Π. Τσακλής στο “Π”: Το καινούργιο μας μωσαϊκό

Γράφει ο
Δρ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Β. ΤΣΑΚΛΗΣ
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Res. Assoc, Karolinska Institute, Sweden
[email protected]

Το λεγόμενο «κοινωνικό μωσαϊκό» χαρακτηρίζει όλους εμάς τους γήινους, όντας ομοειδείς, αλλά πλήρως ανομοιογενείς, όπου ο καθένας μας έχει μια θέση δομική και συνάμα κοσμητική. Η κοινωνική αυτή δομή έφτασε έως πρόσφατα, μέσα από διαχρονικές διεργασίες, να προσομοιάσει την πραγματική έννοια και επινόηση του γνωστού οικοδομικού υλικού, αυτή που το ορίζει ως φτηνό υποκατάστατο των περίτεχνων ψηφιδωτών και επιλογή μιας μεσαίας τάξης που ονειρεύεται την ευμάρεια των απανταχού βορείων προαστίων.

Έτσι πραγματώθηκαν διαχρονικά οι κοινωνικές ανισότητες και φυγοκεντρήθηκαν οι κοινωνικοοικονομικοί πληβείοι από τον πυρήνα των πατρικίων αυτής της Γης, στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων.

Παραδόξως, αλλά και με πλήρη λογική συνέπεια, στις παρούσες πανδημικές συνθήκες το υλικό μας δείχνει να ομογενοποιείται και να λαμβάνει θέση στον παρονομαστή ενός λόγου που τον αριθμητή εξουσιάζει το μέγεθος μίας αρρώστιας.

Άλλωστε ο θυμόσοφος λαός από το βάθος του χρόνου αυτό πιστεύει και φρονεί, πως κάτω από το βλέμμα των θεών και την αρρώστια είμαστε όλοι ίσοι και στο τέλος μας αντιστοιχούν μόνο δύο μέτρα γης.

Η ανθρωπότητα, ακολουθώντας τη βιολογική αλλά και κοινωνική εξελικτική της διαδικασία, αναπόφευκτα έφτασε στην ανομοιογένεια που πηγάζει από την πάσης φύσεως οικονομική και διανοητική διαστρωμάτωση. Οι κρατούντες λοιπόν, έχοντες την υψηλή εποπτεία και κυριότητα, επικαρπώνται της ζωής των πληβείων αυτής της Γης, αφήνοντάς τους την ψιλή κυριότητα και χρήση. Αυτό το γεγονός, όμως, τους κατέστησε μαλθακούς και πιο αναποτελεσματικούς σε προκλήσεις και προβλήματα της καθημερινότητας, μιας και η δομή προβλέπει τους πληβείους να προστρέχουν για να αντισταθούν ως αν τα λεμφοκύτταρα, στα όποια δεινά το σύστημα και η ζωή ανατέλλουν.

Τους έκανε, δίχως να το έχουν καταλάβει, εξαρτώμενους από τους λοιπούς, όλους εμάς τους μεσαίους και μικρούς, στον βαθμό που με την εργασία μας στηρίζουμε τη δική τους ευμάρεια, αλλά και την ύπαρξή τους καθαυτή στα προβλήματα που προκύπτουν, όπως, καλή (κακή) ώρα, τώρα με την αρρώστια.

Οι πληβείοι, εμείς, είμαστε αυτοί όπου επιστρατευτήκαμε και απαντήσαμε στις δοκιμές, κλινικές και πειραματικές, στην ανάγκη μιας αστραπιαίας λύσης στο πάνδημο κακό, με ό,τι αυτό ελλοχεύει από πλευράς ερευνητικής δεοντολογίας και ορθολογικής μεθοδολογίας. Εμείς, αυτοί που επλήγησαν άμεσα και ανισομερώς, βάζοντας λουκέτο στον κόπο μας ή απομακρυνόμενοι από την πηγή των εσόδων μας.

Η άλλη πλευρά διατήρησε την προνομιακή της επικαρπία, δίχως μεγάλες απώλειες. Εντούτοις, είναι αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις και οργανώνουν τις στρατηγικές στην παρούσα φάση, με αποτέλεσμα η μέχρι πρότινος αποστασιοποίησή τους από τη λαϊκή πραγματικότητα να τους οδηγεί σε επαναλαμβανόμενα offside, τη στιγμή που νομίζουν πως έχουν επαφή με την εστία.

Έτσι, παλινδρομούμε όλοι μας, μαζί και αυτοί, σε μια συνθήκη πιεστική, αλλά κυρίως θνητική, που θα μπορούσε να έχει εξομαλυνθεί, εάν οι προύχοντες εγκατέλειπαν την υπεροψία του θώκου τους και όριζαν τις πολιτικές που θα συστρατεύσουν τις σωστές δυνάμεις που θάλπει η κοινωνία μας σε όλα της τα στρώματα.

Δυστυχώς και μέχρι σήμερα, είμαστε θεατές ενός κακόγουστου θεάματος, διηπειρωτικών, ενδοηπειρωτικών λαθών και λαθών επικρατείας, παλινωδιών, κακών συμφωνιών και εξαρτημένοι από πονηρούς έμπορους της ελπίδας για την ίαση, οι οποίοι γνωρίζουν καλά τη χειραγώγηση της κοινωνίας, στην ανάγκη της επιβίωσης. Από κοντά, αν κοιτάξουμε, θα δούμε μια Βαβυλωνία Γη, σε οργασμό πανικού και αταξίας και όσο απομακρυνόμαστε η εικόνα θα ομογενοποιείται και θα ξεκαθαρίζει, αποτυπώνοντας ένα παζάρι, δούναι και λαβείν, με χρηματιστηριακή αξία limit up των CEO και limit down των λοιπών ημών!

Ώρα λοιπόν είναι να επανεκκινήσει ο οργανισμός και τα άκρα να αναλάβουν δράση χρηστική και ενίοτε αντανακλαστικά να χτυπήσουν και αυτήν την ίδια την κεφαλή που τα ελέγχει, για να ξελαμπικάρει!

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ