Χρ. Τσιλιγκίρη στο “Π”: Ερασιτεχνικός αθλητισμός… ώρα μηδέν

Της
ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΤΣΙΛΙΓΚΙΡΗ
Οικονομικής Συμβούλου MSc, Πρόεδρου ΣΕΦ,
Πολιτευτή ΝΔ Β’ Πειραιά

«Και τώρα τι κάνω; Πώς θα ζήσω;». Μια ερώτηση που μονοπωλεί, τους τελευταίους μήνες, τις συζητήσεις μου με πρωταγωνιστές και εργαζομένους στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Με τους ανθρώπους, δηλαδή, που επωμίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, ένα δυσβάσταχτο ψυχολογικό βάρος. Ένα βάρος που συνθέτουν η αγωνία για την επιβίωση, το άγχος για τη διατήρηση μιας υποτυπώδους, αν όχι καλής, φυσικής κατάστασης και η λαχτάρα για την επιστροφή στους αγωνιστικούς χώρους, που ολοένα και απομακρύνεται. Η ψυχοσύνθεσή τους, δυστυχώς, αποτελεί μέρος της εξίσωσης της πανδημίας.

Ωστόσο ο ερασιτεχνικός αθλητισμός χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και λύσεων. Και αυτό γιατί δεν έχει χαρακτηριστικά οποιασδήποτε δουλειάς. Το να είσαι αθλητής απαιτεί αφοσίωση, αγάπη και μπόλικο ιδρώτα. Ταυτόχρονα, στον βωμό της επιτυχίας θυσιάζονται προσωπικές στιγμές, καθημερινές απολαύσεις και άλλες εικόνες. Η ρουτίνα του αθλητή είναι οι προπονήσεις, ο πόνος αλλά και τα χαμόγελα που έρχονται με τις καλύτερες επιδόσεις.

Δυστυχώς, οι αθλητές των μη επαγγελματικών σπορ αποστερούνται όλες αυτές τις δυνατότητες για αρκετό καιρό. Απέχουν από τις προπονήσεις και τους αθλητικούς χώρους. Δεν μπορούν να προπονηθούν με τους συμπαίκτες ή συναθλητές τους. Δεν έχουν πρόσβαση σε εξοπλισμό και γυμναστήρια. Ο αθλητισμός δεν ανήκει στους ΚΑΔ, όπου μπορεί να επιβληθεί τηλεργασία. Και όμως οι εισηγήσεις των λοιμωξιολόγων δεν άφησαν περιθώρια ή και εναλλακτικές με γνώμονα το κοινό καλό. Έτσι, οι ερασιτέχνες αθλητές αντιμετωπίζουν σήμερα την παρατεταμένη ανάπαυλα των δραστηριοτήτων, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και των αποδοχών τους.

Την ίδια, όμως, πραγματικότητα βιώνουν και τα αθλητικά σωματεία. Η κύρια πηγή προσπορισμού των ερασιτεχνών αθλητών σήμερα πνέει τα λοίσθια. Η απαγόρευση παρουσίας φιλάθλων αλλά και η κατακόρυφη πτώση στις πωλήσεις αναμνηστικών και άλλων προϊόντων οδηγούν νομοτελειακά στην απώλεια σημαντικών εσόδων. Παράλληλα, η μη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων έχει εξαϋλώσει το τηλεοπτικό προϊόν και άρα το ενδιαφέρον των χορηγών.

Ιδιαίτερη μνεία, όμως, πρέπει να γίνει και για τις ομοσπονδίες, οι οποίες δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν έθεσαν ικανοποιητικά αιτήματα, δεν φάνηκαν αντάξιοι και δεν προετοιμάστηκαν κατάλληλα για το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Οι ομοσπονδίες είναι αυτές που θα έπρεπε να πρωτοστατούν στον δημόσιο διάλογο για το παρόν και το μέλλον του αθλητισμού, αντί να ποιούν την νήσσαν. Δυστυχώς, αποτέλεσμα όλων αυτών είναι αθλητές να τρέπονται σε άτακτη φυγή από τη χώρα τους και να ελλοχεύει ο κίνδυνος στις μεγάλες διοργανώσεις των επόμενων μηνών το Εθνόσημο να υποεκπροσωπηθεί.

Σήμερα χρειάζεται μια ριζική αλλαγή στάσης απέναντι στον αθλητισμό. Ο αθλητισμός πρέπει να πάρει τις ανάσες που απαιτούνται και να πραγματοποιηθεί με ταχύτητα και ασφάλεια η επανέναρξη των πρωταθλημάτων. Άλλωστε, όλη αυτήν την περίοδο, με ξεχωριστές δράσεις και αναφορές, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έχει αποδείξει ότι μπορεί και έχει βάλει το «Εσύ» πάνω από το «Εμείς»! Το μόνο που ζητούν είναι να βρεθεί μια ουσιαστική λύση, χωρίς φυσικά να τεθεί σε κίνδυνο η δημόσια υγεία.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ