Θράσσα – Η μάγισσα της Θράκης
Η Νάγια Δαλακούρα μετά Το λιμάνι των χαμένων γυναικών
επιστρέφει με ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα με φόντο την οροσειρά της Ροδόπης
και το πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό της Θράκης,
που είναι τόπος ιδιότροπων θεών και γενναίων ανθρώπων.
Οροσειρά Ροδόπης, σωτήριον έτος 1206
Στη σκιά των βουνών της Ροδόπης, που από αιώνες χωρίζουν και ενώνουν τους ανθρώπους, σταυροφόροι και Βούλγαροι σεργιανούν ανενόχλητοι στις βυζαντινές καστροπολιτείες. Εκεί, ο παγανισµός παλεύει µε τον χριστιανισµό, σκοτεινές µαγγανείες αποτελούν αναπόσπαστο κοµµάτι της καθηµερινότητας, κακόφηµα καπηλειά µετατρέπονται σε τόπους εξοµολογήσεων και µια νεαρή Θράσσα αγωνίζεται να ισορροπήσει ανάµεσα σε δύο ανισόρροπους κόσµους.
Με φόντο το πολυπολιτισµικό ψηφιδωτό της Θράκης, τόπο ιδιότροπων θεών και γενναίων ανθρώπων, ο συναρπαστικός κόσµος του περιθωρίου συναντά τους λόγιους ιππότες της ∆ύσης και µυηµένοι φρουροί µυστικών ταγµάτων δεσµεύονται µε όρκους σιωπής.
Στον επικό αυτό κόσµο, η Ζωή, Θράσσα αρχοντοπούλα από τη Μοσυνούπολη, αναζητεί επίµονα την ταυτότητά της. Στο ταξίδι της στα κάστρα της Θράκης θα τη συντροφεύουν άγιοι και δαίµονες, πολύτιµοι συνοδοιπόροι, όπως ο Βάραγγος Μποργκ, ο βογιάρος Πέταρ, η καπήλισσα Ξένη, η οιωνοσκόπος Κρεµασία, οι µοναχοί του Παπικίου όρους, αλλά και οι θρυλικές µορφές των Πορφυρογέννητων της Πόλης, του Γοδεφρείδου Βιλεαρδουίνου, του τσάρου Καλογιάννη των Ασέν και πολλών ακόµη µικρών ή µεγάλων ηρώων του 13ου αιώνα.
Απόσπασμα βιβλίου
Τάρνοβγκραντ [χειμώνας του 1206]
ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΕΤΑΙ τη βαριά ομίχλη που σηκώνει το ξημέρωμα ο Γιάντρα, ποταμός κουρασμένος που σαν φίδι κουλουριάζεται γύρω από την πόλη και τη σφίγγει.
Στο ψύχος μυρίζει το ακριβό λίπος που καίνε οι πυρσοί, μια μυρουδιά αποπνικτική που σκορπίζει ο Βορέας πάνω απ’ τα ψηλά τείχη του Τσάρεβετς, και νιώθει τις αισθήσεις του πιο σθεναρές από ποτέ. Ακούει τις καμπάνες από τις εκκλησίες του Τάρνοβγκραντ (1) να στενάζουν πάνω από τρεις λόφους και ξέρει ότι τα σήμαντρα κρούουν ρυθμικά πως η ώρα πλησιάζει. Το σώμα του ριγεί. Η εκστρατεία ξεκινάει και δεν υπάρχει επιστροφή. Ζωντανοί θα μείνουν μόνο οι δυνατοί.
Στρέφει το βλέμμα στην Τραπέζιτσα και αποχαιρετάει το ποτάμι μ’ ένα πικρό νεύμα. Ολόγυρά του αισθάνεται τα φαντάσματα των πύργων ανήσυχα – δύστυχα πνεύματα κρυμμένα μέσα σε λίθινες ρωγμές. Ακούει τους νεκροζώντανους να ψιθυρίζουν κατάρες και ευχές για εκείνους που ετοιμάζονται να φύγουν. Διψάει όσο κι εκείνοι για τη νίκη. Το μυαλό του φτερουγίζει στα κύματα του Αιγαίου. Σκέφτεται το αίμα των σταυροφόρων που θα βάψει το σπαθί του και αδημονεί να ξεκινήσει.
Άυπνοι καστροπολίτες διαβαίνουν τα λιθόστρωτα του κάστρου μουρμουρίζοντας κατευόδια για τη νέα εκστρατεία. Στα σκοτεινά μπουντρούμια βασανισμένοι στασιαστές και αιρετικοί Βογόμιλοι μετρούν τις τελευταίες τους ανάσες πριν τους γδάρουν ζωντανούς. Δέχονται στα πρόσωπά τους τις χλομές αχτίδες της πρώτης αυγής που κρύβεται βαθιά μες στην αχλή και παρακαλούν αγίους και δαίμονες να είναι ο θάνατος γοργός.
Προβάλλει σαν τον Ήρωα Ιππέα (2) μέσα απ’ την καταχνιά. Το άλογό του καλπάζει δίπλα στο άλογο του τσάρου. Ρωμαλέος στην όψη, κόβει τις ανάσες των ανθρώπων που συναντούν το βλοσυρό του βλέμμα. Στον θώρακά του νιώθει τις σφιχτοπλεγμένες αλυσίδες βαριές από τις νίκες. Ο παγωμένος άνεμος που φυσάει από τον Αίμο μαργώνει τη γενειάδα του, ανακατεύει τα μακριά μαλλιά του, ανασηκώνει τον πορφυρό μανδύα του και τον κάνει να μοιάζει με αιμοδιψή θεό. Σκύβει μετά τον τσάρο, δέχεται την ευχή του πατριάρχη και μηνύει στους φρουρούς ν’ ανοίξουνε την πύλη. Κρατάει σφιχτά ένα μακρύ ξίφος και το υψώνει με ορμή βγάζοντας την πρώτη ιαχή, εκείνη που θα εμψυχώσει τους άντρες του για να κινήσουν.
«Ζήτω ο βασιλεύς της Βουλγαρίας και της Βλαχίας», αλαλάζει ορμητικά και η βαριά χροιά της φωνής του κάνει τη στρατιά του να ριγήσει.
Σπεύδουν τα βούκινα και οι σάλπιγγες να ενθαρρύνουν, σύσσωμες οι στρατιές κινούν να επευφημήσουν τον ατρόμητο πολέμαρχό τους και οι λίθοι της καστροπολιτείας σείονται.
Το άγριο βλέμμα του χάνεται μες στην κάπνα από τις δάδες, η κρατερή όψη του κάνει τις καρδιές των αρχοντισσών να σκιρτήσουν. Ψηλά, στα κρυφά ανοίγματα των πύργων, του γλυκοτραγουδούν καθαρόαιμες αυλικές πως θα τον περιμένουν να γυρίσει, μα δεν τις ακούει ούτε και νοιάζεται για εκείνες πια. Υπάρχει μια εκστρατεία να φέρει εις πέρας και οι αισθήσεις του είναι δοσμένες ολότελα στον τσάρο του. Έχει τον άγιο Δημήτριο μέσα του, τον άγιο του χειμώνα, να ορίζει το σπαθί του, κι ένα πάθος ασίγαστο για μάχη.
Είναι ο Πέταρ, το πρωτοπαλίκαρο του Καλογιάννη, (3) σύντροφος πιστός κι επίμονος, αδίστακτος μα συμπονετικός και έχει σκοπό να γράψει στην εκστρατεία τη δική του ιστορία.
1 Πρωτεύουσα της Β΄ Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας, το σημερινό Βέλικο Τίρνοβο.
2 Αρχαία θεότητα με ιαματικές και χθόνιες ιδιότητες, η οποία λατρεύτηκε σε υπαίθρια ιερά της ορεινής Θράκης.
3 Ο Ιωάννης Καλογιάννης ο Ρωμαιοκτόνος (1168-1207), γνωστός ως Σκυλογιάννης, ήταν αυτοκράτορας (τσάρος) των Βουλγάρων και ανήκε στη δυναστεία των Ασέν. Η βασιλεία του (1197-1207) υπήρξε περίοδος επέκτασης και πολιτικής ανόδου της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Βούλγαρους αυτοκράτορες.
Διαβάστε όλο το απόσπασμα ΕΔΩ
Έγραψαν για Το λιμάνι των χαμένων γυναικών :
Η γραφή είναι ιδιαίτερη, άκρως ρεαλιστική και περιγραφική, δεν φοβάται να «απογυµνώσει», αλλά και να «εκθέσει» τους ήρωες στα µάτια του αναγνώστη. Η ∆αλακούρα δεν διστάζει να µας αποκαλύψει όλα τα µυστικά και τις πιο µύχιες και αµαρτωλές σκέψεις τους. Κατά καιρούς δε, παρουσιάζει έντονη ποιητική και µεταφορική διάθεση.
-Λεύκη Σαραντινού, Fractal
Τα ιστοριογραφικά και εθνογραφικά στοιχεία του βιβλίου ενυπάρχουν αρµονικά, µαρτυρώντας την επιµεληµένη έρευνα µα και βαθιά γνώση της συγγραφέως γύρω από αυτά. Η ατµόσφαιρα, ο πολιτισµός, η µαγεία του τόπου, οι άνθρωποι και οι θρύλοι δένονται µεταξύ τους αριστουργηµατικά και καθηλώνουν τον αναγνώστη µέχρι την τελευταία σελίδα.
-Καλλιόπη Γιακουµή-Κουγιώνη, www.vivlionorizontes.gr
Με βασικά εργαλεία της µια στρωτή, ζωντανή αφήγηση, αρκετούς προϊδεασµούς και µε άφθονες λέξεις των ντόπιων να παρεισφρέουν στο κείµενο χρωµατίζοντας µε ιδιαίτερο τρόπο την ιστορία, οξύνει τις αισθήσεις του αναγνώστη, ενώ σε αυτό συντελούν και οι πλούσιες περιγραφές τόπων, σπιτιών, ανθρώπων, καταστάσεων, περιρρέουσας ατµόσφαιρας. Με αποτέλεσµα µια έντονη εικονοποιία.
-Ελένη Κίτσου, www.diavasame.gr
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Νάγια Δαλακούρα γεννήθηκε το 1980 και μεγάλωσε στην Κομοτηνή. Δραστηριοποιείται στον χώρο των μουσείων ως επιμελήτρια εκθέσεων και μουσειοπαιδαγωγός.
Από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος κυκλοφόρησε το 2019 το πρώτο μυθιστόρημά της με τίτλο Το λιμάνι των χαμένων γυναικών.
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
ISBN: 978-960-645-141-6