Η τήβεννος δεν νομιμοποιεί τον δικαστή στο να παραβλέπει τη νομοθετική ρύθμιση
– Για ποιους χτυπάει την καμπάνα ο Γιώργος Κουβελάκης, Σύμβουλος Επικρατείας ε.τ. και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης
– Άνθρωποι λειτουργούν τη Δικαιοσύνη
– Η Δικαιοσύνη είναι ανθρώπινη και καμιά φορά διώχνει και τους λύκους
«Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή την απόφαση του Εφετείου της Αθήνας για τη Χρυσή Αυγή αλλά δεν είναι η απόφαση το θέμα. Οι απλοί πολίτες, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, θα υποστούν προσωπικές και οικογενειακές συνέπειες.
Από τις αποφάσεις όμως των δικαστών εξαρτώνται η ελευθερία και άλλα αγαθά. Ένας σεβαστός δικηγόρος έλεγε: Επειδή κρατούν σφυρί, μας βλέπουν όλους σαν καρφιά… Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, οι θεσμικές εγγυήσεις τις οποίες απολαύουν τα μέλη του δικαστικού σώματος επιτρέπουν σε μερικούς να πορεύονται εκτός ιστορικού χρόνου και εκτός κοινωνικού πλαισίου.
Η κρίση του δικαστή δεν είναι, ή τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι, ζήτημα ταυτότητας.
Η τήβεννος δεν νομιμοποιεί τον δικαστή στο να παραβλέπει τη νομοθετική ρύθμιση. ‘‘Ο δικαστής ερμηνεύοντας τον Νόμο δεν πρέπει να φιλοδοξεί από πιανίστας να γίνει συνθέτης. Η δημιουργική ερμηνεία της νομοθετικής παρτιτούρας δίνει πολλά περιθώρια ‘σκεπτόμενης’ συμμόρφωσης προς τον Νόμο και ανάδειξης του ταλέντου των διανοητικών και ψυχικών ικανοτήτων του δικαστή’’ (σκέψεις ανώτατου γερμανού δικαστή).
Ήθελα να ασχοληθώ σ’ αυτό το άρθρο μόνο με τους εσωτερικούς, τόσο αποφασιστικής σημασίας, δαίμονες της δικαστικής λειτουργίας: όμως η κραυγή ‘‘Λεπενιώτη, θα πεθάνεις’’ ηχεί ακόμη μέσα μου. Γνωρίζουμε ότι η Πρόεδρος όπως και τα άλλα μέλη του Δικαστηρίου δεν έλαβαν υπόψη τις απειλές, που είναι βέβαιο ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης ασφαλώς δέχονταν. Ήταν μόνοι με τη συνείδησή τους, που ήταν μαζί και ασπίδα και στόχος. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πήραν στους ώμους τους το βάρος της συνέχειας της δημοκρατικής λειτουργίας του Κράτους. Αν υποχωρούσαν, θα έβγαιναν τα τάγματα εφόδου, οι λύκοι. Δεν ήταν αυτονόητο, ούτε εύκολο, ούτε άλλωστε συμβαίνει πάτα.
Ο Σαίξπηρ βάζει τον Κάσσιο να λέει στον Ιούλιο Καίσαρα ‘‘δεν θα ήμουν λύκος αν οι Ρωμαίοι δεν ήταν πρόβατα’’. Οι ‘‘Ρωμαίοι’’ στην υπόθεσή μας ήταν άλλης ποιότητας. Και το κοπάδι των λύκων σκορπίστηκε.
Τελικά η Δικαιοσύνη, όπως και όλοι οι θεσμοί, δεν είναι κανένα άυλο σχήμα, είναι οι Άνθρωποι που τη λειτουργούν. Αναμένουμε από τους Δικαστές νηφάλιο θάρρος, αρετή, επιστημοσύνη. Οι Δικαστές όμως δεν ήρθαν από το πουθενά, από κάποια Πλατωνική Πολιτεία, είναι τέκνα της Εκπαίδευσης και της Παιδείας μας, των Αξιών της Κοινωνίας μας.
Γι’ αυτό η Δικαιοσύνη είναι η ανθρώπινη. Είναι αυτή που μπορούμε. Δεν είναι τέλεια. Δεν γράφεται σε λίθους. Σβήνεται, διορθώνεται, αλλάζει, φέρνει τα πάνω κάτω και αντίστροφα. Και καμιά φορά διώχνει τους λύκους».
* (Από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Εσωτερικοί δαίμονες μιας κρατικής λειτουργίας»)
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ