Μάκης Παπαδόπουλος στο «Π»: Σχέδιο ανάκαμψης για ποιον;

Του
ΜΑΚΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Οι κυβερνητικές υποσχέσεις για «επιστροφή στην κανονικότητα» μ’ ένα σωτήριο σχέδιο ανάκαμψης για όλους δεν αποτελούν ελληνική πρωτοτυπία. Όσο αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια, τόσο θα αυξάνεται και το πολιτικό εμπόριο ελπίδας για την επόμενη μέρα.

Σύμφωνα με το χιλιοειπωμένο κυβερνητικό αφήγημα, οι καλύτερες μέρες για τα λαϊκά στρώματα θα διασφαλιστούν με την αξιοποίηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης, την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων στην «πράσινη» οικονομία και τον ψηφιακό μετασχηματισμό.

Πρόκειται για συστηματική προσπάθεια πολιτικής εξαπάτησης. Η περιβόητη προσέλκυση νέων, μεγάλων επενδύσεων και γενικότερα η διασφάλιση ικανοποιητικής κερδοφορίας των ομίλων προϋποθέτει ξεζούμισμα των εργαζομένων, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό η πολιτική των τριών Μνημονίων και των νέων κυβερνητικών μέτρων είχε και εξακολουθεί να έχει βασικό στόχο την επιβολή της φθηνής εργατικής δύναμης. Γι’ αυτό και οι προτάσεις της Έκθεσης Πισσαρίδη προωθούν την πλήρη ευελιξία των εργασιακών σχέσεων και την πλήρη κατεδάφιση των δικαιωμάτων της κοινωνικής ασφάλισης.

Η μεγάλη πλειοψηφία των νέων κοινοτικών και κρατικών πόρων διοχετεύεται για τη σωτηρία μεγάλων ομίλων (π.χ. τράπεζες, Aegean) και τη στήριξη ιδιωτικών επενδυτικών σχεδίων. Ο λαός θα κληθεί επίσης να αποπληρώσει ξανά στη συνέχεια τα νέα δάνεια που λαμβάνει η κυβέρνηση για να στηρίξει τη μεγάλη κρατική παρέμβαση στην οικονομία.

Εξάλλου, η δυνατότητα της ΕΕ να συνεχίσει τη χαλαρή δημοσιονομική πολιτική, με αύξηση του κρατικού χρέους των κρατών-μελών, δεν είναι απεριόριστη, λόγω του οξυμμένου ανταγωνισμού στη διεθνή αγορά.
Όλοι καταλαβαίνουμε τι θα συμβεί μόλις μειωθούν ακόμα περισσότερο τα ήδη μικρά κρατικά επιδόματα. Μόλις σταματήσουν οι σημερινές προσωρινές αναστολές φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων των αυτοαπασχολούμενων και των μικρών επιχειρήσεων. Η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο οποίος ισχυρίζεται ότι δεν αξιοποιεί επαρκώς το μαξιλάρι που ο ίδιος δημιούργησε ως κυβέρνηση, με τα ματωμένα πλεονάσματα σε βάρος του λαού, είναι αποκαλυπτική. Δείχνει πόσο υποκριτική είναι η αυτοκριτική του για την προηγούμενη περίοδο, που με την πολιτική του τρίτου Μνημονίου τσάκισε τον λαό. Μπροστά στην ολοφάνερη δυσκολία να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά απ’ την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροβάλλεται τώρα ως ο αυθεντικός εκφραστής της μεγάλης κρατικής παρέμβασης, που θα διασφαλίσει, τάχα, τη δίκαιη ανάπτυξη για όλους.

Στην ουσία, η νέα πρόταση «προοδευτικής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ» κινείται στις ίδιες αντιλαϊκές ράγες που καθορίζουν το κεφάλαιο και η ΕΕ για κάθε αστική κυβέρνηση. Η πρόσφατη και η παλιότερη πείρα στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Κύπρο, στην Ελλάδα έχει αποδείξει πόσο απατηλές είναι οι προσδοκίες φιλολαϊκής αλλαγής της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Καμιά παρέμβαση του σημερινού αστικού κράτους δεν μπορεί να αλλάξει τις νομοτέλειες λειτουργίας της καπιταλιστικής οικονομίας, όπου το κέρδος του κεφαλαίου είναι ο σκοπός και το κίνητρο της παραγωγής.

Η νέα διεθνής κρίση, όπως και κάθε κρίση, γεννήθηκε απ’ την ίδια τη φυσιολογική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, απ’ την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που δεν μπορούν να επενδυθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Η νέα, γιγαντιαία κρατική στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου δεν αποτελεί ασφαλώς βήμα προοδευτικής, φιλολαϊκής πολιτικής. Η σημερινή κρατική παρέμβαση προσωρινής σωτηρίας μεγάλων ομίλων δημιουργεί στην ουσία τις προϋποθέσεις για να εκδηλωθεί και η επόμενη μεγάλη κρίση, αφού συνεχίζεται η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Η υπόσχεση στήριξης της ακραίας φτώχειας θα γίνει σε βάρος των υπόλοιπων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων με «προοδευτική αύξηση της φορολογίας» τους, που θα αφήνει στην ουσία στο απυρόβλητο τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους. Όμως υπάρχει άλλος δρόμος. Το ΚΚΕ με τις Θέσεις του 21ου Συνεδρίου φωτίζει ότι δεν είναι μοιραίο να παρακολουθούμε παθητικά να αυξάνει καθημερινά η ψαλίδα ανάμεσα στις σύγχρονες δυνατότητες να διασφαλιστεί η κοινωνική ευημερία και στην κατάστασή μας. Μπορεί και πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας για τη μόνη ρεαλιστική σύγχρονη απάντηση στα οξυμμένα λαϊκά προβλήματα, τον σοσιαλισμό.

Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας, αν οι εργαζόμενοι πάρουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας. Μπορούν να έχουν όλοι δουλειά χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να εργάζονται λιγότερες ώρες, απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής, με υψηλού επιπέδου αποκλειστικά δημόσιες υπηρεσίες υγείας και παιδείας.

Οι πρωτοπόρες αγωνιστικές εστίες που υπάρχουν σήμερα στους μισθωτούς, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φοιτητές δείχνουν τον δρόμο. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της εργατικής, λαϊκής πάλης γι’ αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ