Ζούμε σε μια εποχή που όλα έχουν χαθεί…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Και μετά τις διαμαρτυρίες, τις πορείες και τις επιθέσεις στον χώρο του Καπιτωλίου, την Τετάρτη απολαύσαμε την ορκωμοσία του νέου Προέδρου των ΗΠΑ, ενώ ακούγονταν ως επωδός σε κάθε ενότητα της τελετής οι λέξεις «σεβασμός» και «αξιοπρέπεια». Πάρα πολύ ωραία, όμως, εμάς πρέπει να μας ενδιαφέρει η δική μας αξιοπρέπεια και ο σεβασμός στις πράξεις και τις ενέργειές μας.

Και αυτό γιατί τα χρόνια που πέρασαν μου δίδαξαν ότι αυτά είναι φυτεμένα στον χαρακτήρα και λαξευμένα από την οικογένεια που ζει έτσι και ότι δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος, φτωχός, μορφωμένος ή αγράμματος.

Στις οικογένειες είναι βέβαιο ότι η καθημερινότητα δεν είναι πάντα σπαρμένη με ροδοπέταλα, σίγουρα υπάρχουν προβλήματα και εκεί είναι η ουσία, στο πώς κανείς μπορεί να τα λύσει. Καμιά αξία δεν έχουν η βιαιότητα και οι φωνές, γιατί αυτά αποτελούν κακό πρότυπο για τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σ’ αυτή.

Δυστυχώς, όλα περιέχουν αυτήν τη λέξη, τη «βία» και οι διαφορές τώρα λύνονται με εγκληματικές ενέργειες. Η ανάγκη να βρει κάποιος χρήματα εύκολα έχει ως αποτέλεσμα να ακούμε κάθε μέρα και για έναν φόνο που γίνεται αβασάνιστα, χωρίς οίκτο, χωρίς καμιά σκέψη και χωρίς τη διάθεση να αγωνιστεί κανείς για να τα αποκτήσει.

Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη εποχή, που όλα έχουν φθαρεί. Εκείνο, όμως, που μας μένει είναι η ανάγκη για πρότυπα που θα μας δείξουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, που θα έχει μέσα του τη λέξη «άνθρωπος».

Να εκτιμήσουμε και να σεβαστούμε πρώτα τους ίδιους τους εαυτούς μας, να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που είμαστε, να μην ντρεπόμαστε για την ανέχειά μας, αλλά να είμαστε περήφανοι για την προσωπικότητά μας, την αφοσίωσή μας στα βασικά γνωρίσματα ενός έντιμου χαρακτήρα, που δεν θα είναι υποχρεωμένος, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, να απολογηθεί για τον ηθικό εξευτελισμό που επέβαλε σε ανθρώπους που είχε υπό την εποπτεία του.

Όπως, καλή ώρα, της πρωταθλήτριας μας Σοφίας Μπεκατώρου. Δεν είναι βέβαια κάτι που δεν υποψιαζόμαστε, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε όλες τις δραστηριότητες. Από τον αθλητισμό μέχρι τα πανεπιστήμια και χαμηλότερα ακόμα. Από μια θέση σε μια εταιρεία μέχρι την τελευταία βαθμίδα επαγγελματικής ενασχόλησης. Έτσι μάθαμε να ζούμε, να παραχωρούμε για να αποκτήσουμε. Μακάρι το παράδειγμα αυτής της κυρίας να σπάσει τη σιωπή μας σε κάθε τι που θίγει την αξιοπρέπειά μας και η υποκρισία να πάψει να αποτελεί ένα είδος εργαλείου που κρύβει την ανομία σε όλο το μεγαλείο της.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ