Με την ευχή να περάσει ο εφιάλτης
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Κοντεύουν Χριστούγεννα. Η ψυχή όλων μας κατάμαυρη από τα γεγονότα που μας έχουν δεμένους με έναν τόσο περίεργο και επικίνδυνο εχθρό. Και εμείς τι κάνουμε; Κολλήσαμε σε έναν βάλτο γεμάτο ρίζες από λουλούδια του νερού, που όλως περιέργως μπορούν κι ανθίζουν.
Βρώμικο το νερό, αλλά εκείνα μπορούν κι ανθίζουν, ξεπερνώντας το μαύρο του βυθού. Μήπως θα έπρεπε και εμείς να κάνουμε έτσι; Να γίνουμε δηλαδή ενεργοί πολίτες μιας Πολιτείας ή, καλύτερα, ενός ολόκληρου κόσμου, βρίσκοντας λύσεις στην απομόνωση και την έλλειψη επικοινωνίας, όπως παλιά.
Να μην αφήσουμε να κουκουλώσει αυτό το πέπλο της θανατηφόρου αρρώστιας τη χαρά των αγίων ημερών που φτάνουν. Κόντρα στη θλίψη να αντιτάξουμε τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά μας. Να στολίσουμε το σπίτι μας με καθετί χριστουγεννιάτικο, να πούμε μόνοι μας τα κάλαντα, να φτιάξουμε τα μελομακάρονα και τα τσουρέκια μας και να ευχηθούμε, όσοι μπορούμε και με όποιον τρόπο μπορούμε, στους αγαπημένους μας. Τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία που εδώ και χρόνια ακολουθούμε και τίποτε δεν μπορεί να αλλοτριώσει την πίστη μας και τις αρχές μας.
Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να περιμένουν τον Αϊ-Βασίλη, ας φτιάξουμε μικρά πραγματάκια με φαντασία κι αγάπη κι ας τους εξηγήσουμε ότι ο φετινός ασπρομάλλης παππούς με τον γεμάτο σάκο είναι λίγο φτωχός και φορά και αυτός μάσκα και γάντια γιατί κι αυτός φοβάται τον κορονοϊό. Σε αυτό πρέπει βέβαια να έχουμε συμπαράσταση και από την τηλεόραση, γιατί έχει αμβλύνει πολύ αυτό το βάσανο που περνάμε όλοι. Ας γίνει λιγότερο φλύαρη και ας πάψει να δείχνει τους τάφους που περιμένουν ορθάνοιχτοι τους καινούργιους άτυχους, εκείνους που δεν τα κατάφεραν. Πιο θλιβερό σκηνικό από τους κάτασπρους σταυρούς στη σειρά και την καινούργια μοναχική τοποθεσία που τους έχουν δεν υπάρχει. Η καρδιά σφίγγεται, το σώμα τραντάζεται από πόνο και φόβο μαζί.
Ας προσπαθήσουμε να περάσουμε τη γέννηση ενός καινούργιου χρόνου με λιγότερη αγωνία κι ας πιστέψουμε ότι όλα αυτά είναι ένας εφιάλτης που θα περάσει κι ίσως ξαναγεννήσει την ανθρωπιά μας, τον σεβασμό, την αξιοπρέπειά μας και δείξει στην επαναστατημένη νεολαία μας πως μπορεί να σκεφτεί καλύτερα, να νιώσει ότι μπορεί να φτιάξει τη ζωή της χωρίς τους νονούς που παραμυθιάζουν τα όνειρά τους, επιδιώκοντας τη φασαρία και την καταστροφή ως όπλο αντίστασης στην εξουσία.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ