Μαρ. Σιζόπουλος στο “Π”: Νέα άτυπη Πενταμερής για το Κυπριακό: Ελπίδα ή παγίδα;
Tου
Δρος ΜΑΡΙΝΟΥ ΣΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Προέδρου του Κινήματος
Σοσιαλδημοκρατών ΕΔΕΚ (Κύπρου)
Με αφορμή την επανέναρξη της διερευνητικής προσπάθειας από τον ΓΓ του ΟΗΕ για τη σύγκληση άτυπης Πενταμερούς Διάσκεψης στις αρχές Μαρτίου στη Νέα Υόρκη, με στόχο την επανέναρξη των συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού, είναι πολύ σημαντικό να γίνει μια σύντομη αξιολόγηση και παράλληλα ανασκόπηση της μέχρι σήμερα πορείας.
Με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν μέχρι αυτήν τη στιγμή, επικρατεί πλήρης ασάφεια τόσο για τη διαδικασία που θα ακολουθηθεί όσο και για το πλαίσιο με βάση το οποίο θα πραγματοποιηθεί η διαπραγμάτευση.
Αυτά τα δεδομένα σε σχέση με την προκλητική συμπεριφορά της τουρκικής πλευράς (Τουρκία και κατοχικό καθεστώς) αναφορικά με τις έρευνες στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, την έναρξη εποικισμού της πόλης της Αμμοχώστου αλλά και την πρόταξη της λύσης δύο κρατών προκαλούν εύλογες ανησυχίες.
Ανησυχίες οι οποίες γίνονται εντονότερες λόγω και της στάσης του ΓΓ του ΟΗΕ, ο οποίος:
– δεν θέτει ως προϋπόθεση επανέναρξης του διαλόγου τον τερματισμό των προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας,
– αποκαλεί την Κυπριακή Δημοκρατία Ελληνοκυπριακή Διοίκηση ή / και Ελληνοκυπριακή Κοινότητα,
– αναφέρει την κατεχόμενη Κύπρο ως «Βόρεια Κύπρο»,
– στη Διάσκεψη του Crans-Montana κατάθεσε προφορικά, κατά τη διάρκεια δείπνου (!), πλαίσιο συζήτησης το οποίο σχεδόν στην ολότητά του είναι εκτός των περί Κύπρου αποφάσεων και ψηφισμάτων του ΟΗΕ,
– παραγνώρισε ότι η κατάρρευση της Διάσκεψης του Crans-Montana οφειλόταν στις προκλητικές απαιτήσεις της Τουρκίας, στην έκθεσή του που ακολούθησε πίστωσε την Τουρκία με εποικοδομητική στάση και χρέωσε την «ελληνοκυπριακή πλευρά» με το 50% της αποτυχίας.
Από τη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη προκύπτουν σοβαροί κίνδυνοι. Η Διάσκεψη να μην οδηγήσει σε λύση του Κυπριακού, αλλά η τουρκική πλευρά να κεφαλαιοποιήσει πρόσθετα πλεονεκτήματα και να έρθει ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στην υλοποίηση των στόχων της.
Αφού κατοχύρωσε, με τη συγκατάθεση Κύπρου και Ελλάδας, τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) με πολιτική ισότητα, τώρα επιχειρεί, με εκβιασμό τη λύση των δύο κρατών, να κατοχυρώσει και την κυριαρχική ισότητα.
Ο ΓΓ του ΟΗΕ αναζητεί διαδικασία για επανέναρξη του διαλόγου. Παραγνωρίζει όμως την απόφαση της ΓΣ (13/5/1983) για σύγκληση Διεθνούς Διάσκεψης με τη συμμετοχή και των πέντε μονίμων μελών του ΣΑ για να συζητηθεί η διεθνής πτυχή του προβλήματος.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ δεν αξιοποιεί τα σημαντικά πολιτικά και διπλωματικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, οδηγείται οικειοθελώς από υποχώρηση σε υποχώρηση.
Ενώ το 1974 το Κυπριακό προβαλλόταν ως διεθνές πρόβλημα εισβολής – κατοχής, σήμερα μετατράπηκε σε θέμα διακοινοτικής διευθέτησης και μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης.
Το αίτημα ώστε η λύση να διασφαλίζει τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας σταδιακά εγκαταλείπεται. Σήμερα έγινε αποδεκτή λύση η οποία προνοεί την ίδρυση ενός νέου συνεταιριστικού κράτους και τα «δύο συνιστώντα κρατίδια» να απολαμβάνουν πλήρους πολιτικής ισότητας σε όλα τα επίπεδα.
Η ΔΔΟ με πολιτική ισότητα ήταν λύση την οποία πρότεινε κατ’ επανάληψη η Τουρκία τη δεκαετία του 1960.
Τον Ιούνιο του 1989 την υιοθέτησε το Εθνικό Συμβούλιο (διαφώνησε μόνο ο Βάσος Λυσσαρίδης). Στη συνέχεια συμπεριελήφθη στην έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ Πέρες ντε Κουέγιαρ και στο ψήφισμα 649 του ΣΑ τον Μάρτιο του 1990.
Ενώ γίνεται επίκληση των δήθεν συμφωνιών υψηλού επιπέδου για να δικαιολογήσουν κάποιοι την υιοθέτηση της ΔΔΟ, αγνοούν το ψήφισμα 550 του ΣΑ του ΟΗΕ και τη συμφωνία Κυπριανού – Ντενκτάς, η οποία αναφέρεται στην επιστροφή της πόλης της Αμμοχώστου ανεξάρτητα από την κατάληξη των συνομιλιών. Αντίθετα, έγινε αποδεκτό η επιστροφή της πόλης να γίνει την πρώτη μέρα της λύσης.
Οι τουρκικοί ελιγμοί μπορούν να αντιμετωπισθούν μόνο με σταθερή γραμμή ως προς τη λύση του Κυπριακού, η οποία να κατοχυρώνει:
– ένα κράτος, έναν λαό, μία διεθνή προσωπικότητα με πλήρη κατοχύρωση των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των νόμιμων κατοίκων, ανεξάρτητα από εθνοτική ή θρησκευτική προέλευση,
– την πλήρη εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου σε ολόκληρη την επικράτεια, χωρίς παρεκκλίσεις,
– την πλήρη αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων και κατάργηση των εγγυήσεων.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ