Τελεσίγραφο Ερντογάν σε Αιγαίο και Κύπρο!
– Αποθρασυμένος από τη γερμανική στήριξη
Aφού παρέσυρε Αθήνα και Λευκωσία στην άγονη διαδικασία των διερευνητικών και της Πενταμερούς Διάσκεψης, τώρα ο κ. Ερντογάν επιχειρεί να επιβάλει τον δικό του ρυθμό στις δύο αυτές διαδικασίες, φέρνοντας σε δύσκολη θέση την ελληνική και την κυπριακή πλευρά.
Όσοι δικαιολογούσαν τις προηγούμενες εβδομάδες τη συμμετοχή της Ελλάδας στις διερευνητικές και στην Πενταμερή, κάνοντας περισπούδαστες αναλύσεις περί αλλαγής πολιτικής και «στροφής» του κ. Ερντογάν, μάλλον είναι τώρα εκτεθειμένοι, καθώς άπαντες διαπιστώνουν ότι ο κ. Ερντογάν ούτε άλλαξε ούτε μετατράπηκε σε «αμνό», αλλά για μία ακόμη φορά παίζει τον διπλό του ρόλο, πότε ως ειρηνοποιός πότε ως ταύρος εν υαλοπωλείω, προκειμένου να πέτυχει τους στόχους του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Οι Τούρκοι στέλνουν το “Τσεσμέ” στην “καρδιά” του Αιγαίου
Αφού λοιπόν απέσυρε, έπειτα από πολύμηνες παράνομες έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, το τουρκικό ερευνητικό, υιοθέτησε μια πιο ήπια ρητορική, αφήνοντας τη βρώμικη δουλειά για τον κ. Τσαβούσογλου, τον κ. Ακάρ ή τον Ομέρ Τσελίκ. Έτσι, αφού έκανε τις συνεννοήσεις του με την κ. Μέρκελ και αφού η Αθήνα δέχθηκε την επιστροφή στη διαδικασία των διερευνητικών και της Πενταμερούς χωρίς να έχει τεθεί καμιά ουσιαστική προϋπόθεση, τώρα απειλεί ακόμη και τον έλληνα πρωθυπουργό, τονίζοντας ότι αν δεν δεχθεί τους όρους του, θα αντιληφθεί τι σημαίνει «τρελός Τούρκος».
Και οι απαιτήσεις του κ. Ερντογάν δεν είναι και λίγες. Την Τρίτη ξεκίνησε ο υπουργός Άμυνας Ακάρ να απαιτεί να… διακοπούν οι επισκέψεις ελλήνων αξιωματούχων στα νησιά(!) που είναι «κάτω από τη μύτη της Τουρκίας» και την επομένη συνέχισε ο κ. Ερντογάν, επαναφέροντας την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και την απαίτηση ο έλληνας πρωθυπουργός να μη μεταβαίνει στη Λευκωσία και να μην προβαίνει σε δηλώσεις για το Κυπριακό!
Αποθρασυμένος ο τούρκος Πρόεδρος επιτέθηκε στην ελληνική πλευρά και προσωπικά στον έλληνα πρωθυπουργό, απειλώντας ουσιαστικά ότι αν συνεχίσει τις «προκλήσεις» θα σημαίνει ότι τινάζει τις διερευνητικές στον αέρα!
Όσο για την Πενταμερή, ο τούρκος ηγέτης, υπολογίζοντας στον επαμφοτερίζοντα ρόλο των Βρετανών και στη σιωπηρή ανοχή του Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες, αφού έκανε μια μακρά ιστορική διαδρομή για να δικαιώσει την «ειρηνευτική» επιχείρηση, όπως ονόμασε την εισβολή του 1974, κάλεσε όλους να ξεχάσουν τη συζήτηση περί ομοσπονδίας, καθώς στο τραπέζι θα μπει μόνο, όπως είπε, η λύση των δύο κρατών!
Ανεξαρτήτως αν τελικά η Τουρκία δεν επιδιώξει τη λύση των δύο κρατών, αλλά προκρίνει τη συνομοσπονδία, είναι σαφές ότι ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία μπορούν να προσέλθουν σε μια τέτοια διαδικασία, Πολύ περισσότερο, ο κ. Γκουτιέρες δεν μπορεί να συγκαλεί αυτήν τη διάσκεψη χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων ποιο είναι το πλαίσιό της, που δεν μπορεί να είναι εκτός της εντολής που έχει από το ίδιο το ΣΑ του ΟΗΕ για επιδίωξη λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Και αν η Τουρκία θέλει να προσέλθει στο τραπέζι με την ακραία θέση περί δύο κρατών για να κερδίσει τελικά την εκτός πλαισίου ΟΗΕ συνομοσπονδία, η ελληνική πλευρά θα πρέπει να αλλάξει στάση και να προσέλθει και αυτή με ακραία διαπραγματευτική θέση, αυτή του ενιαίου κράτους, με την αναγνώριση του συνόλου των μειονοτικών δικαιωμάτων στην τουρκική κοινότητα, ώστε η διαπραγμάτευση να μπορεί να συναντηθεί στη μέση.
Βεβαίως, υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε η ίδια η Λευκωσία να κάνει τη διπλωματική ντρίπλα και να ζητήσει ατύπως (αφού έτσι θέλει τη διαδικασία ο κ. Γκουτιέρες) και να ρωτήσει τι είναι διαθέσιμη να προσφέρει σε έδαφος η Τουρκία για να πάρει τη λύση των δύο κρατών, που υποστηρίζει ότι επιζητά, ώστε έτσι να αποκαλυφθεί το παιχνίδι που παίζουν Ερντογάν και ψευδοκράτος, προκειμένου να κερδίσουν τη συνομοσπονδία. Και μάλιστα η Τουρκία θα το εμφανίσει αυτό ως μεγάλη υποχώρηση της τουρκοκυπριακής κοινότητας, απαιτώντας ανταλλάγματα όχι μόνο με την παρακράτηση μεγαλύτερου τμήματος από τα εδάφη που τώρα κατέχονται από τον Τουρκικό Στρατό αλλά και από τους υδρογονάνθρακες. Δηλαδή, η Τουρκία δεν θέλει μόνο να κερδίσει την αναγνώριση της κρατικής οντότητας του ψευδοκράτους, που θα ασκεί κυριαρχία στα εδάφη του, έστω και μέσω μιας χαλαρής συνομοσπονδίας, αλλά απαιτεί να του αναγνωριστούν ισχυρά δικαιώματα στον πλούτο όλου του νησιού…
Έχει τονισθεί πολλές φορές ότι η εκτός πλαισίου συζήτηση και ο διάλογος με την Τουρκία όχι μόνο δεν οδηγεί σε αποτελέσματα, αλλά, αντιθέτως, μετατρέπεται σε πηγή παρεξηγήσεων και εντάσεων.
Στην Ευρώπη το παιχνίδι έχει χαθεί, καθώς οι Γερμανοί παραμένουν ο φύλακας άγγελος της Τουρκίας, εμποδίζοντας κάθε ιδέα επιβολής κυρώσεων ή σκλήρυνσης της γλώσσας απέναντι στις απειλές και τις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας.
Ο κ. Μητσοτάκης, στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ και στον κ. Αλέξη Παπαχελά, για να δικαιολογήσει την αποτυχία της προσπάθειας για επιβολή κυρώσεων, που είχε ξεκινήσει επί ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίσθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη από τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, υποστήριξε ότι «η απειλή των κυρώσεων έφερε αποτέλεσμα», θεωρώντας προφανώς ότι το ευρωπαϊκό χαρτί για την Ελλάδα εξαντλείται στην «επιτυχία» της απόσυρσης των ερευνητικών για ένα διάστημα των χειμερινών μηνών από την ελληνική υφαλοκρηπίδα και στην έναρξη μιας διαδικασίας η οποία από την αφετηρία είναι γνωστό ότι είναι αδιέξοδη και απλώς επιβαρύνει τελικά το κλίμα.
Δυστυχώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται να δουν την πραγματικότητα –και αυτό ισχύει και για την προηγούμενη κυβέρνηση– και να αντιληφθούν ότι αν δεν αποφασίσουν να συγκρουστούν και με τους Γερμανούς, αν χρειασθεί, η Άγκυρα διαρκώς θα επωφελείται και κάθε άλλο παρά θα συμμορφώνεται με το πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας. Αν οι Γερμανοί θεωρούν ότι μπορούν απλώς να δίνουν 5 – 6 δισ. στον Ερντογάν για να συντηρεί τους μετανάστες στο έδαφος της Τουρκίας και να του εξασφαλίζουν την ευρωπαϊκή ανοχή για τις επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, οι δύο χώρες δεν μπορούν να αφήσουν αυτό το παιχνίδι να παίζεται εις βάρος των εθνικών συμφερόντων χωρίς να έχει συνέπειες για τη Γερμανία…
Κινήσεις όπως αυτή της πολυμερούς συνάντησης που έγινε στην Αθήνα την Πέμπτη με την ονομασία «Philia Forum», με τη συμμετοχή της Κύπρου, της Αιγύπτου, του Μπαχρέιν, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Σαουδικής Αραβίας και της Γαλλίας, έχουν την αξία και τη σημασία τους, όμως, όπως αποδείχθηκε από τις δηλώσεις των προσκεκλημένων, η απουσία συγκεκριμένων αναφορών για τις απειλές ασφάλειας στην περιοχή, συμπεριλαμβάνοντας και την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας και την επεμβατική πολιτική της από τον Καύκασο μέχρι τη Λιβύη, δείχνει την αδυναμία αυτών των σχημάτων να παραγάγουν συγκεκριμένη πολιτική ασφάλειας απέναντι στην Τουρκία.
Καλές είναι αυτές οι προσπάθειες και οι πρωτοβουλίες, αλλά θα πρέπει να ξέρουμε τα όριά τους και να μη ζούμε με αυταπάτες…
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ