Σταμάτης Φασουλής: Με τρελαίνει ότι δεν μπορώ να αγγίξω και να με αγγίξουν…

«Δεν έχω τις σιγουριές που είχα όταν ήμουν νέος. Η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο και η πείρα μού ξέμαθε το θέατρο. Δεν έχω τρακ, που είχα παλιά. Έχει μεταλλαχθεί σε αγωνία. Η αγωνία έχει δίπλα το αγώνισμα, σου επιτρέπει να αγωνιστείς. Το τρακ σε παραλύει.
Περνώντας τα χρόνια δεν θέλεις τόσο να ξεχωρίζεις, ειδικά αν έχεις περάσει μια μεγάλη καριέρα. Θέλεις να ενσωματωθείς σαν απαραίτητο στοιχείο και όχι σαν εξαίρεση. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Να είσαι αναπόσπαστο κομμάτι χωρίς να ξεχωρίζεις.
Με τρελαίνει ότι δεν μπορώ να αγγίξω και να με αγγίξουν. Σώμα που δεν αγγίζεται αρχίζει να απονευρώνεται, δεν μπορεί να ανασάνει. Εδώ τα μαργαριτάρια πρέπει κάθε τόσο να τα φοράς, γιατί αν δεν ακουμπάνε στο δέρμα πεθαίνουν. Πόσον καιρό έχουμε να αγκαλιαστούμε; Αυτό με έχει στεναχωρήσει πιο πολύ και ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για ανθρώπους που αγαπάς, για τους συναδέλφους, για το θέατρο. Είσαι ανίσχυρος για τα πάντα. Έφτασα σε πολλές στιγμές, επειδή είμαι τυχερός, με την τηλεόραση, με το Εθνικό, να αισθάνομαι ενοχή απέναντι στους συναδέλφους μου, να τους κοιτάω και να χαμηλώνω τα μάτια. Νέοι ηθοποιοί, με οικογένεια, τι να πρωτοκαλύψουν με το επίδομα των 500 ευρώ; Ζόρικοι καιροί…».

Υπογραφή: Σταμάτης Φασουλής, ηθοποιός

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτο απο το έργο “Μολιέρος” του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ στο Εθνικό Θέατρο