Παυλόπουλος: Οι τρεις αναγκαίες προϋποθέσεις για λύση του Κυπριακού
– Η γραμμή δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνη που μας άφησε κληρονομιά ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος
Η ακολουθητέα γραμμή για τη λύση του Κυπριακού και εντέλει για την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνη, που μας άφησε ως «εθνικό καταπίστευμα» η κληρονομιά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου: «Καλούμαστε να υπερασπισθούμε ως έθνος την Κυπριακή Δημοκρατία και όχι μόνο για λογαριασμό της», επισημαίνει στο πρόσφατο βιβλίο του ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Γράφει συγκεκριμένα:
Η Κυπριακή Δημοκρατία, ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, μπορεί να δεχθεί λύση η οποία:
α. Να σέβεται, στο ακέραιο και στο σύνολό τους, από τη μια το Διεθνές Δίκαιο και από την άλλη το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το εξ αυτού απορρέον Ευρωπαϊκό Κεκτημένο.
β. Να είναι σύμφωνη, στο πνεύμα αυτό, με τις διατάξεις του άρθρου 3, παράγραφος 5 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι μέρος του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου είναι και το Διεθνές Δίκαιο και οι Αρχές του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ.
γ. Το Κυπριακό πρέπει να λυθεί με πλήρη σεβασμό στο Διεθνές και στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, θα εδημιουργείτο, αρνητικό προηγούμενο που θα είχε συνέπειες σ’ ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα και στο Διεθνές Δίκαιο.
Τα θέματα κυριαρχίας των κρατών-μελών της ΕΕ ρυθμίζονται πρωτίστως, παρατηρεί ο πρώην Πρόεδρος, από τις διατάξεις του άρθρου 4, παρ. 2, εδαφ. 2 και 3 της Συνθήκης της ΕΕ. Με βάση επομένως τις διατάξεις αυτές, η λύση του Κυπριακού πρέπει να διασφαλίζει στην Κυπριακή Δημοκρατία, τουλάχιστον, τα εξής χαρακτηριστικά:
α. Το πολύ, χαρακτήρα ομοσπονδιακού κράτους, εφόσον κάθε μορφή συνομοσπονδιακού κράτους είναι αδιανόητη. Συνομοσπονδιακή λύση θα σήμαινε σταδιακή έξοδο της Κύπρου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.
β. Μία και ενιαία διεθνή νομική προσωπικότητα και συνακόλουθα μία και ενιαία ιθαγένεια.
γ. Δυνατότητα πλήρους ασκήσεως εκ μέρους των οργάνων της Κυπριακής Δημοκρατίας της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας. Το χαρακτηριστικό αυτό αποκλείει την παραμονή στρατευμάτων κατοχής και εγγυήσεις τρίτων.
Ο πρώην Πρόεδρος αναφέρει σχετικά το προηγούμενο της Ανατολικής Γερμανίας. Για την τελική ενοποίηση της Γερμανίας ήταν απαραίτητη η αποχώρηση προηγουμένως όλων των Ρωσικών στρατευμάτων ως το τέλος του 1994.
Το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του πρώην Προέδρου έχει ως εξής:
«Καθίσταται σήμερα κάτι περισσότερο από προφανές τι είναι εκείνο, το οποίο η κληρονομιά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου μας κληροδοτεί, ως Εθνικό ‘‘Καταπίστευμα’’, αναφορικά με την πορεία που πρέπει ν’ ακολουθούμε εφεξής για την λύση του Κυπριακού και, εν τέλει, για την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ιδίως δε τώρα, όταν η συγκυρία μας καλεί, ως Έθνος, να υπερασπισθούμε την Κυπριακή Δημοκρατία όχι μόνο για λογαριασμό της.
Αλλά και γιατί μέσω αυτής υπερασπιζόμαστε, αυτοθρόως, την Διεθνή και την Ευρωπαϊκή Νομιμότητα. Και εδώ επιτρέψατέ μου να γίνω σαφέστερος: Ακολουθώντας σταθερά και με συνέπεια την ‘‘γραμμή’’ του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, Κύπρος και Ελλάδα επιδιώκουν ειλικρινώς –και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν, αφού η όλη εκκρεμότητα παρατείνει ανελέητα το μαρτύριο της Κύπρου και του Κυπριακού Λαού– την δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού».
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ