Λείπουν τα ΚΑΠΗ – Ήταν κι αυτή μια κάποια λύση!
Αναφερόμαστε στη διέξοδο που είχαν τα περήφανα γηρατειά, για να ξεφεύγουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας, διέξοδο που τον τελευταίο χρόνο, ελέω της πανδημίας, έχουν αποστερηθεί.
Και αν για τους μεσήλικες, ακόμη και για τις νεότερες ηλικίες –κατά την περίοδο του εγκλεισμού– δεν έλειπαν οι ενασχολήσεις, για τους ηλικιωμένους ήσαν δυσεύρετες.
Ακόμη και για τους μη εργαζόμενους… έγκλειστους η συμβουλή και η προτροπή ήταν και παραμένει, πάντα, η λεγόμενη εργασιοθεραπεία, να μην κάθονται, με κάτι να καταπιάνονται, γιατί –μαζί με όλα τα άλλα– ελλοχεύει η ψυχολογική πίεση, τα συναφή προβλήματα, ακόμη και η κατάθλιψη.
Ήσαν, λοιπόν, τα ΚΑΠΗ –και συν Θεώ θα συνεχίζουν να είναι– ευεργετική διέξοδος για τους ηλικιωμένους.
Χώρος συνάντησης, απασχόλησης, κοινωνικής συναντίληψης, επιμόρφωσης, διασκέδασης.
Πλησιάζουν τον αριθμό των 1.000 τα Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ), ένας πετυχημένος θεσμός, που η αφετηρία του ανατρέχει πίσω στο 1984, με την ιδέα της ίδρυσής τους να οφείλεται στον αείμνηστο Ανδρέα Λεντάκη.
Σκοπός τους είναι η πρόληψη κοινωνικών και ψυχολογικών προβλημάτων των ηλικιωμένων, η συνεργασία με το κοινωνικό σύνολο και ειδικούς φορείς που ασχολούνται με τα ζητήματα και τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας, πλέον και άλλων, σοβαρών ευεργετικών παραμέτρων (υγειονομική – φαρμακευτική περίθαλψη, επιμόρφωση, σεμινάρια, εκδρομές, επισκέψεις σε μουσεία – αρχαιολογικούς χώρους, θαλάσσια μπάνια και τόσα άλλα).
Ας ευχηθούμε να ξεμπερδεύουμε, όσο γίνεται συντομότερα, με την επιδημία, έτσι ώστε και τα ΚΑΠΗ να επαναλειτουργήσουν αλλά και να ξαναγεμίσουν καθημερινά από γιαγιάδες και παππούδες, στις ώρες που οι υποχρεώσεις τους προς παιδιά και εγγόνια θα το επιτρέπουν.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ