Βιβή Δάγκα στο “Π”: Μετράνε με ευρώ τις συνέπειες της κακοποίησης μιας γυναίκας

Της
ΒΙΒΗΣ ΔΑΓΚΑ
Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και
Υπεύθυνης του Τμήματος για την Ισοτιμία
και Χειραφέτηση της Γυναίκας

Οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση σε αθλήτριες και φοιτήτριες δίκαια έχουν πυροδοτήσει την αγανάκτηση και την οργή για την πολύμορφη βία που βιώνουν οι γυναίκες. Η ξεκάθαρη καταδίκη τέτοιων περιστατικών είναι αυτονόητη.

Όσα βγήκαν στο φως της δημοσιότητας δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Δεν σβήνουν τις πραγματικές οικονομικές, κοινωνικές αιτίες του σύνθετου κοινωνικού ζητήματος. Είναι η κορυφή του παγόβουνου της σκληρής πραγματικότητας που βιώνει μια γυναίκα στον χώρο δουλειάς, στον χώρο σπουδών. Εκεί ξεπροβάλλουν ακόμα πιο αποκρουστικά τα αντιδραστικά δόντια της σύγχρονης εκμεταλλευτικής κοινωνίας, ο οικονομικός και κοινωνικός καταναγκασμός.

Ο ανταγωνισμός, η αποθέωση της ατομικότητας σε βάρος της συλλογικότητας κυριαρχεί σε όλες οι εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής, που βυθίζονται στη σήψη της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, του πολιτισμού, ακόμα και της σεξουαλικότητας. Σε αυτό το πλαίσιο αναπαράγονται οι οικονομικοί, κοινωνικοί εκβιασμοί και πιέσεις, που υποχρεώνουν τις γυναίκες να μένουν σιωπηλές. Οι συνέπειες είναι πιο βαριές για την εργαζόμενη ή άνεργη γυναίκα –ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου–, η οποία βιώνει την ανασφάλεια της «ευέλικτης» εργασίας, του πετσοκομμένου εισοδήματος, των υποβαθμισμένων και εμπορευματοποιημένων υπηρεσιών υγείας – πρόνοιας.

Τι κουράγιο χρειάζεται, για παράδειγμα, η ξενοδοχοϋπάλληλος, η εργαζόμενη στη «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού, για να καταγγείλει την εργοδοτική βία, που φτάνει μέχρι τη σεξουαλική παρενόχληση; Είναι εκτεθειμένη στην εργοδοτική τρομοκρατία, στην απειλή της απόλυσης και της ανεργίας, στους εκβιασμούς των ξενοδοχειακών και επισιτιστικών αλυσίδων, που –με κριτήριο τα κέρδη τους– παρεμβαίνουν χυδαία ακόμα και στο ντύσιμο των εργαζομένων γυναικών για την… προσέλκυση πελατείας.

Άρα, ο φόβος μιας γυναίκας να μιλήσει δεν είναι ατομικό της ζήτημα, όπως προβάλλεται από τη σημερινή κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα. Το θάρρος, η τόλμη, η χειραφέτηση και η αντοχή απέναντι στις πιέσεις μπορεί να αναπτυχθεί στο έδαφος της συλλογικότητας, της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών των γυναικών στην εργασία, στη μόρφωση, στον δημιουργικό ελεύθερο χρόνο. Δηλαδή, η ολόπλευρη στήριξη της γυναίκας, για να σταθεί στα πόδια της, οικονομικά και κοινωνικά ανεξάρτητη, ώστε να καταγγείλει τέτοια περιστατικά, σκοντάφτει στις πολιτικές διαχρονικά των κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Η αλήθεια είναι ότι η ανησυχία της κυβέρνησης ΝΔ για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών έχει το βλέμμα στραμμένο πιο μακριά… Κυβερνητικό στέλεχος ανέφερε χαρακτηριστικά: «Οι διακρίσεις, πέρα από το σημαντικό κόστος που έχουν πάνω σε αυτούς που τις βιώνουν, έχουν και ένα ευρύτερο οικονομικό και κοινωνικό αποτύπωμα.

Η εξάλειψη των διακρίσεων μπορεί να φέρει προστιθέμενη αξία στην οικονομία και τη διεθνή εικόνα της χώρας». Η κυβέρνηση υπολογίζει το «κόστος» που έχουν τέτοιες κραυγαλέες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών για το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος, τα επιτελεία της ΕΕ φτάνουν στο σημείο να μετράνε με ευρώ τις συνέπειες, που έχει η κακοποίηση μιας γυναίκας στη χαμηλότερη παραγωγικότητά της στην εργασία, το «κόστος» των υπηρεσιών συμβουλευτικής, ψυχολογικής, νομικής υποστήριξης που χρειάζεται. Αυτό είναι το κίνητρο για όποια μέτρα δήθεν πρόληψης της βίας και προστασίας των κακοποιημένων γυναικών, που αποτελούν ένα σίκουελ της κυβερνητικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ.

Με την πολιτική τους έχουν ανοίξει διάπλατα την πόρτα για την υποκατάσταση της κρατικής ευθύνης και χρηματοδότησης των ελάχιστων, υποστελεχωμένων υπηρεσιών πρόληψης και στήριξης των γυναικών-θυμάτων βίας, οι οποίες λειτουργούν με ευρωπαϊκά κονδύλια, με ημερομηνία λήξης και με συμβασιούχους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή δίνουν απλόχερα χρήματα στην «ιδιωτική πρωτοβουλία», μέσω των ΜΚΟ.

Η σιωπή των γυναικών για την πολύμορφη βία, ιδιαίτερα την εργοδοτική – κρατική, μπορεί να σπάσει στους χώρους δουλειάς, στους χώρους σπουδών, άθλησης και ψυχαγωγίας.

Εκεί που χτίζεται πραγματικά ασπίδα προστασίας μέσα από τον συλλογικό αγώνα, για να ξεριζωθεί το αγκάθι της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, που ξεσκίζει τις σύγχρονες δυνατότητες να ζήσουμε όπως μας αξίζει στον 21ο αιώνα.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ