Η εμπνευσμένη ομιλία Μπάιντεν κλείνει τις πληγές

Ξημέρωσε νέα μέρα για την Αμερική

-Ο ρόλος-κλειδί της Καμάλα Χάρις για τον διαρθρωτικό ρατσισμό

Του
ΒΑΣΙΛΗ ΤΑΛΑΜΑΓΚΑ

Όταν ο Μπάιντεν δήλωνε στην ομιλία του ότι «σήμερα γιορτάζουμε τον θρίαμβο όχι ενός υποψηφίου αλλά μιας ιδέας, της ιδέας της δημοκρατίας, και όλη μου η ψυχή βρίσκεται στο να ενώσω τη χώρα», πολλοί αναθάρρησαν ότι η Αμερική βρίσκεται σε τροχιά να κλείσει τις πληγές που άνοιξαν τα γεγονότα του Καπιτωλίου.

Ο νέος αμερικανός Πρόεδρος, σε μια σπάνια κίνηση πολιτικής αβρότητας –δεδομένων αυτών που προηγήθηκαν–, ευχαρίστησε τους προκατόχους του και από τα δύο κόμματα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν μπορούσαν να είναι παρόντες.

«Θα είμαστε ενωμένοι για να πολεμήσουμε τους εχθρούς που αντιμετωπίζουμε. Θυμός, δυσαρέσκεια και μίσος, εξτρεμισμός, ανομία, βία, ασθένεια, ανεργία και απελπισία. Με ενότητα μπορούμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα, σημαντικά πράγματα», είπε συγκεκριμένα ο Τζο Μπάιντεν.

Η παρακάτω φράση ίσως είναι το κλειδί για το σημαντικό πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε, δίνοντας και το στίγμα της πολιτικής του: «Γνωρίζω ότι οι δυνάμεις που μας χωρίζουν είναι βαθιές και είναι πραγματικές. Αλλά ξέρω επίσης ότι δεν είναι καινούργιες. Η ιστορία μας υπήρξε ένας συνεχής αγώνας μεταξύ του αμερικανικού ιδεώδους ότι όλοι μας δημιουργήθηκαν ίσοι, και της σκληρής, άσχημης πραγματικότητας του λευκού ρατσισμού και της εσωτερικής τρομοκρατίας».

Για τον έμπειρο Μπάιντεν όλο το μυστικό είναι στην εξάλειψη αυτών που δίχασαν την Αμερική κατά την προηγούμενη τετραετία. Ο νέος Πρόεδρος έδωσε το στίγμα. Για την υλοποίηση θα εργαστεί η αντιπρόεδρος.

Το κλειδί
Η Καμάλα Χάρις ήταν γνωστή για τις σκληρές ανακρίσεις, «εισαγγελικού τύπου», που έκανε ως γερουσιαστής σε υποψήφιους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Πρόκειται για το πρόσωπο-κλειδί στη νέα αμερικανική κυβέρνηση από τη θέση της αντιπροέδρου. Συνεχίζοντας την άμβλυνση της πολιτικής με πρόσωπα της πολυφυλετικής Αμερικής, έγχρωμη, με μεταναστευτικές ρίζες από την Ινδία, έχει μια σαφή αντιπάθεια σε κάθε τι φανατικά φονταμενταλιστικό.

Η θέση της είναι μάλλον ξεκάθαρα απέναντι στο φιλοτουρκικό Πακιστάν, λόγω και της καταγωγής της. Προοδευτική πολιτικός, υποστήριξε το πρόγραμμα «Medicare for All», τη νομιμοποίηση της χρήσης μαριχουάνας για ευφορικούς σκοπούς, τη θέσπιση νόμου «DREAM» για τα παιδιά μεταναστών και τη μείωση των φόρων για τις εργαζόμενες και τις μεσαίες τάξεις, αυξάνοντας τους φόρους στις επιχειρήσεις και το πλουσιότερο 1% των Αμερικανών.

Από τη νέα θέση θα σηκώσει το βάρος της αντιμετώπισης του διαρθρωτικού ρατσισμού, που ξύπνησε στα χρόνια της διακυβέρνησης Τραμπ.

Η ιστορία
Οι ρίζες της αντιπαράθεσης ξεκινούν το καλοκαίρι του 1964, που ονομάστηκε το «Καλοκαίρι της Ελευθερίας» από τους μαύρους κατοίκους του Μισισιπή, μετά την απόφαση 2.000 εθελοντών να συμβάλλουν δυναμικά στην κατάργηση του ρατσισμού στην πολιτεία.

Στις 21 Ιουνίου, τρεις νεαροί ακτιβιστές του κινήματος, δύο μαύροι και ένας λευκός, εξαφανίστηκαν. Χρειάστηκε λίγος καιρός και υπεράνθρωπες προσπάθειες από τους αποφασισμένους άνδρες του FBI, οι οποίοι ανακάλυψαν ότι οι τρεις ειρηνιστές είχαν δολοφονηθεί εν ψυχρώ από μέλη της διαβόητης Κου Κλουξ Κλαν. Το FBI ξεκίνησε έρευνα για τον εντοπισμό των δραστών. Τα μέλη της ρατσιστικής οργάνωσης καθώς και ένας βοηθός σερίφη συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν το 1967 με την κατηγορία της καταπάτησης πολιτικών δικαιωμάτων και όχι την κατηγορία της ανθρωποκτονίας. Οι δικαστές θεώρησαν ότι τα στοιχεία δεν ήταν επαρκή για την καταδίκη τους.

Η θυσία απέδωσε καρπούς, καθώς το 1964 ψηφίστηκε στην Αμερική ο νόμος για τα πολιτικά δικαιώματα, που κατήργησε τον φυλετικό διαχωρισμό σε όλους τους δημόσιους χώρους και έδωσε ίσα εκλογικά δικαιώματα σε έγχρωμους και λευκούς πολίτες.

Τα επεισόδια
Πριν από έναν χρόνο περίπου, ένας πρώην αμερικανός Πρόεδρος, ο Μπαράκ Ομπάμα, έλεγε σε βίντεο που μεταδόθηκε στον απόηχο των μαζικών διαδηλώσεων, που πυροδότησε ο βάναυσος θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ, προς νεαρούς Αφροαμερικανούς: «Θέλω να ξέρεις ότι η ζωή σου είναι σημαντική, ότι τα όνειρά σου είναι σημαντικά».

Ο λόγος των μαζικών κινητοποιήσεων με αφορμή τον θάνατο του Φλόιντ στην Αμερική δεν ήταν μόνο η αστυνομική βία.

Οι περισσότεροι Αφροαμερικανοί δεν πιστεύουν ότι οι ζωές τους είναι σημαντικές και ότι μπορούν να πραγματοποιήσουν όλα τους τα όνειρα. Ο λόγος που διαδηλώνουν και εξεγείρονται είναι ο ρατσισμός και η κοινωνική ανισότητα που πηγάζει από τις σε βάρος τους διακρίσεις.

Τα τελευταία δέκα χρόνια το μέσο εισόδημα των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ ήταν κατά 25% χαμηλότερο από εκείνο των λευκών Αμερικανών. Την ίδια ώρα, παιδιά από αφροαμερικανικές οικογένειες, που ανήκουν στις κατώτερες εισοδηματικές κλίμακες, έχουν κατά 53% λιγότερες πιθανότητες να ανέβουν κλίμακα, όπως δείχνει έρευνα του Brookings Institution.

Ο διαρθρωτικός αυτός ρατσισμός έχει μακρά παράδοση στις ΗΠΑ. Όταν το 1935 η τότε κυβέρνηση εισήγαγε την κοινωνική ασφάλιση, απέκλεισε αγρότες, οικιακούς υπαλλήλους και περιστασιακούς χαμηλόμισθους, τομείς δηλαδή όπου εργάζονταν ως επί το πλείστον Αφροαμερικανοί.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η πολιτική έναντι των ναρκωτικών. Αδικήματα που συνδέονται με ναρκωτικά, τα οποία καταναλώνονται ως επί το πλείστον από μαύρους, τιμωρούνται πολύ πιο αυστηρά απ’ ό,τι περιπτώσεις με συνθετικά ναρκωτικά, τα οποία καταναλώνει η αμερικανική ελίτ. Αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος που για τους Αφροαμερικανούς είναι τριπλάσιες οι πιθανότητες να βρεθούν στη φυλακή απ’ ό,τι οι λευκοί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες και την επαγγελματική τους ανέλιξη.

Τα γεγονότα του Καπιτωλίου έδειξαν ότι ένα τυχαίο περιστατικό μπορεί να αλλάξει τη ροή της Ιστορίας.
Η «Μέκκα της Δημοκρατίας» σίγουρα έχει δημοκρατικές δικλείδες ασφαλείας. Όμως για να θωρακιστεί μια δημοκρατική κοινωνία καλύτερα, πρέπει να εξαλείψει τις εστίες που προκαλούν τον ρατσισμό.

Μπορεί να γίνει αυτό στη σύγχρονη Αμερική των αντιθέσεων;

Ο Μπάιντεν, στην εκκίνησή του, έδειξε ότι και θέλει και μπορεί.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: athina984.gr