ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Συγγραφείς
ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΑΛΤΖΗ
Εικονογράφος
Αικατερίνη Σισκοπούλου
Ένα βράδυ ο Αλέξανδρος ακούει φωνές και, βγαίνοντας από το δωμάτιό του, βλέπει ένα τεράστιο καβούρι να έχει αρπάξει τη μητέρα του στις δαγκάνες του. Εκείνος δεν ξέρει τι να κάνει μέχρι που εμφανίζεται ο Κούμπα, ένα παράξενο γαλάζιο πλάσμα, που του λέει πως θα πάνε μαζί στην Αστερόχωρα, να νικήσουν το καβούρι και να τη φέρουν πίσω.
«Μα πώς θα πάμε εκεί;» τον ρωτάει ο Αλέξανδρος.
«Με το κόκκινο λεωφορείο που έφτιαξες», του απαντά ο Κούμπα.
Και η μεγάλη περιπέτεια αρχίζει.
Ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα από δύο αγαπημένες συγγραφείς, που θα βοηθήσει να κατανοήσουμε πώς νιώθει ένα παιδί όταν αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει η ζωή ενός γονιού του…
Απόσπασμα βιβλίου
Ο πως κάθε μέρα, έτσι και αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό, ο οκτάχρονος Αλέξανδρος δεν ήθελε να αφήσει τα ζεστά στρωσίδια του και να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ήταν ήδη επτά και σε μισή ώρα το σχολικό λεωφορείο θα περνούσε για να τον πάει στο σχολείο, όμως εκείνος κρατούσε ακόμη αγκαλιά το μαξιλάρι του. Κοιμόταν τόσο βαθιά που ούτε είχε ακούσει τις δυνατές βροντές που εκτόξευε ο θυμωμένος ουρανός ρίχνοντας βροχή όλη νύχτα, μουσκεύοντας τη γη. Η μητέρα του, άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και πλησιάζοντας τον φίλησε απαλά στο κεφάλι.
«Αλέξανδρε γλυκέ μου, είναι ώρα να σηκωθείς από το κρεβάτι! Θα αργήσεις, και το πρωινό σου είναι ήδη έτοιμο στο τραπέζι».
«Mμμ, άσε με λίγο ακόμα να κοιμηθώ, μανούλα», ικέτεψε μαχμουρλίδικα και γύρισε από την άλλη μεριά, χουχουλιάζοντας κάτω από το πουπουλένιο του πάπλωμα.
Η μητέρα του ανασήκωσε το πάπλωμα. «Καταλαβαίνω πως νυστάζεις ακόμα, όμως δεν είναι σωστό να μας περιμένει ο πατέρας σου για να πάρουμε το πρωινό μας».
Ο Αλέξανδρος μισάνοιξε τα βλέφαρά του και είδε το γλυκό πρόσωπο της μαμάς του, που στολισμένο με τα πλούσια ξανθά μαλλιά της έμοιαζε σαν ολόλαμπρος ήλιος που φώτιζε όλο το δωμάτιο. Αντίθετα, έξω ο ήλιος δεν έλαμπε, ο καιρός είχε τις κακές του και η βροχή έπεφτε με δύναμη κάνοντας κρότο πάνω στα τζάμια. Τακ, τακ, τακ! Μπουμ! Η δυνατή βροντή που ακούστηκε ξαφνικά και έκανε τα τζάμια να τρίξουν, τον έκανε να αναπηδήσει από το κρεβάτι αμέσως και να τρέξει στο παράθυρο.
«Ποπό τι βροχή που πέφτει!» είπε προσπαθώντας να ισορροπήσει στα πόδια του ενώ έτριβε τα νυσταγμένα ακόμα ματάκια του. Μετά κοίταξε τη μητέρα του. «Καλημέρα, μανούλα μου» αναφώνησε όπως κάθε πρωινό και χαμογελώντας γλυκά έστρωσε τα ανάκατα μαλλιά του, που κατέληγαν σε μια καστανή, ατίθαση φράντζα.
«Καλημέρα, αγόρι μου», απάντησε εκείνη χωρίς όμως να του ανταποδώσει το χαμόγελο αντίθετα άρχισε να στρώνει βιαστικά το κρεβάτι του. Την κοίταξε απορημένος.
Συνήθως το έστρωναν μαζί, όμως σήμερα το έκανε μόνη της μάλλον επειδή είχε αργήσει πολύ και δεν περίσσευε χρόνος. Η ώρα πλησίαζε επτά και τέταρτο και εκείνος κατάλαβε πως αν δεν ήθελε να χάσει το σχολικό του, έπρεπε πραγματικά να βιαστεί γιατί μετά θα υποχρέωνε τον πατέρα του να τον πάει με το αυτοκίνητό του και να αργήσει και εκείνος στη δουλειά του.
Στην καρέκλα δίπλα στο γραφείο του βρίσκονταν όπως πάντα καθαρά και σιδερωμένα τα ρούχα του, που η καλή του μανούλα φρόντιζε να του ετοιμάζει αποβραδίς. Αφού έπλυνε το πρόσωπο και τα δοντάκια του, άρχισε να ντύνεται βιαστικά. Μετά σκύβοντας κάτω στο πάτωμα ανασήκωσε τον ποδόγυρο του κρεβατιού και έσυρε ένα χαρτονένιο κόκκινο λεωφορείο. Αρπάζοντας και τη σχολική του τσάντα, έτρεξε και κατέβηκε γρήγορα την εσωτερική σκάλα του δίπατου σπιτιού.
Το κόκκινο λεωφορείο ήταν μια κατασκευή που προοριζόταν για το μάθημα της χειροτεχνίας. Ήταν αποκλειστικά δικό του δημιούργημα, γι’ αυτό και το κρατούσε με μεγάλη προσοχή, παρά τη βιασύνη του! Του πήρε μια ολόκληρη εβδομάδα να το κατασκευάσει χωμένος ανάμεσα σε διάφορα υλικά, κόκκινο σκληρό χαρτόνι, διάφανο πλαστικό, κόλες και άλλα πολλά, και σήμερα ήταν πια έτοιμος να το παρουσιάσει στην κυρία Πηνελόπη τη δασκάλα του και σε ολόκληρη την τάξη. Η αγωνία του ήταν μεγάλη, γιατί γνώριζε πως και οι συμμαθητές του είχαν βάλει και εκείνοι τα δυνατά τους για να δημιουργήσουν το δικό τους μοναδικό έργο. Οι οδηγίες της δασκάλας ήταν σαφείς. Ο κάθε μαθητής έπρεπε να φτιάξει μια κατασκευή της αρεσκείας του χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε υλικό. Το καλύτερο δημιούργημα θα έπαιρνε το πρώτο βραβείο και ο μαθητής ένα τεράστιο άριστα στο μάθημα της χειροτεχνίας.
Διαβάστε όλο το απόσπασμα ΕΔΩ
Λίγα λόγια για τους συγγραφείς
Η ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες. Μόλις αποφοίτησε, ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Σχολή Αεροσυνοδών, την Α.S.T. Αμέσως μετά προσελήφθη στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ιπτάμενη συνοδός. Παράλληλα με τη δουλειά της, συνεργάστηκε για κάποιο διάστημα ως δημοσιογράφος με το περιοδικό Discomoda In, κάνοντας ρεπορτάζ σε όλο τον κόσμο. Το 1997 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο από τις Εκδόσεις Λιβάνη, στις οποίες μέχρι το 2008 εξέδωσε 18 έργα. Από το 2009 μέχρι σήμερα συνεργάζεται με τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, όπου έχει εκδώσει συνολικά 10 έργα. Από το 2013 ξεκίνησε συνεργασία με τις Εκδόσεις Διάπλαση για την έκδοση παραμυθιών. Όλα της τα βιβλία έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Ακούραστη, αστείρευτη και αγιάτρευτα ερωτευμένη με την πένα, όπως δηλώνει η ίδια, ζει πλέον για να γράφει. Για το βιβλίο της ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗ ΝΥΦΗ πήρε το Πρώτο Βραβείο Αναγνωστικού Κοινού στην Κύπρο, ενώ παράλληλα ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα. Για τρεις συνεχόμενες χρονιές ήταν υποψήφια για το βραβείο «Γυναίκα της Χρονιάς» του περιοδικού Life & Style. Το 2004 βραβεύτηκε από το ΠΟΛΚΕΟΑ, το Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το 2011 βραβεύτηκε από τη γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα. Πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2014, βραβεύτηκε από το λογοτεχνικό τμήμα της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το βιβλίο της ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ μεταφράστηκε στα αγγλικά και το ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ στα βραζιλιάνικα και τσέχικα, ενώ ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ θα κυκλοφορήσει σύντομα στα τουρκικά. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σεναρίου και σεμινάρια φιλοσοφίας, γράφει σενάρια και στίχους και φέτος έγραψε τα δύο πρώτα της θεατρικά έργα: Για ένα μπουκάλι φθηνό κρασί και Ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη. Άνθρωπος προσιτός και ιδιαίτερα κοινωνικός, έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και της αρέσει πολύ το διάβασμα και η έρευνα. Είναι φανατική φιλόζωη και οικολόγος και θεωρεί ότι τα παιδιά είναι η μοναδική ελπίδα για ένα ειρηνικό αύριο, αρκεί να γαλουχηθούν σωστά.
Μότο της: σπίτι χωρίς βιβλία, δωμάτιο δίχως παράθυρα.
Στόχος της: να γράφει βιβλία που θα αγαπηθούν.
Όνειρό της: να υπάρξει αγάπη και δικαιωμένοι άνθρωποι.
Ευχή της: να υπάρχουν ευτυχισμένα και χαρούμενα παιδιά.
Ουτοπία της: να μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να πετάξει ξανά με στολή, με τα φτερά της Ολυμπιακής, δίπλα στους παλιούς συναδέλφους της…
Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΑΛΤΖΗ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε υποκριτή στη Δραματική σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Είναι διεθνώς βραβευμένη ηθοποιός έχοντας τιμηθεί με το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου το 2011 για την ταινία Ζodiac, στο Lucania Film Festival. Έχει γράψει και ερμηνεύσει δικά της θεατρικά έργα, γράφει ποίηση ενώ έχει μελοποιήσει η ίδια κάποια από τα ποιήματά της. Από το 2008 ασχολείται με τη συγγραφή μυθιστορημάτων για ενηλίκους. Σήμερα δηλώνει πολίτης του κόσμου και ζει μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Με ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ κάνει την πρώτη της απόπειρα στην παιδική λογοτεχνία.
Σειρά: Εικονογραφημένα παιδικά βιβλία
Ηλικία: 9-13
Κατηγορία: Ανθρώπινες σχέσεις, Κοινωνικό
ISBN: 978-618-01-3461-2
ISBN e-book: 978-618-01-3462-9