Ν. Αμπατιέλος στο “Π”: Το «αόρατο χέρι» της αγοράς και ο ρεαλισμός όσων «ζωγραφίζουν» στους δρόμους

Του
ΝΙΚΟΥ ΑΜΠΑΤΙΕΛΟΥ
Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ
& Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ

Οι παλινωδίες της κυβερνητικής πολιτικής στη διαχείριση της πανδημίας έχουν προκαλέσει, δικαιολογημένα, την αγανάκτηση και την οργή σημαντικού τμήματος της νεολαίας. Ενώ, λοιπόν, η κυβέρνηση δεν παίρνει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την υπεράσπιση της υγείας του λαού, υπερηφανεύεται για το μεταρρυθμιστικό της έργο.

Το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία ενισχύει την κατηγοριοποίηση των πτυχίων, σπρώχνοντας τα δικαιώματα όλων προς τα κάτω, μετατρέπει το σχολείο σε σκληρή αρένα ανταγωνισμού και, ως α­ναγκαίο συ­μπλήρωμα των παραπάνω, εντείνει την καταστολή. Και ενώ φέρνει τέτοια νομοσχέδια, έχει την απαίτηση να μην κουνιέται φύλλο. Όσο και να χυδαιολογούν περί «μειοψηφιών», δεν μπορούν να κρύψουν ότι στην Αθήνα κινητοποιήθηκαν 25 φοιτητικοί σύλλογοι, με τη μαζικότερη πορεία των τελευταίων χρόνων, όπως αντίστοιχα έγινε και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Αυτή η πολιτική, που ακολουθούν οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου, τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις της έχουν ως επίκεντρο μια χρυσή τομή ανάμεσα στην προστασία της υγείας, των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών και των αντοχών της οικονομίας.

Ε, λοιπόν, πουθενά στον κόσμο το καπιταλιστικό σύστημα δεν απέδειξε ότι μπορεί να προστατέψει την ανθρώπινη ζωή. Πουθενά στον κόσμο δεν επιβεβαιώθηκε ότι υπάρχει ένα μοντέλο διαχείρισης που θα μας κάνει όλους ίσους απέναντι στις συνέπειες της πανδημίας. Και επειδή είναι πιθανώς κουραστικό να κάνουμε αναφορές σε έρευνες και στοιχεία από όλο τον κόσμο και την Ελλάδα, ας σχολιάσουμε το ζήτημα που προβληματίζει πολλούς: Τι επιβεβαιώνει, αλήθεια, αυτή η πολιτική «άνοιξε-κλείσε» στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα;

Πρώτον, ότι μεγάλο τμήμα της παραγωγικής δραστηριότητας, βιομηχανικής, εμπορικής κ.λπ., παραμένει συνεχώς σε λειτουργία. Από το καλοκαίρι, σε έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δόθηκε μια επιστημονική οδηγία, σύμφωνα με την οποία στους χώρους δουλειάς δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος διασποράς του ιού! Τι επιβεβαιώνεται από τα εργοστάσια του θανάτου στον Ιταλικό Βορρά μέχρι τη Δυτική Αττική; Ότι δεν τηρείται κανένα υγειονομικό πρωτόκολλο από την εργοδοσία, δεν γίνεται κανένας έλεγχος από αρμόδιους φορείς κ.λπ. Εκεί το κέρδος διώχνει μάλλον τον ιό!

Δεύτερον, ότι η ανάγκη για να παρθούν ουσιαστικά μέτρα, που θα διασφάλιζαν ότι δεν θα πήγαιναν χαμένες οι θυσίες που έκανε ο λαός και η νεολαία στην πρώτη φάση της πανδημίας, σκόνταψε στις αντοχές της οικονομίας. Έτσι, τα υγειονομικά πρωτόκολλα που επέβαλαν οι μεγάλοι tour operators και όμιλοι μεταφορών βαφτίστηκαν «ρεαλισμός» και κοινωνική «υπευθυνότητα», ενώ η νεολαία και οι διεκδικήσεις της «φορείς του θανάτου»! Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά το άνοιγμα των σχολείων, τον Σεπτέμβρη, η υπουργός Παιδείας ανέφερε ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν εκ περιτροπής τμήματα γιατί αυτό θα ήταν οικονομικά δυσβάσταχτο, ενώ άλλος κυβερνητικός παράγοντας είπε ότι αν θέλαμε περισσότερα λεωφορεία θα έπρεπε να κόψουμε συντάξεις!

Τρίτον, ότι τα άλματα της επιστημονικής γνώσης και της τεχνολογίας δεν αξιοποιούνται προς όφελος των λαϊκών αναγκών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το νέο εμβόλιο. Είναι πραγματικά θλιβερά υποκριτική η στάση όλων των απολογητών του συστήματος, που ξαφνικά επικρίνουν τις φαρμακευτικές εταιρείες. Αυτό είναι το «αόρατο χέρι» της αγοράς που, είτε στηρίζεται από το αστικό κράτος είτε «αυτορυθμίζεται», κριτήριο έχει το κέρδος, με καταστροφικές συνέπειες για την υγεία του λαού.

Όμως αυτήν την περίοδο κάτι όμορφο γίνεται, κόντρα σε αυτήν την εικόνα ενός συστήματος που βρίσκεται σε σήψη και παρακμή. Είναι οι αγώνες των φοιτητών, που διεκδικούν να γίνουν φοιτητές ξανά, που με πολυμορφία και μαχητικότητα λένε το αυτονόητο: Πως από τα πανεπιστήμια δεν λείπει η αστυνομία, αλλά καθηγητές, υποδομές και βιβλία. Είναι οι αγώνες των μαθητών για σχολεία ανοιχτά και ασφαλή, που θα τους μορφώνουν και δεν θα τους εξοντώνουν. Είναι η ελπίδα που γεννιέται στους αγώνες των «από κάτω», που συνεχίζουν να «ζωγραφίζουν» στο δρόμο, εκεί που κρίνεται το δίκιο. Γιατί ρεαλισμός δεν είναι τα όνειρα της νεολαίας να καίγονται με βάση το τι παρουσιάζεται ως εφικτό στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας.

Γιατί λύση δεν είναι να εναποθέτεις τις ελπίδες σου στην εναλλαγή κυβερνήσεων, που κάθε νέα θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Το ΚΚΕ, όπως λέει και το σύνθημα του 21ου Συνεδρίου, είναι ο νους, η καρδιά και ο οργανωτής της εργατικής λαϊκής πάλης για τον σοσιαλισμό. Τον πιο ρεαλιστικό και ελπιδοφόρο στόχο της εποχής!

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ