Στέφανος Ξενάκης: Ως τα 30 μου ήμουν βουτυρομπεμπές…
-Κάποια στιγμή ξύπνησα, και τότε…
«Η μητέρα μου είχε οιδιπόδειο σύμπλεγμα μαζί μου. Ήμουν μοναχογιός, οπότε συμπεριφερόταν ως κλασική ελληνίδα μάνα. Προσπαθούσε να έχει έλεγχο στα πάντα, ήθελε να έχει λόγο σε οτιδήποτε έκανα.
Κάποια ‘‘εγκλήματα’’ γίνονται πολλές φορές όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά από έλλειψη γνώσης. Παρακολουθούσα πριν από λίγες μέρες με τη μεγάλη μου κόρη την ταινία ‘‘Ο κύκλος των χαμένων ποιητών’’. Ταράχθηκε γιατί ο πατέρας του ήρωα του απαγόρευε να ασχοληθεί με την ηθοποιία και προσπαθούσε να τον στρέψει σε στρατιωτικές σχολές. Ο γιος τελικά αυτοκτόνησε.
Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι το κίνητρο του γονιού αυτού ήταν η αγάπη. Εκείνη τη στιγμή θεωρούσε ότι το καλύτερο για τον γιο του ήταν να υπηρετήσει στη στρατιωτική ακαδημία.
Μέχρι τα 18 του χρόνια το παιδί δεν έχει ευθύνη γιατί οδηγείται από τους γονείς του, οι οποίοι είναι πρόσωπα κύρους. Ομολογώ ότι έως τα 30 ήμουνα ένας βουτυρομπεμπές, ο οποίος ελεγχόταν από τη μαμά του. Κάποια στιγμή ξύπνησα, έκανα θεραπεία. Μόνο έτσι μπορείς να βάλεις σε τάξη τα πράγματα και να προχωρήσεις.
Το 2008, έπειτα από ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας – βαθιά κατάθλιψη και πολύ άσχημες αϋπνίες -, οδηγήθηκα σε μια ψυχοθεραπεύτρια, η οποία μου άλλαξε τη ζωή.
Είναι η Μαρία Πυρουνάκη, στην οποία αφιέρωσα το δεύτερο βιβλίο, το ‘‘Δώρο ΙΙ’’. Σε έξι μήνες έλυσα θέματα που κουβαλούσα 40 χρόνια. Τα τελευταία 12 χρόνια είμαι σε ομάδα ύστερα από παρότρυνση της Μαρίας».
Υπογραφή: Στέφανος Ξενάκης, συγγραφέας
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτο: makthes