Διαμόρφωσαν μια κοινωνία των άθλιων αξιών… – Της Ελένης Παπαδοπούλου – Λαμπράκη

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Είναι αλήθεια ότι χρόνια είχαμε να δούμε χιόνι στις αυλές μας, το οποίο με έναν μαγικό τρόπο έδιωξε για λίγο τους θορύβους, τις φωνές, την απογοήτευση, την ψυχική μας κούραση από την πραγματικότητα που μας απειλεί.

Ούτε ο κορονοϊός επικράτησε στις σκέψεις μας, ούτε οι Τούρκοι, ούτε και οι μικροσεισμοί, που μας ψιλοψιθυρίζουν… Ηρεμία… παιδιά. Το μόνο που πράγματι μας ξένιζε είναι αυτή η ξαφνική μας ευαισθησία, που ενώ χρόνια τη γνωρίζαμε, τη δεχόμασταν ή καλύτερα την κρύβαμε κάτω από τα μουστάκια μας, σαν τις αθώες παρθένες. Έτσι, την αποστομωτική σιωπή του χιονιού έσπασαν τα θιγόμενα ιερά και όσια και οι αρχές με τις οποίες ήταν υπερεκτιμημένες προσωπικότητες που θαυμάζαμε για χρόνια.

Είχαμε να λέμε για ανθρώπους που από τη μια μας διασκέδαζαν ή είχαν το ταλέντο να διδάξουν ήθος και φως, να περάσουν στην κοινή γνώμη απόψεις, να θίξουν τα κακώς κείμενα της Πολιτείας κι από την άλλη, αυτοί οι τιμητές της ελευθερίας και του λόγου, αποδείχθηκαν σαθροί, σκιές του εαυτού τους, φαντάσματα μιας άλλης κοινωνίας, που δεν ελέγχεται, δεν μπαίνει σε καλούπια και η ποιότητα ενός καλού θεάματος μπορεί να καλύψει πάθη και λάθη κατ’ εξακολούθηση.

Και τότε τι ζητάμε από τη νεολαία, που παρασύρεται και αντιδρά με βία, αφού ακόμα κι αυτοί που μπορούν να την εμπνεύσουν δεν είναι παρά φευγάτοι άνθρωποι, παρασυρόμενοι από το μέγεθος της τρίτης εξουσίας ενός κράτους, γιατί αυτό είναι που αντιλαμβάνονται, και, όπως αυτοί, αποζητά τον θαυμασμό και την αναγνώριση. Και να ήταν μόνο εκεί που πονά η όλη ιστορία και να ήταν μόνο εκεί που μπορούσαν να υποψιαστούν οι ιθύνοντες; Ε, όχι. Διαμόρφωσαν την κοινωνία των άθλιων αξιών παντού. Από το πανεπιστήμιο μέχρι τον τελευταίο εργάτη. Βλέπεις, η έννοια του ανωτέρου έχει μεγάλη σημασία. Θα ήθελα όλα αυτά να συμβαίνουν σε έναν άλλον κόσμο κι όχι σε έναν έξυπνο λαό, προικισμένο με τόσες αρετές, και όλο αυτό το σύννεφο της σκόνης να μην τυφλώσει την αλήθεια.

Επιτέλους, να ξεχωρίζουν οι πραγματικοί δάσκαλοι μιας πιο έντιμης ζωής, που συχνά χάνονται μέσα στο βουνό της αθλιότητας, και να τιμώνται όπως τους αξίζει. Έτσι, ίσως αυτός ο κατήφορος μιας κοινωνίας παρασυρόμενης, που δεν δέχεται τίποτα και θεωρεί την αλλοτρίωση ενός λαού, μιας νεολαίας εύκολης με την επανάσταση χωρίς αιτία, από μεγαλοστομίες και σάτιρες καταξιωμένων, να πάψει να υφίσταται. Να μπει τροχοπέδη σε κάθε είδος εξτρεμισμού και όλοι να αντιληφθούν για ποιον λόγο είναι σταλμένοι.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ