Μόνο η αγάπη προς τον γείτονα, τον φίλο, μένει…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Πέρασαν τα Χριστούγεννα, με τον τρόπο που πέρασαν, και βρεθήκαμε ξανά σε μια ατμόσφαιρα ζοφερή, που οι όποιες ελπίδες μας κινδυνεύουν να χαθούν κάτω από το βάρος μιας άνευ προηγουμένου αναρχίας.

Ποιος περίμενε ποτέ ότι το μεγαλύτερο κέντρο της Δημοκρατίας και της ελευθερίας θα βρισκόταν στα πρόθυρα ενός εμφυλίου, στον οποίο θα την έσπρωχνε ο ίδιος ο ηγέτης του. Μιλώ για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που είχαν την ατυχία να κυβερνηθούν από έναν μισαλλόδοξο ηγέτη, τον Ντόναλντ Τραμπ. Μέχρι σήμερα εγώ τουλάχιστον πίστευα ότι οι εκλογές στην Αμερική αποτελούν πράξη προς μίμηση, έκφραση απόλυτης δημοκρατίας και όχι βίας. Δυστυχώς, ο κόσμος έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο παραλογισμού. Πιστεύω ότι ο τρόπος της ζωής όλων μας, που έχει αλλάξει σε σχέση με ό,τι μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, έπληξε την ψυχή μας και ο φόβος ενός θανάτου άδικου από έναν εχθρό αόρατο έχει σαν συνέπεια την οργή, το ξέσπασμα σε ακρότητες και την ανυπακοή σε νόμους και αρχές.

Ένα σύννεφο βαρύ, κατάμαυρο έχει κάτσει από πάνω μας και μας σπρώχνει στην παράτολμη απόφαση να αγνοούμε τις οποιασδήποτε οδηγίες για την προστασία όλων μας και να καταφεύγουμε στην ιδέα ότι όλα είναι ψεύτικα παιχνίδια των κυβερνήσεων και των εχόντων την οικονομική δύναμη. Αυτός ο Covid-19 έχει, θαρρείς, την αποστολή να ξεθεμελιώσει την πίστη σε κάθε τι, να κυριεύσει τον νου μας, να μας οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Μέχρι εδώ, όμως!

Εμείς, οι μεγαλύτεροι στην ηλικία και κατά συνέπεια πιο έμπειροι, πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Πρέπει να τους μάθουμε την πραγματική αξία του να ζεις πάνω στη γη και να πιστεύεις στην αξία των ανθρώπων, όποιοι κι αν είναι αυτοί, πλούσιοι ή φτωχοί. Ότι όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα κι ότι όλοι έχουν έρθει στη ζωή από μια μάνα κι έναν πατέρα όμοιο με τον δικό τους.

Ότι μετράει να υπολογίζουμε όλους με την ίδια διάθεση, να τείνουμε το χέρι με ανθρωπιά κι αγάπη και να πάψουμε να θαυμάζουμε πράγματα με εφήμερη αξία. Μπορεί κι εμείς έτσι να αγαπήσουμε τη γη, τη φύση, το κάθε τι που μας προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα. Μπορεί τότε ο φόβος που έχει κυριεύσει τους πάντες να πάψει να μας τρομάζει. Μπορεί η ματαιοδοξία, η αλαζονεία της προβολής, ο ψεύτικος χρυσός, που στην πραγματικότητα είναι τενεκές ξεγάνωτος, να πάψουν να κυριεύουν την καθημερινότητά μας και να αποτελούν σκοπό της ζωής μας. Τίποτε δεν μένει στο τέλος και κανείς δεν σε θυμάται. Εκείνο που θυμούνται όμως όλοι είναι η αγάπη προς τον γείτονα, τον φίλο, τον συγγενή, τον κόσμο όλο.

Για τη συμπόνια και την αγάπη που έχεις προσφέρει θα σε μνημονεύουν…
Αλήθεια, ποιος ηγέτης θα ήθελε να τον θυμούνται για την αλαζονεία του; Πιστεύω κανείς. Όσο ανόητος κι αν είναι, όσο κι αν αγνοεί τους πάντες, κρατώντας τα λουριά της εξουσίας, δεν θα ήθελε να μείνει στην Ιστορία ως κακός διαχειριστής της. Όλα έρχονται και παρέρχονται. Γι’ αυτό λυπάμαι τη βίαιη αποδοχή ενός καινούργιου κυβερνήτη από τους αντιφρονούντες. Φοβάμαι μήπως αυτός ο ξεσηκωμός δημιουργήσει έναν εμφύλιο που θα επηρεάσει χώρες και λαούς και θα φέρει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ένα κύμα πιθανής αναρχίας.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ