Φως στην επόμενη μέρα του κορονοϊού ρίχνει η καθηγήτρια Ψυχιατρικής του ΕΚΠΑ Μαρίνα Οικονόμου – Λαλιώτη
Πληγές θα μας αφήσει ο κορονοϊός
Παλεύουμε με τον εαυτό μας! – Οι αντοχές μας εξαντλούνται
Η μάχη κατά του αδίστακτου εχθρού τώρα αρχίζει… Η παγκόσμια κοινότητα δεν έχει παραδοθεί. Αντίθετα, διαθέτει πλέον ένα ισχυρό όπλο, το εμβόλιο, και μέσα στον μήνα, το αργότερο μέσα στον Ιανουάριο, θα ξεκινήσει ο πόλεμος κατά του κορονοϊού σε όλες τις χώρες της Γης.
Κανένας από τους επιστήμονες δεν έχει αμφισβητήσει μέχρι τώρα τις δυνατότητες του εμβολίου για τον ουσιαστικό αφοπλισμό του εισβολέα, που έχει σπείρει τον τρόμο σε κάθε γωνιά του πλανήτη, χτυπώντας τους πάντες χωρίς διακρίσεις, πλούσιους και φτωχούς, επώνυμους και μη, όποιο χρώμα κι αν έχουν.Το κατά πόσο θα είναι αποτελεσματικά τα εμβόλια θα φανεί στο πεδίο της μάχης. Ευχή παγκόσμια, να δώσουν καίριο χτύπημα στον κορονοϊό… Για αυτήν, πάντως, την ικανότητα των εμβολίων δεν έχει διατυπωθεί η παραμικρή αμφισβήτηση στην παγκόσμια κοινότητα.
Η πανδημία θα αφήσει πίσω της έναν άλλον άνθρωπο!
Δεν θα είναι καθόλου εύκολη η επιστροφή στις συνθήκες ζωής προ κορονοϊού μετά από κοντά έναν χρόνο εγκλεισμού στο σπίτι, μακριά από τον χώρο εργασίας, με διαφορετική καθημερινότητα και με άλλες συνθήκες ζωής, με όλη την οικογένεια κλεισμένη στο σπίτι, ενώ οι οικονομικές δυσκολίες αυξάνονται και είναι άγνωστο το πότε θα έρθει η απελευθέρωση. Και την ίδια ώρα έχει απαγορευθεί η χειραψία, το αγκάλιασμα, το φιλί, καθώς υπάρχει ο φόβος μην μπει ο κορονοϊός στο σπίτι.
Πώς θα είναι η επόμενη μέρα μετά το… ξεδόντιασμα του κορονοϊού; Δεν θα είναι καθόλου εύκολη…
Η ελπίδα είναι ο… ιός της ζωής για να μείνει όρθιος ο εαυτός μας
Μια απόλυτα τεκμηριωμένη πρόβλεψη για τη μεγάλη ζημιά που θα αφήσει πίσω του ο κορονοϊός δίνει στη συνέντευξή της στην «Καθημερινή» η καθηγήτρια Ψυχιατρικής του ΕΚΠΑ Μαρίνα Οικονόμου – Λαλιώτη, η οποία απευθύνει σε κάθε σπίτι την έκκληση: «Να μη μας διαλύσει ο φόβος»! Και, δυστυχώς, ο φόβος όλους αυτούς τους μήνες έχει φωλιάσει σε κάθε σπίτι. Παντού…
Αξίζει να διαβάσετε τα όσα λέει… Σίγουρα θα σας βοηθήσουν να σταθείτε στα πόδια σας… Όπως προ κορονοϊού.
Ο πανικός του εγκλεισμού…
«Στην αρχή, κυρίαρχο συναίσθημα όσων μας καλούσαν ήταν ο φόβος της μόλυνσης. Στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας οι περισσότεροι παρουσίασαν τον πανικό του εγκλεισμού. Άλλοι βρήκαν το σπίτι ως καταφύγιο και δίσταζαν να βγουν έξω. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, πάντως, ο εγκλεισμός λειτούργησε αρνητικά: το γεγονός ότι τα συναισθήματα των ανθρώπων δεν μεταβολίζονταν εξωτερικά αλλά μόνο εσωτερικά, έφερε στην επιφάνεια όλα τα προϋπάρχοντα προβλήματα στις σχέσεις, προκάλεσε αύξηση των οικογενειακών κρίσεων. Το καλοκαίρι επήλθε χαλάρωση και τα αρνητικά συναισθήματα αναζωπυρώθηκαν με το νέο lockdown. Στη φάση που διανύουμε τώρα, καταδεικνύεται το βάθος της πληγής που μας αφήνει η δοκιμασία του κορωνοϊού.
Σύμφωνα με τη νέα Παγκόσμια Μελέτη Υγείας και Λειτουργικότητας COH-FIT, η πορεία της πανδημίας μάς βρίσκει σήμερα με αυξημένα επίπεδα στρες, μοναξιάς και θυμού σε ποσοστά διπλάσια και τριπλάσια έναντι 40 άλλων χωρών ανά την υφήλιο. Οι αντοχές μας εξαντλούνται. Παλέψαμε και παλεύουμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους, θυμώσαμε, λυγίσαμε κάτω από το βάρος της απόστασης, της έλλειψης αγγίγματος και της φτωχοποίησης πολλών. Οι Έλληνες νιώθουν θλίψη, ματαίωση και απελπισία. Τους τρομάζει το αύριο. Βιώνουμε μια μορφή πένθους, που σχετίζεται με τη χαμένη μας κανονικότητα, σε όσα μας έκαναν να αισθανόμαστε οικεία. Κι αυτό επιτείνεται από το ότι ο κορωνοϊός ενέσκηψε σε μια συγκυρία που μόλις είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε από μια παρατεταμένη οικονομική κρίση.
Η δύναμη της αδράνειας είναι μεγάλη. Η πανδημία μάς ζητάει να αλλάξουμε, αλλά οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Φοβάμαι αυτήν τη δυσκολία στη μεταβολή, θέλω όμως να ελπίζω στην προσπάθεια όσο το δυνατόν περισσότερων συνανθρώπων μας σε μια ‘‘μετακίνηση’’, σε μια αυτογνωσία, προσωπική και κοινωνική.
Ένας στους τέσσερις από όλο τον πληθυσμό θα εμφανίσει κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας. Κανείς δεν είναι άτρωτος. Όπως συμβαίνει και με τον κορωνοϊό. Αυτή η πανδημία αποτελεί πλήγμα στον ατομικό ναρκισσισμό μας, στην παντοδυναμία που νομίζαμε ότι είχαμε, αλλά και στον συλλογικό ναρκισσισμό μας. Ας δούμε την ηθική διάστασή της, λοιπόν, και τις αλλαγές που πρέπει να επέλθουν στον ψυχισμό μας, στις κυβερνήσεις, στις συλλογικότητες και στις κοινωνίες.
Τα συναισθήματά μας αυτή την περίοδο; Αμηχανία, περιέργεια και στο βάθος ελπίδα. Αν κάτι πρέπει να επιχειρήσουμε, είναι η επαναδιατύπωση της ελπίδας. Η ελπίδα δεν είναι ευχολόγιο, δηλαδή μια άκριτη και αβασάνιστη ευχή. Είναι ένα πολύ σημαντικό συναίσθημα που, αν το διαχειριστεί κανείς σωστά, μπορεί να οδηγηθεί μέσα από τη δράση σε πολύ καλά αποτελέσματα».