Χρήστος Νικολόπουλος: Δεν πήρα το χάδι της μητέρας μου…

– 16 χρονών έπαιζα μπουζούκι δίπλα στον Καζαντζίδη…

«Δεν έζησα την παιδική ηλικία. Δεν έζησα ως παιδί. Γι’ αυτό – μάλλον και γι’ αυτό – αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά. Προέρχομαι από μια φτωχή οικογένεια. Θυμάμαι τον πατέρα μου να λείπει συνεχώς από το σπίτι για να τα βγάλει πέρα με την οικογένεια. Δεν έπαιξα με τους φίλους μου ούτε πήρα το χάδι της μητέρας μου. Εγώ εργαζόμουν από μικρός στα πανηγύρια για να βοηθήσω στο σπίτι και ταυτοχρόνως πήγαινα σε μια σχολή για να γίνω ηλεκτρολόγος. Πήγα και σε ένα ωδείο για έξι μήνες και άρχισα να διαβάζω πρίμα βίστα.
Δούλεψα πολύ σκληρά, όμως έζησα κάποιες εποχές που δεν θα μπορέσουν να τις ζήσουν ή άλλοι. Όταν ήρθα στην Αθήνα από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας τα μόνα ακούσματα που είχα ήταν τα πονεμένα των πανηγυριών. Στην Αθήνα ήρθα σε επαφή με τα τραγούδια της πόλης, που ήταν τελείως διαφορετικά: τα ρεμπέτικα, τα αρχοντορεμπέτικα. Πρόλαβα τον Στράτο Παγιουμτζή και πρόλαβα και έπαιξα μαζί του σε ένα κέντρο στον Κολωνό που το έλεγαν θυμάμαι ‘‘Χαβάη’’. Ήμουν μικρός και άρχισα να μαθαίνω. Βίωσα τα ρεμπέτικα και την εποχή του Τσιτσάνη.
Το πιο σημαντικό που μου συνέβη στα πρώτα μου βήματα είναι ότι με πήρε ο Στέλιος Καζαντζίδης και έπαιζα μπουζούκι δίπλα του. Φανταστείτε έναν νεαρό 16 ετών να παίζει πρώτο μπουζούκι δίπλα του. Όμως δεν θεωρώ ότι θα άλλαζε την πορεία μου. Πριν από τον Καζαντζίδη έπαιζα με τον Αγγελόπουλο».

Υπογραφή: Χρήστος Νικολόπουλος, συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ