, ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, βρήκα ευκαιρία για περισυλλογή και αναπροσαρμογή των στόχων.

Η επιστροφή στην κανονικότητα των προπονήσεων ωστόσο δεν ήταν ομαλή. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι, όταν από την προπόνηση στο σαλόνι του σπιτιού σου, ανάμεσα σε λούτρινα κουκλάκια, λόγω παιδιού, καλείται το σώμα σου να προσαρμοστεί στις πιεστικές προπονήσεις του σταδίου. Σαφώς και το σώμα δεν ξεχνάει, το ερώτημα είναι αν μπορεί να φτάσει στα ίδια επίπεδα προ πανδημίας και ακόμα παραπάνω, γιατί, κακά τα ψέματα, από τα πρώτα μου βήματα στον χώρο μέχρι και σήμερα το να συμμετέχω απλά σε έναν αγώνα δεν με γεμίζει. Αντιθέτως, το να φτάσω ψηλά είναι το κίνητρο που μου δίνει ζωντάνια και ο στόχος μου είναι πάντα ξεκάθαρος, όσο καθαρό είναι και το χιόνι που πέφτει στην Αττική τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές.

Μέσα από τη σωρευμένη εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια, κοιτάζω τη συνολική εικόνα, που δεν περιορίζεται στα στεγανά του στίβου, αλλά εκτείνεται σε ολόκληρη την κοινωνία, και παίρνω μαθήματα. Πόσοι άνθρωποι αυτήν τη στιγμή είναι εκτεθειμένοι στον παγετό, σε πεζοδρόμια και δομές φιλοξενίας; Πόσοι άνθρωποι δίνουν μάχη στα νοσοκομεία από τη θέση του γιατρού ή του ασθενή; Και, τέλος, πόσοι άνθρωποι χάνουν ή θα χάσουν τις δουλειές τους λόγω της οικονομικής κρίσης που δημιούργησε η πανδημία; Αντλώ λοιπόν κουράγιο από αυτούς και πατάω με τα καρφιά των παπουτσιών μου τους όποιους προβληματισμούς μου. Και στο ερώτημα που γεννάται μέσα μου για το «αν θα τα καταφέρουμε», η απάντηση είναι «θα νικήσουμε»!

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ