Εκμεταλλεύονται τα όνειρα παιδιών…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Αυτό είναι το συναίσθημα που κυριάρχησε αυτή την εβδομάδα. Έφτασε η καταγγελία μιας αθλήτριας για να ξεσηκώσει πλήθος άλλων καταγγελιών και όλοι έμειναν άφωνοι –και καλά, αθώες περιστέρες που δεν ήξεραν, δεν άκουσαν, δεν πίστευαν αυτό που συνέβαινε.

Κι όμως, απ’ όσα θυμάμαι από τα μικράτα μου, τα επαγγέλματα αυτά των καλλιτεχνών που είχαν σχέση με την ηθοποιία ή το τραγούδι θεωρούνταν πρόστυχα. Τότε έλεγαν: «Για να γίνει αυτή ή αυτός έχει περάσει από πολλά χέρια». Τι δεν ήξεραν λοιπόν; Ότι τα μεγάλα ονόματα, που λάτρεψαν σαν μεγάλους και πετυχημένους, ήταν άνθρωποι με περίεργες προτιμήσεις, απομονωμένοι στη μοναξιά τους, που αγαπούσαν αυτό που έκαναν, αλλά η δύναμη του μεγαλείου τους δημιούργησε έναν δεσποτισμό, ένα είδος βίας, λόγω της εξουσίας τους ή μάλλον της καταξίωσής τους;

Κι όχι μόνο στα επαγγέλματα αυτά, αλλά παντού τους έδινε και μέχρι σήμερα τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν με όνειρα παιδιών που προσπαθούν να πετύχουν. Σκέφτομαι πόσο είχε στοιχειώσει τη Σοφία η βία που της ασκήθηκε και δεν μπόρεσε παρά μόνο τώρα να βγάλει αυτήν τη μελανιά από μέσα της. Προφανώς, τότε, ως παιδί, ντρεπόταν, φοβόταν να ξεστομίσει τον εξαναγκασμό της, ίσως και κάτω από απειλές του τύπου «έτσι και πεις τίποτα θα σε εξαφανίσω», και σιώπησε.

Πώς λοιπόν να αφήσεις το παιδί σου να ασχοληθεί με αθλήματα, με την ηθοποιία, γενικά τα καλλιτεχνικά; Και να παρουσιαζόταν μόνο εκεί αυτό το φαινόμενο. Αν ο διευθυντής, ο προϊστάμενος, ο καθηγητής δεν είναι άνθρωποι μακριά από τέτοιου είδους προτιμήσεις, ο εκβιασμός βρίσκεται κρυμμένος πίσω από ακριβά κοστούμια και ύφος 25 καρδιναλίων.

Εύχομαι αυτές οι αποκαλύψεις να μπορέσουν να αλλάξουν την πρόστυχη νοοτροπία αυτών που εκμεταλλεύονται την επιθυμία των νέων ανθρώπων σε όλες τις κατηγορίες της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ